Happy New Year

«Ο Τσίπρας είναι μια trendy επιλογή σε ένα emo κόμμα»

Η παραπάνω εμπνευσμένη ρήση είναι της Λιάνας Κανέλλη, η οποία έχει μια παροιμιώδη ευκολία στη δημιουργική χρήση της τρέχουσας επικαιρότητας όταν της καρφωθεί στο μυαλό να ξεστομίσει μια εύστοχη ατάκα.
Θεωρώντας δεδομένο ότι το ΚΚΕ είναι πολύ περισσότερο emo από το Συνασπισμό, εγώ θα έλεγα ότι.
"Η Κανέλη είναι μια emo βουλευτής σε ένα emo κόμμα."
Έδεσε το γλυκό δηλαδή...
(Άσε που είναι η μοναδική περίπτωση παγκοσμίως που όσο περισσότερο φλερτάρει με το trendy τόσο πιο emo γίνεται.)


Y.Γ.
Πλάκα πλάκα είχα καιρό τώρα σκοπό να γράψω ένα κείμενο για την emo κουλτούρα (και να τα ψάλλω σε μερικούς συνομήλικούς μου τριαντάρηδες που το παίζουν ειρωνικά υπεράνω) αλλά αφού άκουσα ότι ασχολήθηκε ο Τέρενς και ο Παπαδάκης με αυτό το θέμα, εμένα πια δε μου πέφτει λόγος...

Μην αφήσεις κανένα να φτιάχνει σύννεφα με το βαμβάκι της τουαλέτας σου

Υπάρχουν ώρες που θέλεις να πεις τα πράγματα με το όνομά τους
αλλά τα πράγματα έχουν το εντελώς δικό τους όνομα και δεν έχουν καμία διάθεση να το δανείσουν στις λέξεις σου.

Και κάτι σου βαραίνει την καρδία την ίδια ηλίθια στιγμή που κάτι άλλο σου πιέζει την ουροδόχο κύστη.
Και τότε σκέφτεσαι το παρελθόν σου σα να ήταν μέλλον με ψυχοπαθολογικά συμπλέγματα.
Βυθίζεσαι στο κέντρο του ίδιου κύκλου έχοντας τη λύση κάπου στην κωλότσεπη μάλλον ακριβώς εκεί που της αρμόζει. Δίπλα στη δίοδο αφόδευσης.

Και ο τρόπος παραμένει ίδιος. Και οι φίλοι παραμένουν φίλοι όσο κι αν εύχεσαι να τους είχες απέναντί σου να σε κοιτάνε με θολωμένο, παρανοϊκό βλέμμα, για να μπορείς να τους δώσεις μια γερή κλωτσιά χωρίς καμία ενοχή.

Δεν θαυμάζεις κανένα όσο τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου.
Δε μισείς κανένα όσο τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου.
Η σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου δε θαυμάζει και δε μισεί κανένα.

Καλή σου νύχτα.

Άλλη μια ολόιδια μέρα ξεκινάει.

Συμπέρασμα: Μην αφήσεις κανένα να φτιάχνει σύννεφα με το βαμβάκι της τουαλέτας σου.

11-12-2007, 3:00π.μ.

The land of innocence

...και τελικά κανένας δεν είχε καμία ευθύνη για τίποτα...

Μήπως να αρχίσουν οι απολύσεις;

Την επόμενη φορά που θα πας να ψηφίσεις έχε κατά νου αυτό:


Σκέψου, λοιπόν, ότι πληρώνεις αδρά ένα υπάλληλο για να κάνει τη δουλειά του όσο γίνεται καλύτερα. Υπέθεσε ότι ο υπάλληλός σου έχει πολύ μεγαλύτερες απολαβές από εσένα που είσαι το αφεντικό. Θα πρέπει να είναι πολύ καλός για να τα αξίζει!
Αν ο υπάλληλός σου αρχίσει να σε κοροϊδεύει και να ζει εις βάρος σου, τότε σίγουρα θα είσαι ηλίθιος αν συνεχίσεις να τον πληρώνεις αδρά για να καααάθεται, και θα πρέπει οπωσδήποτε να βρεις έναν άλλο περισσότερο αποτελεσματικό. Αλλιώς είσαι ένας χαζός εργοδότης, άξιος της μοίρας του!

Τόσο απλά είναι τα πράγματα κι όμως, αν κρίνω από τη βουλή σήμερα, δε λέμε να τα καταλάβουμε!

Λιγη ευαισθησία;

Μια πρωτοβουλία του ιστολογίου ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ την οποία υποστηρίζω και προσυπογράφω. Για όσους ενδιαφέρονται να το αναρτήσουν στο blog τους, το δείγμα για την επιστολή βρίσκεται στο demasamere.blogspot.com.


EΠIΣTOΛH ΠΡOΣ TON κ. ΠΡΩΘΥΠOΥΡΓO

Υπόψιν:

Προέδρου ΠΑΣOK κ. Γιώργου Παπανδρέου
Γενικής Γραμματέας του KKE, κ. Αλέκας Παπαρήγας
Προέδρου του ΣΥΡIZΑ, κ. Αλέκου Αλαβάνου
Υφυπουργού κ. Kιλτίδη

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ:

Σας παρακαλώ να ζητήσετε από τον Υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων κ. Kιλτίδη να ανακαλέσει την απόφαση που εξέδωσε με την οποία επιτρέπει το κυνήγι για την τρέχουσα κυνηγητική περίοδο. Και μάλιστα παρακάμπτοντας πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Eπικρατείας η οποία το απαγόρευε λόγω των ολέθριων επιπτώσεων που είχαν οι φωτιές του καλοκαιριού στην πανίδα και χλωρίδα της χώρας.

Kύριε Πρωθυπουργέ η απόφασή σας αυτή γύρω από το θέμα της φετινής κυνηγετικής περιόδου αποτελεί σοβαρό ζήτημα για πολλούς από τους συμπολίτες μας και η απόφασή σας έχει μεγάλη σημασία για εμάς.

