Μεγάλο μπάχαλο στα εγχώρια μουσικά πράγματα καθώς και στο ταραγμένο μυαλό των δισκογραφικών μαγαζιών. Στέρεψαν, λέει τα μεγάλα ελαφρολαϊκά σουξέ, καινούρια δε βγαίνουν για να αναπληρώσουν το κενό και έτσι, έχει δημιουργηθεί μείζον πρόβλημα στα τοπικά μουσικά πράγματα. Λέτε να γυρίσουμε στο αδικοχαμένο έντεχνο; Στροφή στην χαμένη ποιότητα (;)…Ποσώς με απασχολεί προσωπικά…
Και το παρόν πρόβλημα διαχέεται παντού στο ελαφρολαϊκό σύμπαν. Τα μπουζουκομαγαζάκια δε δουλεύουν πια όσο παλιότερα. Οι δίσκοι δεν πουλάνε και οι lifestyle στυλίστες κομμωτές και λοιποί παρατρεχάμενοι ετοιμάζονται για εποχές ένδειας. Οι φανατικοί των «αναλώσιμων» μπουζουκοpop, προτιμούν πλέον να κατεβάζουν τα CDs από το internet ή να τα αγοράζουν πειρατικά CDs με προϊόντα «ανάλωση κατά προτίμηση πριν από…». Γιατί να δώσεις 20ευρώ για να αγοράσεις κάτι που σε ένα μήνα θα το πετάξεις στα σκουπίδια;
Και ενώ το μπουζουκοpop πνέει τα λοίσθια, βγαίνουν και τα διάφορα εντεχνoids και σαββοπουλοids σε έντυπα και MME για να εκφράσουν τη βαρύνουσα άποψή τους λίγο προτού γράψουν τις καινούριες «έντεχνες» συνθέσεις τους για μουσική τίτλων γνωστών καθημερινών ή εβδομαδιαίων τηλεοπτικών σαπουν-οπερέτων. Το παίζουν λίγο θλιμμένοι, λίγο δικαιωμένοι και λίγο παντογνώστες θεοί υπερασπιστές του γνήσιου ελληνορθόδοξου αριστερού πολιτισμού και κάνουν τα PR τους ως γνήσιοι καιροσκόποι ειδήμονες.
Η ουσία βρίσκεται σε μία-δυο βασικές διαπιστώσεις. Η μουσική στην όμορφη χώρα μας ήταν πάντα σαν το ποδόσφαιρο, βασιζόταν στην παρόρμηση της εκάστοτε περιόδου, στις τάσεις της εποχής, ενώ - κατηγορηματικά - δε βασίστηκε ΠΟΤΕ στην ουσία και στην παιδεία. Από τα sixties και μετά ελάχιστα αυθεντικά πράγματα έχουν κυκλοφορήσει εκεί έξω. Η συντριπτική πλειονότητα πιπιλούσε χωρίς ενδοιασμό την καραμέλα της (εκάστοτε) εποχής. Τα επαναστατικά των 70s και το νέο κύμα ήταν η εκτόνωση της ανερχόμενης μεσαίας τάξης μετά από την καταπίεση της χούντας. Το «έντεχνο των 80s ήταν στην πλειονότητά του μια καλοστημένη φάρσα με στίχους του κιλού, ανάλογους με τους αντίστοιχους πολλών μεταγενέστερων «σκυλάδικων». Η rock επανάσταση των 90s δεν ήταν παρά ένα κατασκεύασμα των εταιριών που είδαν φράγκα στον ορίζοντα και αντιμετώπισαν πολλές μετριότατες μπάντες σαν λεμονόκουπες κατάλληλες για ξεζούμισμα. Θυμάμαι, γύρω στο 1998, ως (πιτσιρικάς) αρθρογράφος σε ένθετο μεγάλης εφημερίδας μίλησα με τέσσερα βασικά μέλη (τρεις τραγουδιστές και ένα μουσικό) ισάριθμων εγχώριων rock groups που μεσουρανούσαν εκείνη την περίοδο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση τότε, που όλοι δήλωσαν απροκάλυπτα την πεποίθησή τους πως η μεγάλη φήμη που είχαν αποκτήσει ήταν φήμη με ημερομηνία λήξης που οφειλόταν στην πρόσκαιρη στρατηγική των δισκογραφικών εταιριών. Είχαν πλήρη συναίσθηση τι ακριβώς συνέβαινε και κανένας δε διατηρούσε αυταπάτες.
Όσο για τα 00s, το pop σκυλάδικο αποτέλεσε την απόλυτη χρηματομηχανή χωρίς κανένα ποιοτικό πρόσχημα πια.
