Tuesday, September 13, 2011

Γ@mώ την κοινωνία (της πληροφορίας) μου.


Προσπαθώντας να πάρω πληροφορίες για ένα ηλίθιο γραφειοκρατικό πρόβλημα που με ταλαιπωρεί περισσότερους από έξι μήνες (και που σε οποιαδήποτε άλλη πολιτισμένη χώρα θα είχε λυθεί σε ένα διήμερο) αποφάσισα να απευθυνθώ στην Περιφέρεια Κρήτης. Ψάχνοντας για το τηλέφωνο πληροφοριών στην επίσημη ιστοσελίδα της περιφέρειας διαπίστωσα ότι είναι 1234567890.
και το mail τους είναι xxx@xxx.gr (λογικά στα mail απαντάει η Τζούλια Αλεξανδράτου).
Για όσους δεν το κατάλαβαν, αυτό είναι το e-government που μας έλεγαν.

Friday, July 01, 2011

...και η αγανάκτηση γίνεται θεσμός...



Πριν από μερικές ημέρες, σε ένα εστιατόριο έτυχε να καθόμαστε δίπλα σε μια παρέα εικοσιπεντάχρονων, που συζητούσαν μεγαλόφωνα για το θέμα που τον τελευταίο καιρό απασχολεί όλους μας, για την οικονομική κρίση και για την ολοκληρωτική έλλειψη προοπτικών επαγγελματικής απασχόλησης που φαίνεται να είναι το βασικότερο πρόβλημα της νεότερης γενιάς. Παρατήρησα ότι οι σερβιτόροι και οι θαμώνες του εστιατορίου αποκάλεσαν αρκετές φορές την παρέα “παιδιά”. Είναι πραγματικά άξιο προσοχής ότι στην Ελλάδα, που επιμένει πεισματικά να ανακυκλώνει γερασμένες και πεπαλαιωμένες αντιλήψεις, οι άνθρωποι που βρίσκονται στις πιο παραγωγικές και αποδοτικές ηλικίες θεωρούνται “παιδιά”.
Κοιτάζοντας την λαλίστατη παρέα του εστιατορίου, σκέφτηκα ότι πολλοί συνομήλικοί τους, των 22-30 ετών βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά (έως και διευθυντικές) μεγάλων εταιριών και οργανισμών του εξωτερικού, αφού αυτές είναι οι πιο δημιουργικές και παραγωγικές ηλικίες. Εμείς, πάντα είχαμε μια τάση να απομονώνουμε αυτές τις ηλικίες θεωρώντας ότι νέα γενιά είναι οι... σαραντάρηδες.
Το 2010 ο 93χρονος Γάλλος διπλωμάτης Stéphane Hessel έγραψε το μικρό βιβλίο “Αγανακτήστε”, είναι αμφίβολο αν φανταζόταν πως αυτές οι ηλικίες, των απογοητευμένων εικοσάρηδων θα το καθιέρωναν ως το απόλυτο μανιφέστο μιας απογοητευμένης γενιάς που γεμίζει τις πλατείες χωρίς να έχει ανάγκη την ομπρέλα κανενός πολιτικού σχηματισμού και καμίας χρωματισμένης ιδεολογίας. Και στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία αυτοί οι νέοι που βρήκαν αποκούμπι στο κείμενο του γηραιού διπλωμάτη είναι οι ίδιοι νέοι που βιώνουν την ανασφάλεια της ανεργίας ή της ημιαπασχόλησης. Σε αυτές τις ηλικίες όταν σου κλέβουν το όνειρο δε σου μένει τίποτα.
