My sweet darlings, είθε το new year σας να είναι happy!

Πίσω από τις λέξεις, ο θεός ξέρει ποιος κρύβεται...

Παλιά μου έλεγαν ότι το ποδήλατο, ο χορός και το γράψιμο δεν ξεχνιούνται. Για το χορό δεν έχω άποψη γιατί δεν ήμουν ποτέ fan των traditional κυκλωτικών (προτιμούσα τους πιο freestyle). Όμως, ρε γαμώτο, τελικά το γράψιμο δεν είναι ακριβώς σαν το ποδήλατο. Αν το αφήσεις σε αφήνει και αν σε αφήσει είναι τρομερά επίπονη η προσπάθεια να το ξανακατακτήσεις.

Ένας γνωστός μου, αρθρογράφος, μου έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι γράφει και ξαναγράφει τα κείμενά του, ζυγίζει και ξαναζυγίζει την κάθε λέξη χωριστά, συνταιριάζει τις λέξεις μεταξύ τους, με διάφορους τρόπους για να σιγουρευτεί ότι έδεσαν, και αυτό είναι μια χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία. Όταν μου το έλεγε σκεφτόμουν πόσο βαρετή χαζομάρα είναι να παίζεις με το κείμενό σου όπως παίζαμε μικροί με το πιλάφι μας. Εγώ απλά καθόμουν και έγραφα, χαλαρά και αβίαστα. Πληκτρολογούσα ακολουθώντας τη ροή της σκέψης, σα να ήταν μία απόλυτα φυσική διαδικασία, χωρίς κανένα ίχνος ψυχαναγκασμού or something like that. Πραγματικά, το συναίσθημα της πάλης με τις λέξεις στον πεζό λόγο δεν με είχε ταλαιπωρήσει ποτέ ως τότε. Καθόμουν και έγραφα ακριβώς όπως καθόμουν και έτρωγα.

Τώρα όμως αισθάνομαι ότι άφησα το γράψιμο και μάλλον άρχισε να με αφήνει και εκείνο. Έχω βάλει κάτω κάμποσες ντουζίνες λέξεις και τους συμπεριφέρομαι σαδιστικά με αλλεπάλληλα delete και backspace και τις μετατοπίζω πότε δεξιά πότε αριστερά για να τις δω και έτσι και αλλιώς και, αν ήταν στο χέρι μου θα τις αναποδογύριζα μήπως έβρισκα από κάτω εκείνο ακριβώς το γαμημένο το νόημα που ψάχνω... και τραβάω τις προτάσεις και τις περιόδους και συνεχίζω να γράφω και να γράφω και να σβήνω και να ξαναγράφω χωρίς να έχω βάλει ακόμα μια αναθεματισμένη τελεία. Τελεία.

Σκέφτομαι ότι έχει περάσει περισσότερο από ένας ολόκληρος χρόνος από την τυχαία συνάντησή μου τον προηγούμενο Μάη με famous αρχισυντάκτη εκπληκτικού εντύπου με το οποίο είχαμε μια πολύ χαλαρή αλλά super εποικοδομητική συνεργασία στο παρελθόν. Με παρότρυνε να γράψω κάτι (πάντα επί χρήμασι και ουχί τσαμπέ), του είπα ΟΚ μετά χαράς και το εννοούσα. Δεν έχω γράψει ακόμα τίποτα.

Πού θα πάει θα θυμηθώ να γράφω. Τώρα σχεδόν 3:00 τη νύχτα, μετά από μια δύσκολη μέρα, μερικές ρακές και κάμποσα κρασιά κάτι γίνεται...

Να αρχίσω τα ναρκωτικά ή δε λέει;

Υ.Γ. Η παραπάνω φωτογραφία είναι τραβηγμένη τώρα. Εϊναι ο πάγκος που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μου! Χικ!

Πάμε Ζωγράφου!

Είχα στα σκαριά ένα κείμενο για την περίπτωση Ζωγράφου, όπου ο Δήμαρχος έχει θέσει ως σκοπό της ζωής του να μετατρέψει τις λιγοστές πλατείες της περιοχής σε ένα απέραντο parking.