Mε εκτίμηση,

Στέλιος Καλογεράκης

Το ασπρόμαυρο Πασόκ

Τώρα που τέλειωσαν οι εκλογές, μπορώ να κάνω μια μικρή οπτική επισήμανση χωρίς να θεωρηθεί πολιτικό σχόλιο με υπονοούμενα. Στο κάτω κάτω σε όλους αρέσει ο παλιός καλός κινηματογράφος.

Cretan Cretins

Το άφησα σε σχόλιο στο blog "Εντός Εκτός Εναλλάξ" αλλά θα το επαναλάβω κι εδώ γιατί το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό.
Ως Κρητικός πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια σε κάποια χωριά της Κρήτης. Καμία λογική κοινωνιολογική αιτιολόγηση που να βασίζεται στις έννοιες "υπερηφάνεια" και "λεβεντιά" δεν μπορεί να ερμηνεύσει ή απλά να εξηγήσει τα έκτροπα που γίνονται εδώ. Πρόκειται για κοινή περίπτωση εγκληματικότητας με οικονομικά κίνητρα. Κοινή εγκληματικότητα και, μάλιστα, με προφανή πολιτική στήριξη.

Οποιαδήποτε κοινωνιολογική ή ψυχολογική προσέγγιση, οποιοδήποτε φιλοσοφικό υπόβαθρο κι αν αναζητηθεί, απλά μας απομακρύνει από το πραγματικό πρόβλημα.

Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Οι τύποι αυτοί δεν είναι επαναστάτες, είναι στυγνοί επιχειρηματίες που επιδίδονται σε παράνομες δραστηριότητες στηριζόμενοι σε κώδικες σιωπής και σε πολιτικές πλάτες.

Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.

It sucks!

Για ένα πράγμα μπορεί να είναι κανείς σίγουρος στην πολιτική.
Ότι εκείνοι που ισχυρίζονται πιο μεγαλόφωνα ότι έχουν τις λύσεις για όλα τα προβλήματα, είναι εκείνοι που μακροπρόθεσμα αφήνουν στον κόσμο τις περισσότερες απορίες.

Ακολουθεί πολιτικό- αναπτυξιακό σχόλιο.

Τελικά είμαι κι εγώ από εκείνους που πιστεύουν ότι το Αριστερό, Σουηδικό Μοντέλο είναι σαφώς προτιμότερο από το Δεξιό, Ιρλανδικό Μοντέλο.

Υποσημείωση:
(Τώρα τελευταία κάποιοι βάζουν στη συζήτηση και το Ισπανικό Μοντέλο αλλά εγώ συνεχίζω να υποστηρίζω την ανωτερότητα του Σουηδικού)

Godfather Home Alone

To ήξερα ότι κάτι μου θυμίζει!
(Πάντως ο Καφετζόπουλος θα μπορούσε να είναι Κρητικός)

Εξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής

Το Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής είναι το καινούριο βιβλίο του φίλου Παναγιώτη το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τρίτων (μπορείτε να τις συναντήσετε και στο περίπτερο 221 του 36ου Φεστιβάλ Βιβλίου που γίνεται στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου).
Σήμερα, Σάββατο, ο Παναγιώτης και ο έτερος συγγραφέας Επιστημονικής Φαντασίας των εκδόσεων Μιχάλης Μανωλιός θα βρίσκονται εκεί, στο περίπτερο 221, για να υπογράψουν βιβλία, για να λύσουν απορίες και για να συζητήσουν με φανατικούς θαυμαστές (αυτό το τελευταίο το πρόσθεσα εγώ).
Εγώ λόγω μακρινής αποστάσεως δε θα μπορέσω να πάω αλλά αν βρίσκεστε πιο κοντά στο επίμαχο σημείο απ' ότι εγώ μπορείτε να τους επισκεφτείτε.

Αναλυτικότερο Review του βιβλίου θα κάνω σε μελλοντικό post.

Groundhog Day*

*Ελληνιστί: Η Μέρα της Μορμότας
Στο ίδιο έργο θεατές
ή αλλιώς: Πάλι τα ίδια!

My name is Poll... Exit Poll!

Τα exit poll είναι άλλο ένα υπέροχο εύρημα για να μετατρέπεται το βράδυ των εκλογών σε βραζιλιάνικη σαπουνόπερα και για να εισπράττουν τα ευρώ και την προσοχή όλων οι εταιρίες δημοσκόπησης.
Μια καταπληκτική πρωτοβουλία που θα τρελάνει τους δείχτες του κάθε exit poll ξεκινάει από το blog "screwexitpoll.blogspot.com".
Επειδή έχω βαρεθεί τις εκλογές τύπου βραζιλιάνικη σαπουνόπερα, σκέφτομαι αν τύχει στο διάβα μου exitpollική ομάδα να πράξω όπως περιγράφεται στην επίμαχη ιστοσελίδα. Επισκεφτείτε την οπωσδήποτε και καλά exit polls.

Ακολουθεί Πολιτική Διαφήμιση

Σε μια πρόσφατη συνέλευση της συντονιστικής επιτροπής, και σε εποχές που η αριστερά περνάει κρίση, η δεξιά εμπλέκεται σε εθνοφασιστικές νοοτροπίες και το κέντρο αλληθωρίζει, ο Πολύ Γενικός Γραμματέας και φίλος Κώστας Γ. έδωσε την παραπάνω απόλυτη απάντηση στο φετινό δίλημμα των εκλογών.

100

Το προ-προηγούμενο post ήταν το εκατοστό. Πω πω, εκατό, δεν το πιστεύω! Ενάμιση χρόνο στο blogoκουρμπέτι.
Αυτό το επετειακό post το αφιερώνω στον Πολυχρόνη που ήταν η αφορμή να ξεκινήσω το blogging.
Αν βλέπετε αυτό το post σημαίνει ότι είστε αναγνώστες, οπότε, με την ευκαιρία, σας ευχαριστώ για την υπομονή και για την παρέα.

-

FotoTherapy - Art Week 2007 @ Rethymno

Κάντε κλικ στο flyer για μεγέθυνση...
Αν σας βγάλει ο δρόμος στο Ρέθυμνο, περάστε μια βόλτα από κει...

bye for now - see you soon

Κλειστόν προσωρινά λόγω (δι)εργασιών.

Dark ages!