Σε κάθε περίπτωση, οι μουσικοί που ήταν ανέκαθεν συνεπείς με τις πεποιθήσεις τους και καλλιεργούσαν μεθοδικά την μουσική τους υπόσταση και όχι τα PR τους, ποτέ δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα. Πάντα γέμιζαν τους χώρους που εμφανιζόταν και πάντα πουλούσαν σταθερά δίσκους, χωρίς υπερβολές προς τα πάνω ή βουτιές προς τα κάτω.
Όλοι οι υπόλοιποι, οι δήθεν εντεχνάκηδες, τα αναλώσιμα reality τυπάκια και οι μοδάτοι pop σκυλάδες θα υποστούν δικαίως τις συνέπειες. Το ίδιο και οι δισκογραφικές, που πάντα έχουν την αίσθηση ότι προωθούν τα συμφέροντα και την τσέπη τους, αλλά ουσιαστικά, πάντα σκέφτονται το βραχυπρόθεσμο και καθόλου το μακροπρόθεσμο κέρδος. Φυσικά το τελευταίο που έχουν στο μυαλό τους είναι η καλή μουσική. Απευθύνονται σε μια κυρίαρχη μάζα ακροατών-καταναλωτών που δεν έχουν παιδεία. Οι ίδιες οι δισκογραφικές δεν κάνουν τίποτα για να διαμορφώσουν μουσική παιδεία. Αν είχαν κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση τα πράγματα θα ήταν καλύτερα… και για τα οικονομικά τους και για τους ακροατές. Αν μπω όμως στη δικιά τους λογική, το καλύτερο που μπορώ να ευχηθώ είναι να ανακαλύψουν σύντομα την καινούρια pop καραμέλα με ημερομηνία λήξης μήπως φέρουν λίγο ρευστό στα πολύπαθα ταμεία τους. Στο μεταξύ, οι μισοί από τους ακροατές θα εκτοπίζουν σταδιακά τη μουσική από την καθημερινότητά τους και οι υπόλοιποι θα αναζητούν μουσικές οάσεις σε εκτός συνόρων παραγωγές ή σε δοκιμασμένες παλιές συνταγές.
12 comments:
Είδες που μια χαρά τα καταφέρνεις και στα μεγάλα; Μας είχες σπάσει τα νεύρα, "δεν θέλω να γράφω μεγάλα ποστ" σαν την Παρθενόπη...
Ωραίο το κομμάτι Sandiago μας...
πλάκα πλάκα, στη διαδρομή Κατερίνη-Αθήνα (114 ωρες, μέσω λαμιακού) άκουσα όλες τις κυκλοφορίες των τελευταίων 2 ετών και έκανα τις ίδιες ακριβώς σκέψεις! σαν να έχει μπουκώσει το ζήτημα
O tempora!! O mores!!! (Ναι μου αρέσει πολύ ο Αστερίξ)
Παναγιώτη, Thank you! Έτσι, πές τα! χρειάζεται κάποιος να με βρίζει που και που γιατί ως μαζοχιστής παίρνω μπροστά με βρίσιμο! χα χα! Anyway, με πιάνει φλυαρία μια στις τόσες!
Yo!reeka's! Ναι, είναι αλήθεια ότι μπούκωσε λίγο το ζήτημα.
Το θέμα είναι αν το μπούκωμα θα οδηγήσει σε έκρηξη (στην καλύτερη περίπτωση) ή σε νέα τεχνητή βαλβίδα ασφαλείας (στη χειρότερη).
nobody! Αλήθεια, όλα έρχονται και παρέρχονται ως προσωρινά και θνητά. Κι αν είσαι λαϊκός βάρδος και δε σου βγαίνει το σουξέ ούτε ο Αστερίξ δε σε σώζει. (Κάτι ήξεραν οι Γαλάτες που έδεναν τον Κακοφωνίξ στο δέντρο)
Λες να ήρθε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου; Αυτό θα ήταν σπουδαίο!