Σε μία περίοδο που προσπαθούμε με κάθε δυνατό τρόπο να κρατήσουμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, κάποιοι αμετανόητοι, με δανεικό όχημα την όποια εξουσία φέρουν, επιμένουν στην συστηματική τσιμεντοποίηση και λαμαρινοποίηση της καθημερινότητάς μας.

Ως πρώην κάτοικος του Ζωγράφου, επιφυλάσσομαι να γράψω μια πιο προσωπική άποψη συντόμως, προς το παρόν αναδημοσιεύω το κείμενο των Δημοτών Ζωγράφου με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Αύριο Πέμπτη, όσο περισσότεροι βρίσκονται στον αποκλεισμό του Δημαρχείου τόσο καλύτερα (για όλους).

Ακολουθεί το κείμενο όπως το copypasteαρα από το facebook:

Την Τρίτη 6 Οκτωβρίου ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία ο αποκλεισμός του δημαρχείου από 7 επιτροπές κατοίκων και 9 συλλόγους της περιοχής μας. Η διαδικασία δημοπράτησης 5 πλατειών του δήμου μας (Μερκάτη, Πλαστήρα, Ελευθερίας, Άνοιξης και Νεκροταφείου) για τη μετατροπή τους σε υπόγεια πάρκινγκ αναβλήθηκε, αναγκάζοντας τη δημοτική αρχή να επαναπροκηρύξει το διαγωνισμό για τις 15 Οκτωβρίου. Η επίθεση της δημοτικής αρχής και του ΥΠΕΧΩΔΕ στην ποιότητα ζωής μας είναι συνολική. Από τους Νέους αυτοκινητόδρομους στον Υμηττό, τη Βίλα Ζωγράφου και τα 17 στρέμματα στο νέο τέρμα μέχρι τη μη θεσμοθέτηση του μητροπολιτκού πάρκου στο Γουδί, το αίτημα είναι κοινό:

ΖΩΗ! ΟΧΙ ΤΣΙΜΕΝΤΟ!

Από τις 7 το πρωί περισσότεροι από 300 κάτοικοι είχαν αποκλείσει ως τις 11 και τις δύο εισόδους του Δημαρχείου δυναμικά και ειρηνικά, κόβοντας την όρεξη σε δήμαρχο και εργολάβους. Παρά την έκκληση του δημάρχου στους "υγιείς πολίτες" να "περιφρουρήσουν" τη διαδικασία της δημοπράτησης. Οι μόνοι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αυτό ήταν γνωστοί τοπικοί παράγοντες, όπως ο γραμματέας της τοπικής Ν.Δ. και δημοτικός σύμβουλος της ΔΑΔΑ κ. Θώδας, οι οποίοι θύμισαν άλλες εποχές προσπαθώντας με τραμπουκισμούς και βρισιές να σπάσουν τον αποκλεισμό. Όταν έγινε αντιληπτό ότι αυτό δε θα γινόταν, ο κ. Καζάκος έφτασε στο σημείο να χαστουκίσει φοιτητή.

Αποδείξαμε πως, όταν ο αγώνας περνά στα χέρια των κατοίκων, φέρνει αποτελέσματα.

Η προσωρινή έστω νίκη μάς δίνει ελπίδες και θάρρος να συνεχίσουμε ώστε να αποτρέψουμε την παραπέρα τσιμεντοποίηση της πόλης μας. Βάζει τις βάσεις για ένα τοπικό κίνημα που θα κάνει τους δημοτικούς άρχοντες να παίρνουν πλέον σοβαρά υπόψη την άποψη της τοπικής κοινωνίας στους σχεδιασμούς τους και να επιφέρει ακόμη πιο σημαντικές νίκες. Μα πάνω απ' όλα δείχνει πως τίποτα δεν είναι αδύνατο, αρκεί να το θέλουμε και να παλέψουμε γι' αυτό.

Αποκλείουμε ξανά το δημαρχείο στις 15 Οκτώβρη από τις 7 μέχρι τις 10 το πρωί!

Υπερασπιζόμαστε τους ελεύθερους χώρους πρασίνου της γειτονιάς.