Η ηλιθιότητα επιστρέφει δυναμικά. Μετά από υποθέσεις που μας υπενθυμίζουν πόσο σκοταδιστές είμαστε ως "κράτος" απέναντι στην τέχνη και στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αλλα ένα κρούσμα έρχεται να μας το υπενθυμίσει, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Είναι νωπες ακόμα οι μνήμες της απομάκρυνσης του έργου του Thierry de Cordier από τους εκθεσιακούς χώρους της Outlook, είναι νωπές και οι μνήμες της προσαγωγής του Δημήτρη Φωτίου, επειδή το σώμα δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος δεν είχε τη στοιχειώδη κατάρτιση να ξεχωρίσει μία απάτη από μια ένα Online σχόλιο στη διαπλοκή και στη σαθρότητα του πολιτικού κόσμου.
Το πιο νέο "επιτευγμα" των αρχών είναι η προσαγωγή στον εισαγγελέα την Κυριακή του υπεύθυνου και γενικού διευθυντή της Έκθεσης σύγχρονης Τέχνης Art Athina, επειδή ένα από τα έργα της έκθεσης θεωρήθηκε ότι παραβιάζει το νόμο περί ασέμνων και προσβάλλει σύμβολα του ελληνικού κράτους.

Ξέρω ότι αυτή τη φορά η ηλιθιότητα δε θα περάσει. Το έργο θα ξαναπαρουσιαστεί με πολύ περισσότερους αποδέκτες αυτή τη φορά. Και όλοι αυτοί που έχουν αυτοπροσδιοριστεί ως "αστυνομία της τέχνης" αλλά και τα όργανα της "τάξης" και της "δικαιοσύνης" θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά ότι η φίμωση και οι τακτικές "ku kux klan ισμού" που αρέσκονται να ακολουθούν μακροπρόθεσμα δεν εξυπηρετούν ούτε αυτούς τους ίδιους, ούτε αυτά που ισχυρίζονται ότι πρεσβεύουν.
Επίσης, η δράση φέρνει αντίδραση και όπως πολύ σωστά λένε αυτοί που ξέρουν "dont mess with artists".

Διάβασε επίσης αυτό (βλεμμα) και αυτό (Ροϊδη εμμονές)

Για την Αμαλία

1η Ιουνίου
Ήμέρα πένθους για την Αμαλία Καλυβινού

Fade to blank

Πειραματίζομαι σε μια μορφή post που δε θέλει να πει κάτι συγκεκριμένο. Απλά υπάρχει και γεμίζει το χώρο.

Μα αφού έχω τόσα ενδιαφέροντα πράγματα να γράψω, να μοιραστώ τις σκέψεις μου, τις απόψεις μου με τους άλλους, γιατί να περιοριστώ σε ένα post που δε θέλει να πει κάτι συγκεκριμένο. Όλα στη ζωή οφείλουν να έχουν ένα θέμα, κάτι που να δικαιολογεί την υπόστασή τους, έτσι δεν είναι;

Θέλω να γράψω ένα post δίχως θέμα, που η υπόστασή του να τίθεται υπό αμφισβήτηση. Υπό αυτοαμφισβήτηση… Kάτι που να μη γουστάρει τον εαυτό του, ένα αυτοκαταστροφικό κείμενο.

Και όπως τα ραβασάκια με τις αποστολές του Inspector Gadget...

...αυτό το κείμενο σε πέντε δευτερόλεπτα θα αυτοκαταστραφεί. 5…4…3…2…1…

Blogme

Οι bloggers αναγνώστες φυσικά γνωρίζετε καλά την υπόθεση του Blogme και της άδικης παραπομπής στη δικαιοσύνη του Αντώνη Τσιπρόπουλου. Εδώ, υπάρχει ένα σοβαρό θέμα χαλιναγώγησης και περιορισμού βασικών ελευθεριών που δεν πρέπει να αφήνει κανένα αδιάφορο. Μπορείτε να ενημερωθείτε για το θέμα και να στηρίξετε με την υπογραφή σας εδώ. Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα.

talkin' about myself (I hope you' ll understand)

Ακολουθεί σύντομο αυτοβιογραφικό post:

Είμαι απόλυτα Interactive χαρακτήρας

'Οταν συζητάω με καλλιτέχνες
αισθάνομαι καλλιτέχνης

Όταν συζητάω με έξυπνους
αισθάνομαι πιο έξυπνος

Όταν συζητάω με χιουμορίστες
λέω κι εγώ καλά αστεία

Όταν συζητάω με ανεγκέφαλους
αισθάνομαι ανεγκέφαλος

Όταν όμως συζητάω με πολιτικούς
νιώθω ότι είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ
να αισθανθώ ποτέ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ
ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ ΗΛΙΘΙΟΣ!


---
Υ.Γ.
Και όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο πιστεύω ότι η πολιτική είναι ένα φυτώριο στο οποίο ευδοκιμεί κυρίως η φαυλότητα.

That's it!

We are the winners of eurovision (we are we are)

Δεν είμαι καθόλου fan του θεσμού αλλά αφιερώνω αυτό το post στο πιο μεγαλειώδες τραγούδι που έχω ακούσει ποτέ σε τελικό διαγωνισμού Eurovision. Αναφέρομαι στο περσινό αριστούργημα "We are the winners of Eurovision" του supergroup από τη Λιθουανία LT United.
Μία μπάντα βετεράνων ρόκερς, τρελός χαβαλές, αυτοσαρκασμός, ανοιχτή κοροϊδία σε ένα κιτς θεσμό, outrageous αισθητική και το πιο παρανοϊκό headbanging ever αποτέλεσαν τα πιο βασικά συστατικά της συνταγής
Διαγωνίστηκαν το 2006. Δε θυμάμαι καθόλου τι θέση πήραν.
"We Are The Winners Of Eurovision". They've won over the Eurovision Song Contest in general and there will be no more winners ever again" έγραψαν στην ιστοσελίδα τους και δεν έχω κανένα λόγο να τους αμφισβητήσω...

Urban Cityscape

I got a letter from a friend the other morning
He says it's hot down in Montego Bay
I got the point and now I think it's finally dawning
Yeah, yeah, I got to get away

Aerosmith-Permanent Vacation

M' έχει πιάσει η άνοιξη με καθυστέρηση...