Αλλά από την άλλη τόσες δεκαετίες αναμάσημα δεν το βαρέθηκαν οι lifestyle-σκυλόφιλοι. Τώρα τι θα αλλάξει;
Άντε με τη νίκη. Η εκδίκηση της γυφτιάς ;)
Κοίτα να δεις τώρα τι έγινε. Την Κυριακή το βράδυ ήμασταν Figaro κ η μουσική ήταν «παλιές καλές εποχές Metropolis» και το αποτέλεσμα ήταν να «τα σπάσουμε». (Αν ήσουν σε εκείνα τα μέρη ήμασταν η χαζοχαρούμενη παρέα που χοροπήδαγε ακατάπαυστα κάνοντας αεροπλανικές μπαλετοφιγούρες)… αναμνήσεις και νοσταλγία ή μουσικό μπούκωμα κ εν τέλει ξέσπασμα με διαχρονικά ακούσματα;
πλακα πλακα ξερεις πως εχει κατι μηνες να ακουσω ελληνικη μουσικη;στο ραδιοφωνο αλλαζω οποτε εχει ελληνικά, και στο mp3 ακούω μονο τα ελληνικά που επιλέγω. υπάρχουν έλληνες καλοί, εγώ περνάω φάση ελληνικής ηλεκτρόνικα, αλλά το όλο ποπ-μπουζουκοπεδία χαλάει την πιάτσα!
Dr Uqbar, ευχόμαι κάποια στιγμή ότι οι εταιρίες θα καταλάβουν το λάθος που κάνουν και θα ποντάρουν σε πραγματική μουσική. Τώρα πάντως είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια κομβική περίοδο. Στοιχηματίζω ότι το "εκδίκηση της γυφτιάς" δεν το έγραψες τυχαία. Ο συγκεκριμένος δίσκος του 1978 ήταν μια αντίδραση στο βάλτωμα των μουσικών πραγμάτων της τότε εποχής. Μακάρι να έχουμε κάτι παρόμοιο σύντομα. Σε αντιστοιχία με το τότε, σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μια χαρά την κάνει την ανατρεπτική δουλειά, super περίπτωση, στα live του γίνεται πανικός. Άλλά ένας μόνος του τι να σου κάνει;
Trilian, απίστευτο! την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ ήμουν Figaro, το Μ. Σάββατο μεσημέρι και βράδυ ήμουν Figaro την Κυριακή δεν ήμουν. Κακό timing. To Figaro είναι όντως σαν τις παλιές καλές εποχές Metropolis. Καλή μουσική καλή διάθεση και επιπρόσθετα, εκθέσεις στον πάνω όροφο. Μόνο όταν τους πιάνει η reggae διάθεση για πολλή ώρα σε ξενερώνουν λίγο. Χοροπηδούσατε ακατάπαυστα ε; μπράβο μπράβο!
Τulip, είναι γεγονός ότι οι δισκογραφικές δεν μπορούν να φτιάξουν μουσική τοπίο αποκλειστικά με αρπαχτές. Πολύ θα το ήθελαν αλλά μάλλον δεν τους περνάει. Εύχομαι η πλάτη που τους γυρίζει σιγά σιγά το κοινό να τους αφυπνίσει ώστε να ποντάρουν σε κάτι περισσότερο ευφάνταστο και πρωτότυπο. Η ελληνική electronica μπορεί να βγάλει κάτι καινούριο και δυνατό. Υπάρχει φως στον ορίζοντα!
Μ.Παρασκευή δεν άνοιγε η πόρτα για να μπούμε οπότε το αποφύγαμε (δεν λέω ότι ήσασταν όλοι χοντροί απλά ήσασταν πολλοί)... το Μ.Σαββατο όμως ήμασταν εκεί. Ήμουν το κοριτσάκι που πάλευε κάτω από τον καλόγερο να μην της πέσουν τα μπουφάν στο κεφάλι και που σε κάποια στιγμή έπαιζε πατητές στις τουαλέτες με όποιον ήθελε να της πάρει την σειρά... ελπίζω να μην σε πάτησα!! ;)
trilian, χα χα Μ. Παρασκευή που υποτίθεται ότι είναι μέρα πένθιμη όλοι τα έπιναν στο Figaro. Εγώ καθόμουν (και πενθούσα) με μία αγαπημένη παρέα κατεστραμμένων φίλων στο βάθος δίπλα στο (σβηστό εννοείται) τζάκι. Κατάλαβα τι πανζουρλισμός γινόταν την ώρα που έβγαινα (με πολλή δυσκολία).
Τώρα που το σκέφτομαι και Μ. Πέμπτη ήμουν Figaro. Το Μ. Σάββατο δε θυμάμαι ακριβώς που βρισκόμουν... για την ακρίβεια, μάλλον ήμουν πολύ νωρίς Figaro και μετά την Aνάσταση φαί κτλ. πήγα σε ένα αναστάσιμο party (τρόπος του λέγειν) που έπαιζε ένας φίλος dj.
Μάλλον δε με πάτησες γιατί όταν ξύπνησα δεν είδα κανένα κάλο! xe xe!
Πάντως ο προθάλαμος στις τουαλέτες του Figaro σε στιγμές πολυκοσμίας είναι το απόλυτο μέρος κοινωνικοποίησης.
Post a Comment