Στηρίζουν οι επιτροπές κατοίκων για τις πλατείες Μερκάτη, Ελευθερίας, Πλαστήρα, τα 17 στρέμματα, τη Βίλα Ζωγράφου, την οδό Διοχάρους

οι Σύλλογοι: Εργαζομένων Δήμου Ζωγράφου, Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ζωγράφου, Αιτωλοακαρνάνων Ζωγράφου, Φίλων Ηλυσιακού, Ανέγερσης Ι.Ν. Αγίου Ραφαήλ η Κοινωνική Παρέμβαση Δημοκρατικών Πολιτών Ζωγράφου και ο "Ιλισός"

και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι: οικοτρόφων φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιατρικής, Πολιτικών, Μηχανολόγων, Ηλεκτρολόγων, Ναυπηγών, Μεταλλειολόγων και Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ.

Μετεκλογικόν

Κλικ πάνω στην εικόνα για μεγαλύτερη ανάλυση...

Εκλ-oh-yes baby!!!

*Η εικόνα είναι από τη σειρά Adnymphs (2007).

Προεκλογικός Διαλογισμός

Ακολούθησε προσεκτικά τις παρακάτω οδηγίες για να δοκιμάσεις τις ικανότητές σου στον προεκλογικό διαλογισμό.

1) Κατ’ αρχήν χαλάρωσε. Μόνο έτσι θα διαφωτιστείς και θα αντικρίσεις την Αλήθεια.

2) Πλησίασε την οθόνη του υπολογιστή σου. Κοίταξε επίμονα την κόκκινη κουκκίδα στο κέντρο της παρακάτω εικόνας και μέτρα αργά και σταθερά μέχρι το 20 (Προσοχή, δεν πρέπει μην μετακινήσεις το βλέμμα σου από την κουκίδα αν δεν τελειώσεις το μέτρημα).

3) Αφού τελειώσεις το μέτρημα απομάκρυνε απότομα το βλέμμα σου από την κουκίδα, κοίταξε σε μια ανοιχτόχρωμη επιφάνεια (Ένα ανοιχτόχρωμο τοίχο, μια σελίδα Α4 κ.α.) και ανοιγόκλεισε γρήγορα τα βλέφαρά σου κάμποσες φορές.

4) Αν δεν τρομάξεις, ψάξτο... μάλλον υπάρχει πρόβλημα...

[Δ.Ε.Δ.Δ. (Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας Δημιουργικού Διαλογισμού): cocun.blogspot.com]

Υ.Γ. Θα το έβγαζα και σε άλλες versions με περισσότερες τρομακτικές φιγούρες αλλά ευτυχώς είχα και καλύτερα πράγματα να κάνω...

Μπαίνοντας στο μυαλό του ψηφοφόρου

Το παρακάτω κείμενό μου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κρητική Επιθεώρηση" σήμερα, 30/9, το αναδημοσιεύω και εδώ...

Από τα προεκλογικά μπαλκόνια στα ντιμπέητ.

Θυμάμαι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 όταν, όντας πιτσιρίκι και από απλή περιέργεια ακολούθησα ένα παιδικό φίλο σε μια μεγάλη κομματική συγκέντρωση πρωτοκλασάτου πολιτικού της εποχής. Το κλίμα ήταν ισχυρά φορτισμένο, και το κοινό απίστευτα ενθουσιώδες. Νομίζω ότι δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία τι ακριβώς έλεγε ο πολιτικός, αλλά αυτά που έλεγε φαινόταν ότι αφορούν όλους τους εκστασιασμένους παρευρισκόμενους, αφού δεν έχαναν την ευκαιρία να υπογραμμίζουν, δυναμικά και συνεχώς, τα λεγόμενά του με συνθήματα. Ανάλογο κλίμα, καταλυτικά νοτισμένο από την ψυχολογία της μάζας βίωσα ξανά, αρκετά χρόνια αργότερα, μόνο σε μεγάλες ροκ συναυλίες.