Στη χώρα μας η ανεργία στο τέλος της χρονιάς θα βρίσκεται στο 17-18%, ενώ η ανεργία των νέων ηλικίας έως 24 ετών έχει εκτιναχθεί από το Μάρτιο στο 42,5% και ενδέχεται να ανέβει ακόμα περισσότερο με ραγδαίους ρυθμούς. Οι πιο παραγωγικές και δραστήριες ηλικίες είναι παροπλισμένες και βρίσκονται σε μία ιδιότυπη ομηρεία από την οποία δεν προβλέπεται να βγουν σύντομα.
Τα αποτελέσματα μια έρευνας της Ερευνητικής Μονάδας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Πολιτικής (ΕΜΠΑΠ - rdpru.uom.gr) σχετικά με το φαινόμενο "brain drain", τη διαρροή νέων επιστημόνων στο εξωτερικό περιλαμβάνονται στο βιβλίο "Επενδύοντας στη Φυγή" (εκδ. Κριτική) του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Λόη Λαμπριανίδη. Ουσιαστικά αυτό που παρατηρείται είναι μια νέα τάση μετανάστευσης νέων επιστημόνων που αν αναλυθεί με οικονομοτεχνικα κριτήρια, αποτελεί μια μακροπρόθεσμη ανασταλτική διαδικασία για κάθε είδους ανάπτυξη.
Εντάξει, θα μου πείτε, ιστορικά έχουμε περάσει και άλλες δύσκολες περιόδους και καταφέραμε να επιβιώσουμε. Περιόδους που παρά τις δυσκολίες άνθησε η τέχνη και η διανόηση. Και εδώ ακριβώς έρχεται η σημερινή απουσία των ανθρώπων του πολιτισμού που θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να μεταδώσουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για μια νέα αρχή. Όμως τα λίγα διαγγέλματα των ακαδημαϊκών και των ανθρώπων της τέχνης μοιάζουν να κουβαλάνε κάτι από τη μούχλα του κακού παρελθόντος, ξύλινα και στεγνά, ανίκανα να εμπνεύσουν ένα διαφορετικό συναίσθημα μέσα στο πλαίσιο της κακόγουστης πολιτιστικής ευτέλειας που έχει σφυρηλατηθεί με συνέπεια τα τελευταία χρόνια. Και έτσι, φοβάμαι ότι όταν οι κολώνες της πολιτικής, της επιστήμης, της έρευνας, του πολιτισμού είναι σαθρές τότε το οικοδόμημα μάλλον μοιάζει ετοιμόρροπο.
Μιλάω σχεδόν καθημερινά με φίλους μου που βρίσκονται στο εξωτερικό, και με άλλους που σκέφτονται σοβαρά να φύγουν αναζητώντας μια κάποια προοπτική. Ξέρω ότι κάποιοι από αυτούς, οξυδερκείς και με υψηλή κατάρτιση, αν βρισκόταν εδώ, θα μπορούσαν, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες να είναι εξαιρετικά χρήσιμοι για τον τόπο. Μέχρι όμως να διαμορφωθούν αυτές οι “κατάλληλες συνθήκες” φοβάμαι ότι κάποια από τα πιο υγιή κύτταρα του τόπου θα χαθούν άδικα αφού ένα νέο, μεγάλο κύμα μετανάστευσης βρίσκεται προ των πυλών. Όπως είπε πολύ εύστοχα ο Thomas Friedman από τους New York Times: “H πορεία της κρίσης στην Ελλάδα εξαρτάται από τα ελληνικά ταλέντα, οι νέοι θα μείνουν ή θα φύγουν. Αν τους δεις να φεύγουν πούλα ελληνικά ομόλογα, αν τους δεις να μένουν τότε αγόρασε!”

