Μια σχισμένη χαρτοπετσέτα
Μισός ανεκπλήρωτος έρωτας
Ο δρόμος προς το σπίτι, υπερφωτισμένος
όπως συνήθως
περιμένει ένα συγκεκριμένο ρυθμό
αδέσποτων βημάτων.
…
συντονισμός
…
Οι αρχαίες επιγραφές του Debussy
σκορπίζουν ιδεογράμματα
αλόγιστα
προς κάθε κατεύθυνση
Κι όμως κάποιος θα τα μαζέψει
και θα τα αναμείξει με ληγμένο
φυστικοβούτυρο
όπως συνήθως
21 comments:
Μερικές φορές... όπως το είπες
Όμορφο ποστ έφτιαξες
Eγώ αυτές τις μέρες τα ΄χω δει όλα.
Χμμ... αόρατος ποιήσις!!!
Όλο και καλύτερα, όλο και καλύτερα.
Mario, ευχαριστώ
μερικές φορές για να μπορέσεις να δεις είναι θέμα κατάλληλης επιλογής.
nobody, μια από τα ίδιο και εγώ! Εύχομαι να έρθουν περισσότερο διαυγείς ημέρες.
Παναγιώτη, ήμουν σίγουρος ότι θα παρέκαμπτες το λευκό παραπέτασμα.
Η ποίησις είναι απλά δύο αράδες σκέψεων μετά από ένα βραδινό concert για δύο πιάνο.
(Είχα καιρό να ακούσω Debussy, ο οποίος μου αρέσει πολύ)
sometimes i wish i couldn't...
:(
nice!
μου θύμισε τα "μαγικά" που κάναμε μικροί όταν γράφαμε μυστικά γράμματα με χυμό λεμόνι και μετά τα εμφανίζαμε όταν το χαρτί πλησίαζε τη φλόγα ενός κεριού....
trilian, Μe too, but its good to see and then let it go away.
Jojo, μου άρεσε πολύ η ιδέα με το χυμό λεμονιού όταν ήμουν μικρός. Μου αρέσει επίσης η ιδέα του κειμένου που βρίσκεται εκεί, σιωπηρό και περιμένει να το ανακαλύψεις. Το κίνητρό για το παρόν post, δε διαφέρει καθόλου από το κίνητρο της παιδικής μας γραφής με το χυμό λεμονιού.
Καλημερα Sandiago...
ομορφο ετσι απλα
(τελευταια δε μου βγαινει να λεω και πολλα,προτιμω ν'ακουω η να διαβαζω...)
:-)
Τρομαχτικό είναι...δεν μοιάζει με λευκό δεν μοιάζει με ρούχο ,ούτε με φως.
Δεν θυμίζει μέρα η κόλλα κενή διαγωνίσματος
Τρομάζει
Τρομάζει αυτόν που έχει μάθει να βλέπει και όχι μόνο να κοιτά
Καλησπέρες από την ανοιξιάτικη Αθήνα
Γειά σου Tamara, Κι εμένα με πιάνει κάποιες φορές, και δεν θέλω να μιλάω πολύ για κάτι που είδα ή διάβασα! Χαίρομαι που σου άρεσε!
Candy, Ναι αλλά αν κοιτάξεις πίσω από το συγκεκριμένο λευκό, κάτι θα δεις. Δεν λειτουργεί ως απόλυτο, ψυχρό κενό, απλά χρησιμεύει για να καλύψει κάτι άλλο. Έτσι, μπορεί και να το συμπαθήσει κανείς. Βρίσκεται εκεί κατ' ανάγκην, όχι ως αυτοσκοπός.
Δεν έχω φάει ποτέ μου φυστικοβούτυρο!
Από σήμερα πιστεύω ότι η γεύση του θα είναι ίδια με την γεύση που έχεις στο στόμα και τη μυρωδιά που γεμίζει το κεφάλι όταν έκπληκτος ανακαλύπτεις κάτι ακόμη, απλό και σημαντικό, όπως μια φωλιά περιστεριών στο δεντράκι που έχεις στο μπαλκόνι...
Την ανακάλυψα πριν λίγο, μαζί με τη γεύση του φυστικοβούτυρου...
Υπέροχο πραγματικά...
Εγώ δεν πιστεύω οτι είναι τρομαχτικό.
Είναι σαν να ανακαλύπτεις έναν κρυμμένο θησαυρό σκέψεων.. :)
Γεωργία, Η φωλιά που λές μου θύμισε μία έκθεση φωτογραφίας που κάναμε πέρσι το καλοκαίρι σε ένα παλιό κτίριο. Στο ταβάνι βρισκόταν φωλιές χελιδονιών, τα οποία πετούσαν συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας. Ήταν εκπληκτικό.
Παιδίσκη, ευχαριστώ, είναι όντως ένα μικρό κομμάτι από τον κρυμμένο μου θησαυρό. Δεν τον θέλω για εμένα, η πρόσβαση είναι ελεύθερη!
Έχω κάνει το ίδιο με μαύρο; Είναι το ίδιο; Πες είναι;
Η πρώτη πρόταση δεν έπρεπε να έχει ερωτηματικό. Μα τι να κάνω που είχαν οι άλλες δό κι εκείνη χαμήλωσε το κεφάλι απο ζήλια;;;
Η λέξη δο έπρεπε να είναι "δυο"....εεε βαρέθηκα με τα δαχτυλοσαρδάμ. Το βουλώνω τώρα
Η λέξη δο έπρεπε να είναι "δυο"....εεε βαρέθηκα με τα δαχτυλοσαρδάμ. Το βουλώνω τώρα
Maria!... τώρα είδα το comment με καθυστέρηση!!!
Ναιιι! το έχεις κάνει αλλα απ' ότι θυμάμαι εσένα δεν κρύβει κείμενο στο background! ε; κρύβει;
Δεν το είδες;;;... δε με προσέχεις καθόοολου! σνιφ!
Υ.Γ. Έτσι κι αλλιώς δηλώνω φανατικός θαυμαστής του Ουλαλούμ και δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι πρωτοπορείς σε πολλά επίπεδα!
Εγω μια φορα πηγα με μια φιλη μου σε ενα μπαρ και ηπιαμε μια μπυρα
Salvador... και αυτό είναι μια απόλυτη αλήθεια που φυσικά, δε θα μπορούσα να αμφισβητήσω ποτέ... μακάρι να είχα και εγώ τώρα μία (μπύρα εννοώ, όχι φίλη). Ειλικρινά θα ήθελα.
Post a Comment