Ξέρω ότι πολλοί αναγνώστες άνω των σαράντα έχουν βιώσει ανάλογο προεκλογικό κλίμα, κάτι που σίγουρα δεν έχουν ζήσει οι νεότερες γενιές των εικοσάρηδων αφού πλέον διανύουμε άλλες εποχές και άλλα (προεκλογικά) ήθη. Και στις μέρες μας γίνονται προεκλογικές συγκεντρώσεις αλλά σίγουρα δεν τους αφορούν όλους όπως παλιότερα, αντίθετα, αφορούν λιγότερους οπαδούς που είναι περισσότερο ενταγμένοι στο εκάστοτε στενό κομματικό πλαίσιο, και φαίνεται σήμερα λείπει εκείνο το συστατικό που έκανε τόσο μαζικές και δυναμικές τις προεκλογικές συγκεντρώσεις στο παρελθόν.

Σίγουρα αυτό που δημιουργούσε αυτό το φορτισμένο κλίμα στο, όχι και τόσο μακρινό, παρελθόν ήταν οι χαρισματικοί ηγέτες ως φορείς ιδεολογιών αλλά πολύ περισσότερο το όραμα που πρέσβευαν οι ιδεολογίες. Αυτό το ουτοπικό όραμα σφυρηλατούσε τη, σχεδόν μεταφυσική, σχέση του πολίτη με τον ηγέτη. Αυτό το όραμα μπορούσε να κινητοποιήσει τις μάζες, να βγάλει τον κόσμο από τα σπίτια να του παρέχει μια, απόλυτη σαν πραγματική θρησκεία, ιδεολογική πληρότητα, τροφοδοτώντας τον, ενίοτε, με πλασματικές υποσχέσεις και ψεύτικες ελπίδες.

Αν από την δυναμική εικόνα της δεκαετίας του '80 μεταφερθούμε στο περιβάλλον των πρόσφατων πολιτικών ντιμπέητ, θα διαπιστώσουμε ότι πάρα πολλά έχουν αλλάξει. Μπορεί να έχουν περάσει ήδη σχεδόν 50 ολόκληρα χρόνια από το πρώτο, περίφημο ντιμπέητ μεταξύ των Νίξον και Κέννεντυ στις Η.Π.Α., αλλά εδώ, οι τηλεαναμετρήσεις των πολιτικών αρχηγών μάλλον δεν έχουν βρει ακόμα το δρόμο τους, αφού μοιάζουν να πελαγοδρομούν σε βαρετούς, παράλληλους μονολόγους και σε αφόρητα κλισέ που δε φαίνεται να οδηγούν σε συμπεράσματα. Και αυτές οι βαρετές και προβλέψιμες στερεότυπες φράσεις όχι μόνο δε μπορούν να εμπνεύσουν, αλλά αδυνατούν ακόμα και να πείσουν. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι προτίμησαν να κάνουν άλλα πράγματα αντί να παρακολουθήσουν τηλεόραση τα δύο βράδια των ντιμπέητ. Και το παράδοξο είναι ότι αυτούς που επέλεξαν να μην το παρακολουθήσουν δε μπορεί κανένας να τους καταλογίσει αδιαφορία ή ανευθυνότητα, επειδή στη συνείδηση του καθενός από εμάς “νομιμοποιείται” πλέον ηθικά η απαξίωση των πολιτικών θεσμών. Ίσως επειδή, η αμαρτωλή πολιτική πραγματικότητα των τελευταίων ετών μας έχει προκαλέσει ένα είδος “ανοσίας”.

Οι ηθικά μεμπτές συμπεριφορές των πολιτικών, η αλαζονεία της εξουσίας, ο εύκολος πλουτισμός των πολιτικών καριέρας, η ελληνική πατέντα των “ενδιάμεσων” και των μιζών, οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, και η ιδιόμορφη νομική “ασυλία” των πολιτικών προσώπων δημιούργησαν στο κοινό αίσθημα κάτι περισσότερο από επιφυλακτικότητα.
Και το μέγιστο σημείο πολιτικοκοινωνικού εκφυλισμού ήταν όταν κυριαρχούσα αξία για καθένα από τους φαινομενικά οργισμένους πολίτες ήταν η χρησιμοποίηση κάθε δυνατού μέσου ανόδου ώστε να καταφέρει κάποιος να κάνει αυτά που κατηγορούσε, αποκομίζοντας το μέγιστο δυνατό όφελος με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια. Και σε αυτό το φαύλο κύκλο που δεν υπήρχε νικητής, ηττημένοι ήταν οι καταρρακωμένοι θεσμοί και η σκουριασμένη, υπερφορτωμένη και δυσλειτουργική δημόσια διοίκηση. Όταν όλα λειτουργούν παράτυπα, ο ουσιαστικός χαμένος είναι ο ίδιος ο πολίτης. Σε αυτό ακριβώς το κομβικό σημείο δημιουργήθηκε και γιγαντώθηκε η απαξίωση και η αδιαφορία. Όταν η πολιτική ταυτίζεται με τη διαπλοκή και τη διαφθορά, τότε τα οράματα και οι ουτοπίες μπαίνουν αναπόφευκτα στην κατάψυξη.