The usual problem of not being mainstream...

Mία κοινωνική προσφορά:

ΝΤWS (National Television Watchers Society)

MIZAMIZAMIZAMIZA looks great when it's multiplied

Street Panthers

Ελπίζω, το συντομότερο δυνατόν, η κάθε πόλη να αποκτήσει τους STREET PANTHERS της!
Οι street panthers είναι μια μια παρέα Σαλονικιών που όπως λένε στο site τους άρχισαν να βγαίνουν "στην παρανομία" στα τέλη του 2006, όταν η ζωή των πεζών στην πόλη τους είχε φτάσει στο απροχώρητο. Τύπωσαν αυτοκόλλητα (τα οποία μπορείτε να παραγγείλετε από την ιστοσελίδα τους) και έκαναν πράξη αυτό που όλοι έχουμε στο μυαλό μας όταν βλέπουμε κάποιο θρασύτατο οδηγό να παρκάρει όπου του κατέβει στο κεφάλι.
Για περισσότερες πληροφορίες www.streetpanthers.gr
Διαθέτουν και blog www.streetpanthers.dom.gr/

Ευχαριστώ το φίλο Αλέξανδρο που μου έστειλε το link.

Sometimes you may think you can't see (yes, you can!)

Μια σχισμένη χαρτοπετσέτα

Μισός ανεκπλήρωτος έρωτας

Ο δρόμος προς το σπίτι, υπερφωτισμένος

όπως συνήθως

περιμένει ένα συγκεκριμένο ρυθμό

αδέσποτων βημάτων.

…

συντονισμός

…

Οι αρχαίες επιγραφές του Debussy

σκορπίζουν ιδεογράμματα

αλόγιστα

προς κάθε κατεύθυνση

Κι όμως κάποιος θα τα μαζέψει

και θα τα αναμείξει με ληγμένο

φυστικοβούτυρο

όπως συνήθως

Seven Movies Story!

Μου εδόθησαν δυο πάσες δια chain posts αλλά λόγω κρυολογήματος, εορταστικής περιόδου και άλλων τινών, δεν ήμουν αρκετά συνεπής στις blogικικές μου υποχρεώσεις. Η Marilena μου είπε να φτιάξω μια ιστορία με τις λέξεις «Θησαυρός-δωμάτιο-ταξίδι-σώμα-άρωμα» και η jojo μου ζήτησε να τις 7 πιο αγαπημένες μου ταινίες ever. Επειδή οι αγαπημένες μου ταινίες αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση, θα επιχειρήσω μέσα από την ένωση των δύο chain posts να φτιάξω ένα μίγμα ιστοριοταινιών αμιγώς ποιητικό.

so…

Εκείνο το ηλιόλουστο καλοκαιρινό απόγευμα (το ξέρω... τι κλισέ!), σκάβοντας στον κήπο του τεράστιου σπιτιού μου στα προάστια του Las Vegas βρήκα ένα μικροσκοπικό σεντούκι. «ΘΗΣΑΥΡΟΣ» αναφώνησα με μεγάλη χαρά. Θα ξεπλήρωνα επιτέλους τα χρέη μου στην εφορεία αρχαιοτήτων για τις αρχαιοκαπηλίες στις οποίες είχα αναμειχθεί εν αγνοία μου. Δεν άνοιξα το σεντούκι αλλά αμέσως το κουβάλησα στο κίτρινο ΔΩΜΑΤΙΟ ασφαλείας που έχω διαμορφώσει ειδικά για την φύλαξη πολύτιμων αντικειμένων. Κάθισα στον δερμάτινο καναπέ-αντίκα του Λουδοβίκου των Ανωγείων (μου τον είχε δανείσει για τέσσερις ημέρες) και άνοιξα ένα μπουκάλι Cabernet Sauvignon, 23 ετών με βαθύ πορφυρό χρώμα, ροδίζουσες ανταύγειες σύνθετο αρωματικά με ευχάριστα στοιχεία, καπνού και φρούτων, γεμάτο ΣΩΜΑ και σφριγηλές ταννίνες. Θεσπέσιο ΑΡΩΜΑ. Ήταν υπέροχο, ακριβώς αυτό που χρειαζόταν για να συνοδεύσει το άνοιγμα του μυστηριώδους σεντουκιού. Τηλεφώνησα στον φίλο μου τον Πασπαρτού, που ήταν ειδικός στις διαρρήξεις ειδικού τύπου. Ήρθε σχετικά γρήγορα και με τα μαγικά του χέρια ξεκλείδωσε το σεντούκι. Μέσα, ω τι απογοήτευση! Δε βρισκόταν θησαυρός αλλά επτά DVD.

Un chien andalou (Luis Bunuel, Dali)
Metropolis (Fritz Lang)
The Ninth Gate (Roman Polanski)
In the Mouth of Madness (John Carpenter)
Πράκτωρ 000 (Βέγγος)
The Holy Grail (Monty Pythons)
The Lemonhead (MyFriends)

Κοιτάζοντάς τα, θυμήθηκα ότι εγώ ο ίδιος τα είχα βάλει στο σεντούκι και τα είχα θάψει στον κήπο ως μια συμβολική πράξη απόγνωσης, τότε που έκανε έφοδο η ομοσπονδιακή αστυνομία ψάχνοντας για προϊόντα αρχαιοκαπηλίας. Είχαν ψάξει ολόκληρο το σπίτι και, οι άσχετοι, δε βρήκαν τίποτα, εκτός από ένα άγαλμα Moai από το νησί de Pasqua που είχα τοποθετήσει στη μέση του σαλονιού στον πρώτο όροφο.
Επειδή κάθε ελπίδα να πληρώσω τα χρέη μου είχε εξανεμιστεί, και δε με έφταναν όλα τα υπόλοιπα, ο Πασπαρτού μου ζητούσε επίμονα μερίδιο από τα ευρεθέντα DVD. Τελικά συμφωνήσαμε να του δώσω το σεντούκι άδειο και να φύγω για ΤΑΞΙΔΙ στην Ακτή του Ελεφαντοστού.
That’s all folks
(Δεν θα κάνω πάσα σε κάποιο συγκεκριμένο συνblogger γιατί αυτά τα chainposts έχουν μπαγιατέψει λίγο. Πετάω ψηλά την πάσα και όποιος θέλει ας την πιάσει και ας βάλει γκολ, ας τη στείλει άουτ ή τέλος πάντων στην καλύτερη περίπτωση ας γράψει ότι θέλει).