Στέλιος Καλογεράκης, Ιούνιος 2011

Tuesday, June 28, 2011

Πρακτικά Μαθήματα Πολιτικής Αμετροέπειας


Στη θεατρική σκηνή της σύγχρονης πολιτικής (γιατί σε αυτή τη χώρα η πολιτική μπορεί να θεωρηθεί και θέατρο) έχουν διαπρέψει κατά καιρούς πολλοί αξέχαστοι κωμικοί. Το θέμα είναι ότι η αξία του εκάστοτε πολιτικού προσώπου κρίνεται σχεδόν πάντα εκ των υστέρων.

Διαβάζω τις δηλώσεις του Πάγκαλου, που από καιρό έχουν πάψει να λειτουργούν ως κυματοθράυστης μίας άρρυθμης, άτολμης και αποτρόπαια σκληρής πολιτικής και ως έμμεσο εργαλείο εκτόνωσης του κοινού αισθήματος όπως θα ήλπιζε η κυβέρνηση και πιθανώς ο ίδιος. Eκείνα τα επώδυνα ψήγματα αλήθειας που μπορεί να κρύβονται πίσω από τα λόγια του πολιτικού ανδρός μοιάζουν να ασφυκτιούν κάτω από το βάρος δεκάδων άστοχων δηλώσεων που τοποθετούν τον πολίτη απέναντι, σε ένα άδικο αλλά και εντελώς άστοχο λεκτικό εκτελεστικό απόσπασμα. Έχω την αίσθηση ότι αυτές οι δηλώσεις ξεκινούν να ασελγούν συστηματικά στο πολιτικά νεκρό ευτραφές κουφάρι του ίδιου του Πάγκαλου.

Και, ώ! τι flashback, θυμάμαι έναν έτερο, παλιό υπουργό του ΠΑΣΟΚ που δε βρίσκεται πια στη ζωή, που μετά από κάποια ηλικία, και αφού είχε ταυτίσει στο μυαλό του και στο συλλογικό υποσυνείδητο τα μπουζουκοπόπ σκυλάδικα με τα κέντρα πολιτισμού, επιδόθηκε σε ένα καταιγισμό ακατανόητα αλλόκοτων δηλώσεων που δυστυχώς αποτέλεσαν το κύκνειο άσμα που σφράγισε την πολιτική του πορεία και καταρράκωσαν την υστεροφημία του.

Αναρωτιέμαι, θα μείνει άραγε ο Βύρων Πολύδωρας στην ιστορία για το υποτιθέμενο πολιτικό του έργο ή θα μας μείνει αξέχαστος για τις διάσημες αμετροεπείς, kitsch λόγιο-φανείς μπαρούφες που εκτόξευε σε κάθε ευκαιρία; Ή μήπως ο Κεφαλογιάννης της τοπικής ρεθεμνιώτικης πολιτικής παραγωγής δεν άφησε ως κύκνειο άσμα την πολιτική του σφραγίδα στρεφόμενος κατά των δικαστικών αρχών σε μια υπόθεση που τον έκρινε οριστικά ένοχο και στην αίθουσα του δικαστηρίου αλλά και στη συνείδηση πολλών σκεπτόμενων πολιτών.

Τώρα, κάτω από τις ασφυκτικές αναθυμιάσεις του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου της τρόικας, παρατηρώντας την αυτοκαταστροφική και βασανιστικά αργή πολιτική αυτοκτονία του Πάγκαλου, σκέφτομαι ότι ακόμα κι αν οι ιστορικοί βάλουν μπόλικο αλάτι και πιπέρι για να νοστιμίσουν το φαγητό δε θα καταφέρουν με τίποτα να απαλείψουν τη μπόχα της παγκάλειας αμετροέπειας. Αν είσαι πολιτικός θα πρέπει να γνωρίζεις ότι το deal με τη φαυλότητα έχει κάποιο κόστος και ο λογαριασμός θα σε περιμένει στο ταμείο...

Εκτός κι αν οι ψηφοφόροι σου είναι πιο φαύλοι και αμετροεπείς από εσένα. Τότε αλλάζει το πράγμα.

-

Friday, June 17, 2011

H Σιδερωμένη ποιήτρια

Κοίταζα εκστασιασμένος το ένθετο για τα βιβλία Κυριακάτικης εφημερίδας.
Εμπνεόμενος από την πασίγνωστη photoshopιασμένη φωτογραφία της Κικής Δημουλά (που μπορεί κανείς εύκολα να δει αν googlάρει το όνομά της) και συμπάσχοντας με τους συναδέλφους photoeditors που σιδέρωσαν τις σημαντικές ρυτίδες της σημαντικής ποιήτριας συνέθεσα την παρακάτω εμπνευσμένη (και αρκούντως καμμένη) τραshωδεία:

ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΣΙΔΕΡΩΜΕΝΗ

Ποιήτρια σιδερωμένη
στο φώτοσοπ
το lifting μάλλον κόστιζε πολύ
η ματαιοδοξία είναι σκληρή
για κείνους
που εκτοξεύονται
στα ύψη.

Ποιήτρια σιδερωμένη
στο φώτοσοπ
το μπότοξ δεν ειν' οικονομικό
μα τις ρυτίδες, είναι εφικτό
το clone tool
ακαριαία
να κρύψει.