Τη δεκαετία του '90 ήταν πολύ της μόδας η φράση “είμαι πολιτικοποιημένος, όχι κομματικοποιημένος” τώρα πλέον στο 2009, οι περισσότεροι αποποιούνται ακόμα και την “πολιτικοποίηση”. Με την πολιτικοποίηση δεν πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, δεν θα λύσεις τα πρακτικά σου καθημερινά προβλήματα. Αν παλιά λέγαμε “ζητείται ελπίς” σήμερα λέμε “ζητείται λύσις”. Τα δύσκολα προβλήματα χρειάζονται απόλυτες λύσεις, και αφού η αναζήτηση του “οράματος” ευτυχώς ή δυστυχώς απέτυχε, αυτό που μας χρειάζεται είναι η απλή λογική. Το όραμα είναι σαν την ποίηση, δίνει τροφή στο συναίσθημα, για να βρεις όμως λύση χρειάζεσαι μαθηματικά 1+1=2.

Όσο για το πάθος των “ροκ” προεκλογικών συγκεντρώσεων του παρελθόντος... μάλλον θα πρέπει να αφήσουμε το ροκ στους ρόκερς, την πολιτική στους πραγματικούς πολιτικούς και την οικονομία στους οικονομολόγους. Τη ρουσφετολογική τακτική, την παραπολιτική, τα βολέματα “ημετέρων”, τις τακτικές “κατόπιν ενεργειών μου...”, τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και τις πελατειακές σχέσεις ας τα πετάξουμε επιτέλους εκτός πλαισίου, γιατί αυτές οι νοοτροπίες μας έφεραν εδώ και αν δεν εκλείψουν το συντομότερο δυνατόν, δυστυχώς σύντομα δε θα έχουμε πλέον αρκετή απόσταση προς τα κάτω για να διανύσουμε...

Καλή σας ημέρα!

Το ξέρω ότι το έχω εγκαταλείψει εντελώς το σπορ. Έχω καιρό να γράψω κάτι στο mushroom head και η αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει.

In fact, τους τελευταίους Χ μήνες με έπιασε ένα περίεργο σύνδρομο αποχής από οποιουδήποτε είδους δημόσιο λόγο. Και όταν λέω "δημόσιο λόγο", εννοώ γενικότερα, δημόσιες δράσεις. Ούτε FotoTherapy, ούτε εκθέσεις, ούτε κόμικς, ούτε συγγραφή kinky λογοτεχνημάτων, ούτε αρθρογραφία, ούτε αισθησιακό striptease στα nightclubs (το αγαπημένο μου). Δεν ήταν συμπτώματα κατάθλιψης, δεν ήταν μελαγχολία, ήταν απλά μια φάση...

Καλώς ή κακώς αυτό το διάστημα δε διάβαζα blogs παρά ελάχιστες φορές, ιστολόγια ελάχιστων ανθρώπων που, χωρίς να το ξέρουν, με συντονίζουν με τις συχνότητες ενός δικού μου παράλληλου σύμπαντος (whatever). Όσο για comments και αμφίδρομη επικοινωνία... ούτε λόγος!

Μετά, όταν άρχισαν να περνούν τα συμπτώματα της πλήρους αδράνειας, μεταφέρθηκα προσωρινά στο www.sifis.biz, απ΄όπου αποφάσισα να σχολιάζω λακωνικότατα την επικαιρότητα για κάμποσο καιρό.

