Με αφορμή την Ελευθερία

Προχτές, ανάμεσα σε διαδοχικά ποτήρια κόκκινο κρασί (στην υγεία της Ρίτας-Ελευθερίας), σε μια μικρή ταβέρνα στα Περβόλια του Ρεθύμνου κάθισε στο τραπέζι μας ένας ασπρομάλλης ψαράς που κανείς μας δεν τον γνώριζε.

Ήταν τύφλα στο μεθύσι αλλά είχε εκείνη την αλλόκοτη διαύγεια σκέψης όταν η λογική συνδέεται κατευθείαν με το υποσυνείδητο. Απ' ότι κατάλαβα τον τράβηξε στο τραπέζι το όνομα της εορταζόμενης, το οποίο επαναλάμβανε συνεχώς ..."Ελευθερία".
Μας κέρασε ένα καραφάκι ρακή, και, σχεδόν δακρυσμένος συμπύκνωσε σε μια μόνο φράση όλα αυτά που δεν μπόρεσαν να πουν όλοι αυτοί οι μεγάλοι, κατ' ευφημισμόν "πολιτικοί", "λόγιοι" και "δημοσιογράφοι" του τόπου.
Και αυτό που είπε ήταν, μάλλον, ό,τι σημαντικότερο άκουσα τις τελευταίες μέρες.

"Δεν πρέπει να βεβηλώσουμε την αγανάκτηση των παιδιών μας!"
-

Γραμμή πυρός...

Το βράδυ του Σαββάτου οι συγκυρίες με έφεραν σε απόσταση αναπνοής από το τραγικό γεγονός που είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την γενικευμένη εξέγερση των τελευταίων ημερών.

Εκείνο το βράδυ, λίγο μετά το περιστατικό έπεσα σε τέσσερα ή πέντε απανωτά αστυνομικά μπλόκα στην περιοχή των Εξαρχείων μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου κάπου κοντά στον τόπο του εγκληματος. Όμως η απορία μου, σχετικά με το τι συνέβαινε λύθηκε πολύ γρήγορα. Ήδη ένα τρίωρο μετά από τη δολοφονία του μαθητή, είχα μια πλήρη εικόνα για το τι ακριβώς είχε συμβεί από τις περιγραφές ανθρώπων που βρισκόταν πολύ κοντά στο σημείο που έγινε το περιστατικό. Και ήταν περισσότερο από σαφές ότι επρόκειτο μια περίπτωση εν ψυχρώ δολοφονίας. Σε λίγο, κάπου εκεί κοντά άρχισαν τα πρώτα επεισόδια. Εκείνη τη στιγμή συζητούσαμε τις εξελίξεις. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή είπα:

“Λες σε καμιά δεκαριά μήνες να έχουμε εξεγέρσεις ανάλογες με αυτή της Γαλλίας;”

Ένας φίλος είπε με απόλυτη σιγουριά “Όχι σε καμιά δεκαριά μήνες! Από σήμερα!” και μάλλον ήταν η πιο προφητική φράση που έχω ακούσει ποτέ.

Αργότερα, γύρω στις 3:00 τη νύχτα, στην λεωφόρο Αλεξάνδρας επικρατούσε μια απίστευτη αναστάτωση. Η αστυνομία είχε στήσει οδοφράγματα και εκτόνωνε όλη την αμήχανη νευρικότητα της βραδιάς καθοδηγώντας με άγαρμπες φωνές και χειρονομίες ανυποψίαστους οδηγούς δικύκλων που προφανώς δεν κατάλαβαν τι ακριβώς συνέβαινε.

Το πλήθος συμπλοκών που ακολούθησε το... εισέπνευσα το επόμενο πρωί (της Κυριακής) στην λεωφόρο Ακαδημίας, αφού η αποπνικτική ατμόσφαιρα των δακρυγόνων έκαναν την διέλευση ιδιαίτερα δύσκολη, αφήνοντας πολλά ερωτηματικά σχετικά με την αλόγιστη χρήση των βλαβερών χημικών ουσιών. Και είναι κοινό μυστικό ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις οι ουσίες που χρησιμοποιούνται υπερβαίνουν κατά πολύ το ανώτατο επιτρεπτό όριο ασφαλείας.

Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτή δεν ήταν απλά μια εξέγερση αντιεξουσιαστών, όπως παρουσιάστηκε και συνεχίζει να παρουσιάζεται σε κάποια ΜΜΕ. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Αργά η γρήγορα ήταν αναπόφευκτο να συμβεί. Εγώ μάλλον θα το αποκαλούσα γενικευμένη κοινωνική εξέγερση μιας γενιάς που τον τελευταίο καιρό έχει νιώσει στο πετσί της και τις ομαδικές απολύσεις που απορρέουν από την “οικονομική κρίση”, την πλήρη απαξίωση του συνόλου της εντελώς αναξιόπιστης και υδροκέφαλης πολιτικής, την κατάρρευση των θεσμών και των ηθικών αξιών, τον συνεχή εμπαιγμό από όλους εκείνους που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε επιτελικές θέσεις για να μας εκπροσωπούν. Ήταν η εξέγερση μιας γενιάς που, δυστυχώς, έχει κάθε δικαίωμα να βλέπει το κράτος ως εχθρό, αφού δε βρίσκεται δίπλα στον πολίτη αλλά απέναντί του, κλείνοντάς του το δρόμο.