Merry Melodies

Μεγάλο μπάχαλο στα εγχώρια μουσικά πράγματα καθώς και στο ταραγμένο μυαλό των δισκογραφικών μαγαζιών. Στέρεψαν, λέει τα μεγάλα ελαφρολαϊκά σουξέ, καινούρια δε βγαίνουν για να αναπληρώσουν το κενό και έτσι, έχει δημιουργηθεί μείζον πρόβλημα στα τοπικά μουσικά πράγματα. Λέτε να γυρίσουμε στο αδικοχαμένο έντεχνο; Στροφή στην χαμένη ποιότητα (;)…Ποσώς με απασχολεί προσωπικά…

Και το παρόν πρόβλημα διαχέεται παντού στο ελαφρολαϊκό σύμπαν. Τα μπουζουκομαγαζάκια δε δουλεύουν πια όσο παλιότερα. Οι δίσκοι δεν πουλάνε και οι lifestyle στυλίστες κομμωτές και λοιποί παρατρεχάμενοι ετοιμάζονται για εποχές ένδειας. Οι φανατικοί των «αναλώσιμων» μπουζουκοpop, προτιμούν πλέον να κατεβάζουν τα CDs από το internet ή να τα αγοράζουν πειρατικά CDs με προϊόντα «ανάλωση κατά προτίμηση πριν από…». Γιατί να δώσεις 20ευρώ για να αγοράσεις κάτι που σε ένα μήνα θα το πετάξεις στα σκουπίδια;

Και ενώ το μπουζουκοpop πνέει τα λοίσθια, βγαίνουν και τα διάφορα εντεχνoids και σαββοπουλοids σε έντυπα και MME για να εκφράσουν τη βαρύνουσα άποψή τους λίγο προτού γράψουν τις καινούριες «έντεχνες» συνθέσεις τους για μουσική τίτλων γνωστών καθημερινών ή εβδομαδιαίων τηλεοπτικών σαπουν-οπερέτων. Το παίζουν λίγο θλιμμένοι, λίγο δικαιωμένοι και λίγο παντογνώστες θεοί υπερασπιστές του γνήσιου ελληνορθόδοξου αριστερού πολιτισμού και κάνουν τα PR τους ως γνήσιοι καιροσκόποι ειδήμονες.

Η ουσία βρίσκεται σε μία-δυο βασικές διαπιστώσεις. Η μουσική στην όμορφη χώρα μας ήταν πάντα σαν το ποδόσφαιρο, βασιζόταν στην παρόρμηση της εκάστοτε περιόδου, στις τάσεις της εποχής, ενώ - κατηγορηματικά - δε βασίστηκε ΠΟΤΕ στην ουσία και στην παιδεία. Από τα sixties και μετά ελάχιστα αυθεντικά πράγματα έχουν κυκλοφορήσει εκεί έξω. Η συντριπτική πλειονότητα πιπιλούσε χωρίς ενδοιασμό την καραμέλα της (εκάστοτε) εποχής. Τα επαναστατικά των 70s και το νέο κύμα ήταν η εκτόνωση της ανερχόμενης μεσαίας τάξης μετά από την καταπίεση της χούντας. Το «έντεχνο των 80s ήταν στην πλειονότητά του μια καλοστημένη φάρσα με στίχους του κιλού, ανάλογους με τους αντίστοιχους πολλών μεταγενέστερων «σκυλάδικων». Η rock επανάσταση των 90s δεν ήταν παρά ένα κατασκεύασμα των εταιριών που είδαν φράγκα στον ορίζοντα και αντιμετώπισαν πολλές μετριότατες μπάντες σαν λεμονόκουπες κατάλληλες για ξεζούμισμα. Θυμάμαι, γύρω στο 1998, ως (πιτσιρικάς) αρθρογράφος σε ένθετο μεγάλης εφημερίδας μίλησα με τέσσερα βασικά μέλη (τρεις τραγουδιστές και ένα μουσικό) ισάριθμων εγχώριων rock groups που μεσουρανούσαν εκείνη την περίοδο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση τότε, που όλοι δήλωσαν απροκάλυπτα την πεποίθησή τους πως η μεγάλη φήμη που είχαν αποκτήσει ήταν φήμη με ημερομηνία λήξης που οφειλόταν στην πρόσκαιρη στρατηγική των δισκογραφικών εταιριών. Είχαν πλήρη συναίσθηση τι ακριβώς συνέβαινε και κανένας δε διατηρούσε αυταπάτες.

Όσο για τα 00s, το pop σκυλάδικο αποτέλεσε την απόλυτη χρηματομηχανή χωρίς κανένα ποιοτικό πρόσχημα πια.

Σε κάθε περίπτωση, οι μουσικοί που ήταν ανέκαθεν συνεπείς με τις πεποιθήσεις τους και καλλιεργούσαν μεθοδικά την μουσική τους υπόσταση και όχι τα PR τους, ποτέ δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα. Πάντα γέμιζαν τους χώρους που εμφανιζόταν και πάντα πουλούσαν σταθερά δίσκους, χωρίς υπερβολές προς τα πάνω ή βουτιές προς τα κάτω.

Όλοι οι υπόλοιποι, οι δήθεν εντεχνάκηδες, τα αναλώσιμα reality τυπάκια και οι μοδάτοι pop σκυλάδες θα υποστούν δικαίως τις συνέπειες. Το ίδιο και οι δισκογραφικές, που πάντα έχουν την αίσθηση ότι προωθούν τα συμφέροντα και την τσέπη τους, αλλά ουσιαστικά, πάντα σκέφτονται το βραχυπρόθεσμο και καθόλου το μακροπρόθεσμο κέρδος. Φυσικά το τελευταίο που έχουν στο μυαλό τους είναι η καλή μουσική. Απευθύνονται σε μια κυρίαρχη μάζα ακροατών-καταναλωτών που δεν έχουν παιδεία. Οι ίδιες οι δισκογραφικές δεν κάνουν τίποτα για να διαμορφώσουν μουσική παιδεία. Αν είχαν κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση τα πράγματα θα ήταν καλύτερα… και για τα οικονομικά τους και για τους ακροατές. Αν μπω όμως στη δικιά τους λογική, το καλύτερο που μπορώ να ευχηθώ είναι να ανακαλύψουν σύντομα την καινούρια pop καραμέλα με ημερομηνία λήξης μήπως φέρουν λίγο ρευστό στα πολύπαθα ταμεία τους. Στο μεταξύ, οι μισοί από τους ακροατές θα εκτοπίζουν σταδιακά τη μουσική από την καθημερινότητά τους και οι υπόλοιποι θα αναζητούν μουσικές οάσεις σε εκτός συνόρων παραγωγές ή σε δοκιμασμένες παλιές συνταγές.