Ο Σήφης, ώς alter ego μου θα συνεχίσει για δύο-τρεις μήνες ακόμα να λέει έμμετρα και λακωνικά τα δικά του από το sifis.biz... αφού τον έχει πιάσει οίστρος γιατί να του το χαλάσω;

Επειδή βαρέθηκα την blogoαποχή, και τώρα που το blogging είναι (επιτέλους) passé, νομίζω ότι είναι το κατάλληλο timing για να bloggάρω ξανά.

Ε, τι σκατά βετεράνοι είμεθα...;

O Λαβύρινθος του Ross Daly σε κίνδυνο.

To Ross Daly τον γνωρίζετε. Είναι ένας από εκείνους τους χαρισματικούς ανθρώπους που, όταν έρθεις σε επαφή με τον ίδιο ή με το μουσικό του έργο, σε συναντά ένα, σχεδόν μεταφυσικό, ψήγμα αισιοδοξίας και μια πίστη ότι υπάρχουν και κάποια ελάχιστα πράγματα που αντιστέκονται σθεναρά απέναντι στην ευτέλεια των καιρών.

Ο Λαβύρινθος στο μικρό χωριό Χουδέτσι Ηρακλείου είναι μια μουσική κοινότητα, βασισμένη στα ισχυρά θεμέλια της τέχνης (και της επιμονής) του Ross Daly και αποτελεί όαση και φυτώριο νέων μουσικών. Είναι μια πολύτιμη ιδιωτική πρωτοβουλία που αποτέλεσε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα σημείο αναφοράς στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη, και ως ισχυρό σημείο αναφοράς θα έπρεπε να διαφυλάττεται από τους εδώ επίσημους "πολιτιστικούς" μηχανισμούς. Έλαβα κάμποσα μηνύματα τις τελευταίες ημέρες για την σοβαρή κρίση η οποία δυστυχώς έχει επισκεφτεί και το Λαβύρινθο του Ross Daly. Ο Λαβύρινθος, ως μη κερδοσκοπικός πολιτιστικός οργανισμός, είναι σαφές ότι έχει ανάγκη στήριξης.

Ευελπιστώ ότι ο πολιτισμός δεν θα είναι η πρώτη παράπλευρη απώλεια της διαβόητης οικονομικής κρίσης.
(Και όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που ένα κάρο χρήματα σκορπίζονται αλόγιστα στις kitsch φιέστες της Eurovision)

Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα:
http://www.labyrinthmusic.gr
για να ενημερωθείτε πιο αναλυτικά για το Λαβύρινθο καθώς και για την εξέλιξη του θέματος...

κενός χώρος

Το τελευταίο trend στο παρόν ιστολόγιο είναι ολίγον παράδοξο αλλά καθόλου ασύμβατο με τη χαοτική ψυχοσύνθεση του υποφαινόμενου.

Κάθομαι, λοιπόν, και γράφω posts τα οποία προορίζονται για το blog μου. Κάποια από αυτά είναι σχετικά μεγάλα και περιεκτικά. Posts διαφόρων τύπων, αστεία, σοβαρά, χαζά κ.α.
Το παράδοξο είναι ότι τα γράφω και δεν τα ανεβάζω ποτέ. Δε μπαίνω καν στη διαδικασία.... Ώσπου, κάποια στιγμή μπαγιατεύουν, παύουν να είναι επίκαιρα και μένουν να αραχνιάζουν (και να στριμώχνονται με εκατοντάδες GigaBytes άλλων αρχείων) για πάντα στις σκοτεινές γωνιές του σκληρού μου δίσκου.

Καθαρά (;) Δευτέρα

Blogme

Σήμερα εκδικάζεται η υπόθεση του Blogme. Θεωρώ αυτονόητο ότι θυμόμαστε όλοι πως ξεκίνησε αυτή η ιστορία, όταν ο γνωστός aggregator αναδημοσίευε posts του σατιρικού funel και έτσι εισέπραξε ξώφαλτσα όλα τα πυρά του τηλεβιβλιοπώλη.
Εύχομαι να πάνε όλα κατ' ευχήν και να τελειώσει επιτέλους αυτή η πολύμηνη ταλαιπωρία που άδικα έχει υποστεί ο διαχειριστής του Blogme, Αντώνης Τσιπρόπουλος.
Δεν είναι η πρώτη φορά και δυστυχώς υποψιάζομαι ότι δε θα είναι ούτε η τελευταία που κάποιος σύρεται στα δικαστήρια λόγω άγνοιας των αρμοδίων οργάνων. Οι έχοντες μνήμη πιθανότατα θυμουνται και την περίπτωση του εικαστικού Δημήτρη Φωτίου που είχε υποστεί ανάλογη ταλαιπωρία στο παρελθόν.