Friday, March 11, 2011

Norm69 vs Cityscape

Είναι όμορφα όταν βραδιάζει। Είναι cliché αλλά τι να πω... είναι όμορφα. Όσο πιεσμένα, όσο αγχωτικά κι αν φαίνονται όλα τριγύρω, αυτή η αίσθηση την ώρα που βραδιάζει είναι σα να πατάς το restart. Είναι απλή ομορφιά, ρεαλισμός χωρίς ξόμπλια, δεν είναι προϊόν ποιητικής αδείας, έτσι κι αλλιώς η ποίηση είναι νεκρή. Ίσως όχι εντελώς νεκρή... έχει βουτήξει σε ένα λάκκο με κόπρανα περιμένοντας να ανέβει η στάθμη, περιμένοντας το μοιραίο... το αναπόφευκτο.

Χθες, οδηγούσα στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης. Πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου, μέσα στο αφόρητο κρύο, λίγο πριν το σούρουπο, είδα μια μητέρα, πιασμένη χέρι χέρι με το παιδί της (θά 'ταν περίπου επτά-οκτώ χρονών) να τρέχουν χοροπηδώντας και τραγουδώντας στο πεζοδρόμιο. Σα να ήταν σκηνή από μια άλλη ζωή, όχι εδώ, αλλά κάπου αλλού. Από κείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν. Ξέχασα για λίγο τις εκκρεμότητες, τους λογαριασμούς, τα έξοδα, τα αδιέξοδα, τη φασαρία της παγωμένης πόλης.

Αξίζει να προσπαθήσει κανείς. Και δε δίνω ούτε μισό σέντς αν αυτό το απρόσμενο κύμα αισιοδοξίας θυμίζει λίγο τα ηλίθια chain mail που σαπίζουν στον κάδο απορριμάτων ή τις braindead φιλοσοφίες του Coelho. Αξίζει να προσπαθήσει κανείς κόντρα στον καιρό, κόντρα στα αδιέξοδα, κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό. Επαναπροσδιορίσου! Ίσως να μην αισθάνεσαι πια δυνατός ώστε να αλλάξεις τον κόσμο, όμως μπορείς ακόμα να αλλάξεις τον εαυτό σου... και, που ξέρεις...;


-
*Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχτηκε την Τετάρτη 10 Μαρτίου και δεν έχει υποστεί καμία ηλεκτρονική επεξεργασία.
-

Monday, February 28, 2011

5 χρόνια (και κάτι μέρες) Mushroom Head


Πριν από λίγο καιρό, σκεφτόμουν να κάνω ένα εντυπωσιακό επετειακό post για τα πέντε χρόνια ύπαρξης του παρόντος blog. Όμως, επειδή το έχω ψιλοεγκαταλείψει τελευταία θα ήταν σα να οργανώνω επίσημο δείπνο στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας ξεχνώντας να στείλω προσκλήσεις.

Το mushroom head ξεκίνησε στις αρχές Φεβρουαρίου του 2006. Ένας αγαπημένος φίλος, blogger εκ πεποιθήσεως, με έπεισε να ξεκινήσω το blogging παρά τις επιφυλάξεις μου. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι το εγχώριο blogging ήταν ένα πρόσκαιρο trend που θα κατέληγε σαν τους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς των 80s, μέσο ανταλλαγής αφιερώσεων και ανούσιων μηνυμάτων. Αποδείχθηκε πιο ουσιαστικό και ψυχαναλυτικό απ' όσο περίμενα και η παρότρυνση του φίλου μου έπιασε τόπο. Αν και τελικά ούτε κι εγώ ξέφυγα από τη λούμπα της pointless φλυαρίας, αφού αυτή την πενταετία οι ουσιαστικού περιεχομένου δημοσιεύσεις μου ήταν πολύ λιγότερες από εκείνες που ως αυτοαναφορικά snapshots προέβαλλαν προσωπικές ανασφάλειες. Είχε πλάκα πάντως η διαδικασία, έτσι όπως εξελίχθηκε, παράλληλα με την εξέλιξη(;) του μέσου που όντως προχώρησε σταδιακά από τα φρουφρού και τα αρώματα στο μεγάλο στο ξεκατίνιασμα κάθε πικραμένου υπερτροφικού ego, ώσπου να πέσει στα τρυφερά χέρια της πληρωμένης δημοσιογραφίας του κιτρινισμού. Φυσικά υπάρχει και ένα δέκα τοις εκατό υπέροχων εξαιρέσεων που δικαιώνουν το blogging ως μέσο και δείχνουν πόσο μαγευτικό είναι τελικά.