Time to go Discoooo!

Πρίν από λίγο πληροφορήθηκα από τον Εμμανουήλ, ότι ένας καλός μας φίλος, ο Θωμάς κάνει online μουσικές εκπομπες στο discomania.gr. Για τους λάτρεις της disco, αξίζει να πούμε πως το discomania.gr είναι ένα portal με online radio, πληροφορίες για parties και ένα πλήθος στοιχείων για την disco των 80's (τα περισσότερα από τα οποία είναι διαθέσιμα στους εγεγραμμένους χρήστες). Αν είστε fan, τότε σίγουρα θα ενθουσιαστείτε!

Hey you! You are losing it!

Φτάνει Πια!

Eπειδή θεωρώ ότι το blogging είναι ένας φορέας ελεύθερης έκφρασης και επειδή μέσα στο πλαίσιο της ελεύθερης έκφρασης είναι καλό να υπάρχει και ένα ποσοστό ευθύνης σχετικά με τη διακίνηση απόψεων, αποφάσισα να συμμετέχω στην διαδικτυακή διαμαρτυρία αναδημοσιεύοντας το παρακάτω κείμενο, με την ελπίδα ότι όσο περισσότεροι συμμετέχουν τόσο καλύτερα μπορούν (και ελπίζω) να γίνουν τα πράγματα. Here we go λοιπόν:


Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών. Ζητούμε:

- Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
- Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.
- Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.


Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypannetweblog, We are not alone


Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: polydoras

lord of the ring my bell

Mόλις έλαβα ένα τηλεφώνημα...
...
κι επειδή μέσα ο κόσμος γέμισε deadlines
πάω έξω και βλέπουμε...

ίσως είναι λίγο καλύτερα...

HotGates vs ColGates

Just bite them!

blogism #3

Αυτό είναι το καινούριο μου εξάισιο post!

busy

busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy busy

blogism part II

2post or not 2post?

The substance of now (and then)

Δε συμπαθώ καθόλου τα μεγάλα σε έκταση posts. Προτιμώ να είμαι σύντομος και περιεκτικός.

Σκέφτηκα να δημοσιεύσω το καινούριο μου διήγημα στο blog μου. Επειδή όμως μισώ τα μεγάλα σε έκταση posts θα το γράψω περιληπτικά:

Ο Τζέισον ερωτεύεται τη Νταίζη. Τη Νταίζη την κυνηγάει η αστυνομία αφού κατηγορείται για ένα φόνο που δεν ξέρει ούτε η ίδια αν έχει διαπράξει. Αποφασίζουν να διαφύγουν στην Κουάλα Λουμπούρ. Σε κάποιο σκοτεινό δρόμο, πέφτει ένα πιάνο με ουρά από το μπαλκόνι του εβδόμου ορόφου μιας πολυκατοικίας, τους πλακώνει και τους δύο και σκοτώνονται.

blogism

2b or not 2b is kind of - old fashioned dilemma...

Walking by myself (I hope you'll understand)

O φίλος μου ο Πολυχρόνης (που είναι και ο άνθρωπος στον οποίο χρωστάω τη bloggiκή μου υπόσταση), μου έκανε πάσα το επόμενο post. Είναι μάλλον το μεγαλύτερο σε έκταση post που έχω ανεβάσει ποτέ.

Είναι μια εξομολόγηση – πυραμίδα για να συσφιχθούν οι διαblogικές σχέσεις.

Πέντε κομματάκια από το παρελθόν μου… Δε φημίζομαι καθόλου για την καλή μου μνήμη.

I will do my best… λοιπόοον

* Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα…

Το πρώτο βινίλιο που έπεσε στα χέρια μου υποθέτω πως πρέπει να ήταν το “Toys in the Attic” των Aerosmith. Δε νομίζω να ήταν δικό μου, αλλά επειδή υπήρχε ένα αίσθημα κοινοκτημοσύνης στην παρέα μου, μάλλον το είχα πάρει από το φίλο μου το Μανόλη.

Πιο πριν είχα πάρει σε κασέτα το “Welcome to my Νightmare” του Alice Cooper και φυσικά την πρώτη δουλειά του Γιάννη Μηλιώκα με το συγκρότημα «Σούζες από τη Θεσσαλονίκη», χε χε, μάλλον ήμουν από τότε cult φυσιογνωμία!

Oι πρώτοι δίσκοι που μου άλλαξαν τον τρόπο που σκέφτομαι ήταν το TagoMago των Can και το Works for Prepared Piano του John Cage. Όταν τους άκουσα τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο!

Το τελευταίο cd που αγόρασα γνήσιο ήταν «Η βροχή από κάτω» του Θανάση Παπακωνσταντίνου πριν από τρείς περίπου εβδομάδες από το Metropolis του Ηρακλείου.

Τα πειρατικά δε μετράνε ως αγορές I guess!

* Η πρώτη συναυλία που πήγα.

Ήταν του Λουκιανού Κηλαϊδόνη. Απ΄ότι θυμάμαι πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου. Πήγα με τον παιδικό μου φίλο μου το Γιάννη. Στις πρώτες σειρές καθόταν η Άννα Βαγενά. Μία εβδομάδα μετά τη συναυλία έτυχε να μένουμε στο ίδιο ξενοδοχείο με την Άννα Βαγενά και το Λουκιανό στην Πάτρα. Ήταν μεσημεράκι. Την πλησίασα δειλά, και της είπα, «Ήρθα σε μια συναυλία σας, ήταν καταπληκτική». Με ευχαρίστησε! Ο Λουκιανός κοιμόταν στο ξενοδοχείο και δεν κατάφερα να τον δω...