Για πιο σφαιρική ενημέρωση, σχετικά με την υπόθεση Blogme παραθέτω το link του κατατοπιστικότατου metablogging.gr καθώς και την ανάλυση του Vrypan στο συγκεκριμένο θέμα.

Στο θλιμμένο ημίφως του δάσους με τις λεμονόκουπες

Διανύουμε εποχές που η ψευδοποιητικότητα του παρελθόντος μοιάζει τόσο απίστευτα παράταιρη! Πριν από μερικά χρόνια μπορούσες χαλαρά να ψιθυρίσεις με τη συνοδεία κιθάρας σε λα ελάσσονα ένα ψιλοασυνάρτητο ελεύθερο στίχο του στιλ "Το σκονισμένο βλέμμα της, σμίγει στην αιχμή της αβύσσου με ένα σκοτεινό σωρό αποτσίγαρα" και να ακουστεί αίσθαντικά gothic. "Το κενό μας καταπίνει, η πυκνή ομίχλη μας τραβά" bzzz bling bling Game over - insert coin to join...!

Τώρα υποψιάζομαι ότι όλα αυτά είναι μάλλον kitsch για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι παρόμοιοι στίχοι είναι φλύαροι χωρίς να λένε τίποτα (ο ορισμός του kitsch). Ο δεύτερος είναι ότι σήμερα (σχεδόν) κανένας δεν παραμυθιάζεται με τέτοια λεκτικά κολλάζ (ειδικά σε ελάσσονα) γιατί έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει, δάνεια να πληρώσει, σχολές να τελειώσει, παιδιά να σπουδάσει κ.α.
Δηλαδή η ποίηση πέθανε; Όχι, η αληθινή ποίηση είναι highlander, δεν πεθαίνει ποτέ, γιατί κανένας δε μπορεί να της κόψει το κεφάλι. Δεν έχει κεφάλι, έχει ψυχή.

Μάλλον ούτε η ασυναρτησία πεθαίνει εύκολα, αλλά ξεθωριάζει σταδιακά. Η χθεσινή ασυναρτησία φαίνεται θαμπή σήμερα, η σημερινή ασυναρτησία με μαθηματική ακρίβεια θα φαίνεται θαμπή αύριο.
Όχι πολλά χρόνια πριν, υπήρξαν άνθρωποι που έχτισαν καριέρες με τέτοια χαριτωμένα, λεκτικά παζλ εντυπωσιακά μεν, ελαφρώς ρηχά δε. Το αβαθές όμως, για ένα μυστήριο λόγο μυρίζει από χιλιόμετρα.

Στις μέρες μας μάλλον ο ωμός ρεαλισμός πείθει περισσότερο. Το λες όπως είναι και είσαι σίγουρος ότι κανένας δε θα παρακούσει και δε θα καταλάβει άλλο. Αυτή η εμμονή με το ρεαλισμό έχει πλάκα. Ίσως επειδή ακούμε από ένα σωρό ενοχλητικούς τύπους στα ΜΜΕ τόσους περιττούς πλατειασμούς που απαιτούμε από κάθε μορφή τέχνης ή λόγου να είναι περισσότερο ακριβής. Straight to the point.
Ίσως επειδή τον ασυνάρτητο σουρεαλισμό τον έχουν μονοπώλιο οι πολιτικοί μας.

Φώτο: Το πάνω μέρος του μολυβιού μου (κυριολεκτικά, και χωρίς καμία ποιητική διάθεση).

Contemporary Gods

Επιτέλους ο Ψαραντώνης (ξανα)συνάντησε το Nick Cave.
(More info)
Και αυτό είναι για μένα η top μουσική είδηση της χρονιάς!

Απλό πρόβλημα γεωμετρίας

Πως μπορείς να να κάνεις ΑΝΑ-ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ όταν δεν υπάρχει κανένα ΣΧΗΜΑ;

Santa Claus is burning down town