Το blogging για εμένα ξεκίνησε σε μια περίοδο υπεραπασχόλησης. Ένα χειμώνα που έτρεχα και δεν έφτανα. Την ίδια ακριβώς περίοδο οργανώναμε με την COCUN urban art το πρώτο FotoTherapy Festival στο Ρέθυμνο. Μια απίστευτη παρέα με πολύ όρεξη ανέτρεψε τα προγνωστικά. Ξεκινήσαμε με μηδενικό budget γνωρίζοντας ότι ο Φλεβάρης είναι ένας “νεκρός” μήνας για το Ρέθυμνο, την αγαπημένη μας πόλη που τα τελευταία χρόνια, υπερβολικά βολεμένη στον στενόμυαλο επαρχιωτισμό της, κουβαλάει στην πλάτη βαριά παράδοση αλλά ουσιαστικά ήταν και είναι, ιδιαίτερα αδιάφορη και εχθρική σε νέες μορφές τέχνης. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσο πολλοί πρωτοπόροι καλλιτέχνες ξεκίνησαν από το Ρέθυμνο και φεύγοντας έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, αρνούμενοι να επιστρέψουν έστω και προσωρινά. Το FotoTherapy πέτυχε πανηγυρικά ανατρέποντας όλα τα αρνητικά προγνωστικά. Εκείνη τη φορτωμένη περίοδο το blogging λειτούργησε ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Διάβαζα blogs πολύ περισσότερο απ' όσο έγραφα στο δικό μου.

Τώρα, πέντε χρόνια μετά, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι συνθήκες πιο δύσκολες. Η ανασφάλεια που κουβαλάει ο καθένας από μας είναι πολύ πιο βαριά. Ο χρόνος ενδοσκόπησης είναι πιο ουσιαστικός και δε μετουσιώνεται εύκολα σε κείμενα. Άλλωστε υπάρχει και το facebook, που ανάγει τα αυτοαναφορικά posts σε απόλυτη επιστήμη αφήνοντας άπλετο χώρο για τον ανασφαλή ναρκισσισμό όλων εκείνων που δε θα είχαν ποτέ το χρόνο και την υπομονή να φτιάξουν ένα blog.
Υπάρχει και το twitter. Πιο καίριο, πιο άμεσο, πιο to the point, και πιο fastfood, δημιουργεί αποτελεσματικά από pop σαπουνόφουσκες μέχρι επαναστάσεις στη Βόρεια Αφρική.

Πέντε χρόνια blogging. Πέντε χρόνια Mushroom Head και, όχι, δε σκοπεύω να το κλείσω το μαγαζί ακόμα κι αν υπολειτουργεί. Έγινε αφορμή να γνωρίσω καλύτερα δυο τρεις ενδιαφέροντες ανθρώπους, να εκφράσω ελεύθερα απόψεις που καμία εφημερίδα και κανένα περιοδικό δε θα ενδιαφερόταν να δημοσιεύσει και να φτιάξω κάμποσα ελαφρώς συμπαθητικά σκίτσα και φωτομοντάζ. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Το blogging ποτέ δεν ήταν σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου, δεν επένδυσα σε αυτό, αλλά μου αρέσει να υπάρχει εκεί, κάπου σε μια γωνία για να το ξαναβρίσκω που και που.

Friday, January 07, 2011

time...


Θέλω να αφιερώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου, αλλά
φοβάμαι πως οτιδήποτε σχετικό με χρόνο
είναι άσχετο με
τον εαυτό
μου.

(...και, μεταξύ μας, ούτε και το "Τime" των Pink Floyd μου αρέσει! Καθόλου όμως!)