Εκείνο που δεν άλλαξε ποτέ από τότε είναι η παράδοξη μυστηριακή αγωνία που πάντα νιώθω πριν παρακολουθήσω οποιαδήποτε συναυλία, είτε κλασσικής μουσικής είτε rock, και μια ανεπαίσθητη αίσθηση ζήλιας αφού νιώθω πως θα ήθελα να βρίσκομαι, όχι κάτω αλλά πάνω στη σκηνή.

*To πρώτο τσιγάρο που δοκίμασα.

Μάλλον ήταν μια τζούρα, στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, από το πούρο ενός φίλου. Απεχθανόμουν πάντα την οσμή του τσιγάροκαπνού, αλλά διαπίστωσα ότι το πούρο ήταν περισσότερο αρωματικό. Δεν κάπνισα ποτέ στη ζωή μου ολόκληρο κανονικό τσιγάρο. Αντίθετα, το πουράκι παρέμεινε μια σταθερή συνήθεια, ως διακριτική συνοδεία του μεσημεριανού καφέ ή του ποτού μου.

*Η πρώτη κάρτα αγίου Βαλεντίνου που έδωσα.

Πρέπει να πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου. Τα είχα με μια κοπέλα που αρχικά ήταν φίλη μου αλλά αποφασίσαμε να τα φτιάξουμε μάλλον από περιέργεια. Παρότι ήμασταν φίλοι και κάναμε πολύ παρέα, από τη στιγμή που τα φτιάξαμε άρχισα να τη ντρέπομαι υπερβολικά (άλλα ήθη, άλλες εποχές χε χε!). Της έστειλα μέσω μιας κοινής μας κολλητής μια αυτοσχέδια κάρτα, φτιαγμένη από το εξώφυλλο ενός σχολικού τετραδίου. Επειδή ντρεπόμουν να γράψω κάτι το άφησα εντελώς κενό. «Δε θα γράψεις κάτι μέσα;» ρώτησε η κοινή μας φίλη. «Όχι» απάντησα!

Ήταν η πιο μινιμαλιστική κάρτα στην ιστορία.

Η αμέσως επόμενη κάρτα Αγ. Βαλεντίνου δόθηκε μετά από 2 χρόνια σε μία ξανθιά και πολύ γλυκούλα κοπέλα και περιείχε μια φλογερή ερωτική εξομολόγηση. Μετά έμαθα ότι η κοπέλα, που η ίδια μου είχε ζητήσει να της γράψω την κάρτα, έκανε συλλογή καρτών Αγ. Βαλεντίνου. Την ίδια μέρα είχε μαζέψει κάμποσες.

Όσο για το πρώτο δώρο ή κάρτα που έλαβα… δε θυμάμαι καθόλου μα καθόλου.

*Η πιο μεγάλη απογοήτευση.

Όταν γνώρισα από κοντά κάποιους ανθρώπους που θεωρούσα σημαντικούς. Όταν θαυμάζεις κάποιον καλύτερα να μην τον συναντήσεις ποτέ!

Θέλω να κάνω πάσα σε πολλούς να πούνε πέντε best πράγματα από τη ζωή τους αλλά επειδή δε μπορώ να το πω σε πεντακόσιους (μόνο σε πέντε λέει ο κανόνας) μετά από κλήρωση επελέγησαν οι MavriDalia, Tamara, Crucilla, παιδίσκη και Muse. Ο κλήρος έπεσε και στην Candyblue αλλά δεν ξέρω αν ταιριάζει με το concept του blog της, το αφήνω στη διακριτική της ευχέρεια.

...time to grow up...

...φέτος τις απόκριες σκέφτηκα να ωριμάσω λίγο...

oh happy tomato throwers

"Θα πας και θα πεις κι ένα τραγούδι"
Ε, πήγα κι εγώ λοιπόν στη συναυλία των φίλων μου, είπα κι ένα τραγούδι αν και έχω πολύυυ καιρο να τραγουδήσω.
Ωραία ήταν.

(Το σημαντικό γεγονός κάλυψε φωτογραφικά (με μια μόνο φωτογραφία - την παραπάνω) ο παρευρισκόμενος fototherapist της βραδιάς Γιώργος Σταυρουλάκης)

try fly buy cry

Απ' ότι δυστυχώς διαισθάνομαι, τείνει να δημιουργηθεί έαν νέο genre εντύπων που θα επιβιώνει αναδημοσιεύντας κείμενα από ανυποψίαστα blogs. Αυτό για την Ελλάδα, είναι no budget story, αφού όχι μόνο δεν έχουν το τάκτ να ρωτήσουν τον συνγγαφέα του εκάστοτε κειμένου αν συμφωνεί με τη δημοσίευσή του στα εν λόγω έντυπα αλλά τη βγάζουν και στο εντελώς τζάμπα αφού στήνουν εφημερίδες με "δανεικα" κείμενα.
Άσε που μετά αυτολανσάρονται ως "εναλλακτικά".
Είμαι υπέρ της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, αλλά όταν αυτό γίνεται χωρίς τη στοιχειώδη ευγένεια είναι λίγο προκλητικό. Ασε που σε γνωστό και ταλαντούχο συνblogger μας, δημιουργήθηκαν από το τίποτα προβλήματα εξαιτίας της αυθαίρετης αναδημοσίευσης κειμένων του από εβδομαδιαίο έντυπο.

Μια ερωτησούλα βρε παιδιά;

Μια σταλίτσα σεβασμός δε βλάπτει.

Sexy hot girls & hot sexy monsters

Χαζεύοντας ένα πλήθος υπέροχων cult posters παραπλήσιας θεματολογίας από τη χρυσή horror εποχή που παντού άφηναν ανεξίτηλη την αισθητική τους σφραγίδα η Hammer Films και τα Cinecita studios, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθε στο μυαλό μια μαντινάδα που λένε στο χωριό μου (κάπου στα highlands του Ψηλορείτη)

"Άλλες τον θέλουν όμορφο,
άλλες τον θέλουν να' χει
κι άλλες τα μάτια κλείνουνε
και παίρνουν ότι λάχει"

I blog you blog we all scream for ice cream (?)

Μετά από την εύστοχη επισήμανση που μου έκανε η Δέσποινα πριν από κάμποσες ώρες, συμπέρανα ότι ίσως πρέπει να ασχολούμαι λίγο περισσότερο με το blogaκι μου.

Να επισημάνω κι εγώ με τη σειρά μου ότι ο Πολυχρόνης (ergo sum) postαre το πιο περιεκτικό κείμενο (και το πιο ουσιαστικό σχόλιο για τη σύχρονη τηλεοπτική πραγματικότητα) που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ...

Boratism

Τελικά ποια είναι τα όρια της σάτιρας; Που τελειώνει το χιούμορ και που αρχίζει ο χαβαλές;

O Borat έχει συζητηθεί πολύ τον τελευταίο καιρό. Είδα την ταινία με μια σχετική καθυστέρηση και ομολογώ ότι γέλασα αρκετά. Είχε πλάκα. Ειδικά όταν κάποιοι hardcore αμερικανίσκοι βγάζουν στην επιφάνεια τον πραγματικό ρατσιστικό και αρτηριοσκληρωτικό πρόσωπο της χώρας τους. Όμως ο ηθοποιός Cohen υποδυόμενος το Borat, δημιουργεί ένα ήρωα καρικατούρα από το μακρινό Καζακστάν, σπιλώνοντας, με γλοιώδες χαβαλέ, την εικόνα μιας χώρας την οποία προφανώς δεν έχει επισκεφθεί ποτέ. Μέσα από την ταινία ανακυκλώνει τα στερεότυπα που έχει κάθε «πολιτισμένος» δυτικός στο μυαλό του για τους «απολίτιστους και άγριους μουσουλμάνους». Ναι, η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτή την τακτική δράσης-αντίδρασης βγαίνουν στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά και υπόγεια ρατσιστικά ένστικτα της Αμερικής. Μέσα από τον στερεοτυπικό, καρτουνίστικο χαρακτήρα του Borat, και το καθαρά fictional περιβάλλον που δημιουργείται από τεχνηέντως extraordinary καταστάσεις, το πιθανό ουσιαστικό πολιτικό μήνυμα που θα μπορούσε να έχει μια ταινία σαν το Borat, εξανεμίζεται πλήρως από σαρωτική επέλαση της ηλίθιας americanized πλάκας. Αυτό που σου μένει στο τέλος της ταινίας δεν είναι η κυνικά αποτρόπαια πραγματικότητα της σύγχρονης Αμερικής, αλλά τα γελοία σκατολογικά gangs.

Τι κι αν γελάσαμε με την ταινία; Έχουμε γελάσει και με πολύ καλύτερες!
Έκανε ο Cohen κάποιου είδους επανάσταση με την ταινία του; Μια χαρά επανάσταση έκανε! Τσέπωσε τα εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, προφανώς πέρασε καλά, και αυτός και τα studios και οι μεγαλοπαραγωγοί που επένδυσαν στο εγχείρημα και έκανε τον τρελό χαβαλέ του εις βάρος του Καζακστάν των εβραίων, των πατριωτών Αμερικαναράδων και των άτυχων που βρέθηκαν στο σαρωτικό του πέρασμα.
Στα &*%^ του άλλωστε! Βρετανός είναι ο άνθρωπος αν και ο χαβαλές του δεν είχε ίχνος από το φλέγμα του βρετανικού χιούμορ.
Πλάκα να γίνεται δηλαδή!

where is my mind wheeere is my miiiind...

Μετά τις γιορτές, διαβάζω πολλά μελαγχολικά posts για το χρόνο που περνά. Η έλλειψη χρόνου είναι ένα από τα βασικά μου προβλήματα. Θέλω να κάνω τόσο πολλά πράγματα αλλά δεν έχω χρόνο.
Τελικά μάλλον το μόνο που είμαστε είναι μηχανές που φθείρονται και ζουν με το άγχος ότι δεν προλαβαίνουν. Άδικα μας θαυμάζει το android του Johnnie Walker.

Regarding the Pain of Others

Με την αυγή του 2007
Εικόνες ντροπής
Ο Πινοσέτ, ένας κοινός εγκληματίας, με τις ευχές των μεγάλων δυνάμεων έφυγε "εν ειρήνη" από τη ζωή χωρίς να πληρώσει ποτέ το τίμημα για όσα έκανε. Την ίδια στιγμή η σιδηρά κυρία Μάργκαρετ Θάτσερ εκφράζει τη μεγάλη λύπη της στα Βρετανικά ΜΜΕ.
Ο Τζόρτζ Μπούς τζούνιορ δεν θα δικαστεί ποτέ ως υπεύθυνος για το θάνατο χιλιάδων Αφγανών και Ιρακινών αμάχων.
Ο Σαντάμ, θανατώνεται σε κοινή θέα με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο και ερήμην του γίνεται το πρώτο μεγάλο σόου στην αυγή του 2007
Η νεκροφιλία των ΜΜΕ ανατέλλει ξανά σε όλο της το μεγαλείο.
Οι ισχυροί γίνονται θεοί εκδικητές αφαιρώντας ζωές κατά βούληση.Πιστοι στο "οφθαλμόν αντί οφθαλμού εκδικούνται αφανίζοντας εκείνους που τους βολεύει.
Ας θυμηθούμε λίγο το βιβλίο της Susan Sontag "Regarding the Pain of Others" και ίσως καταλάβουμε κάτι περισσότερο για τη σκοτεινή ανθρωποφαγική μας υπόσταση.
Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι η εκπνοή του 2006 να πάρει μαζί της όλα τα άσχημα.
Ας βάλουμε και εμείς οι bloggers το χεράκι μας, τώρα που αποτελούμε μια εναλλακτική πηγή πληροφόρησης με ολοένα αυξανόμενη επιρροή. Ας το παλέψουμε και κάτι καλό μπορεί να βγει.

Stop Death Penalty Now

Υ.Γ. Το παραπάνω banner μπορεί (και εύχομαι) να χρησιμοποιηθεί ελεύθερα από κάθε ενδιαφερόμενο...