Αυτή τη φορά, η κοινή γνώμη πρωτοτύπησε. Το πρωί της Κυριακής στους δρόμους, στα πηγαδάκια, στο μετρό, στα μισοάδεια καφέ και εστιατόρια, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι μιλούσαν για πρώτη φορά με ένα αμυδρό αίσθημα συμπάθειας για κείνους που παρέδωσαν την πόλη στις φλόγες.

Και είναι σίγουρο ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη.

Τη στιγμή που στα περισσότερα πολιτισμένα κράτη, η γενιά των 20-30 ετών αποτελεί την κύρια και πιο αποτελεσματική παραγωγική δύναμη, στην Ελλάδα παραγκωνίζεται με συνοπτικές διαδικασίες ως “ανώριμη”, και της αφαιρείται τεχνηέντως κάθε δυνατότητα δημιουργικής πρωτοβουλίας.
Όταν τοποθετείς σκόπιμα τους νέους στο περιθώριο, δεν έχεις κανένα δικαίωμα την ίδια στιγμή να τους κατηγορείς ότι συμπεριφέρονται ως περιθωριακοί!
Και μη μου πείτε ότι για τα προβλήματα φταίει η “διεθνής οικονομική κρίση” γιατί, δυστυχώς, είναι αυτονόητο πως αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Μέχρι αργά, το βράδυ της Κυριακής, που έφυγα από την Αθήνα, οι συμπλοκές συνεχιζόταν με ολοένα αυξανόμενη ένταση. Συνεχίζονται μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, τα μέτωπα πληθαίνουν. Καθώς απομακρυνόμουν από την Αθήνα, άκουγα στο ραδιόφωνο του ταξί τον Προκόπη Παυλόπουλο να λέει με τη γνώριμη πια πολιτική ψυχρότητα: “θα υπάρξει παραδειγματική τιμωρία και το κυριότερο η λήψη των μέτρων εκείνων ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα. Η αστυνομία έχει ως σκοπό να είναι δίπλα στον πολίτη, οποιοδήποτε τέτοιο περιστατικό το οποίο μάλιστα εχει αυτή την κατάληξη οχι απλώς είναι καταδικαστέο είναι πέρα και έξω από τη λογική της αστυνομίας σύμφωνα με το κράτος δικαίου και σύμφωνα με την αποστολή της.”

Φυσικά είναι εγκληματικό να καις την περιουσία του συμπολίτη σου, να καταστρέφεις πανεπιστήμια με το άλλοθι του ασύλου αλλά, παράλληλα δε μπορεί να μη σχολιάσει κανείς την εγκληματική αμέλεια του ξύλινου Παυλόπουλου (και του κάθε Παυλόπουλου) που μέσα σε αυτό το γενικευμένο κλίμα απαξίωσης των αξιών, ρουσφετολογικού “βολέματος” και εγκληματικής πολιτικής ανωριμότητας τολμά να βγάζει στο δρόμο τους ειδικούς φρουρούς, τίποτα περισσότερο από ανεκπαίδευτους, βαριά οπλισμένους πολίτες που τελικά μπορεί πολύ εύκολα να αποδειχτούν επικίνδυνοι για τους άλλους και για τον εαυτό τους. Πόσο αναγκαίος είναι τελικά ένας στρατός ανεκπαίδευτων μισθοφόρων;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αστυνομία οφείλει να αναθεωρήσει ολόκληρη τη φιλοσοφία, τη στάση και τις επικοινωνιακές της μεθόδους της απέναντι στον πολίτη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σχεδόν το σύνολο των νέων ανθρώπων τη βλέπουν σαν μια άκαμπτα σκληρή και παρωχημένη έκφραση του κρατικού ολοκληρωτισμού.

Αν δεν αλλάξει κάτι είναι απλά θέμα χρόνου να συμβούν και άλλα “μεμονωμένα περιστατικά” βάφοντας με αίμα αθώων τα χέρια του κάθε Παυλόπουλου, του κάθε Καραμανλή.

Οι τηλεοπτικές εκπομπές βγαίνουν στον αέρα με τίτλους “Χάος σε ολόκληρη τη χώρα”. Αυτή τη στιγμή το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο στο Σύνταγμα παραδίδεται στις φλόγες ενώ μαζί του, δυστυχώς καίγεται και η αθωότητα όλων μας, ενώ κάπου βαθιά μέσα μας υπάρχει μια μικροσκοπική ελπίδα ότι κάτι καινούριο θα αναγεννηθεί.

Κάποιοι πολίτες δεν ξεχνούν!

Παραθέτω το κάλεσμα της ομάδας "Έπεται και Συνέχεια..." για την συμβολική Κηδεία Διαμαρτυρίας στο Ρέθυμνο.
Υπάρχει και το άλλο πρόσωπο του Ρεθύμνου, αυτό που δυστυχώς δεν ενδείκνυται για τηλεοπτική κατανάλωση γιατί μάλλον δεν πουλάει και τόσο πολύ... Αλλά δε βαριέσαι... Αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι κι εσύ εκεί, μήπως και εξαλειφθεί σιγά σιγά αυτή η παγκόσμια κρητική πατέντα της λεβεντοβλακείας.


Κάποιοι πολίτες δεν ξεχνούν.

Τα θυμόμαστε σαν σήμερα. Πέρασε ένας χρόνος από τις αστυνομικές επιχειρήσεις στα Ζωνιανά.
Ένας ολόκληρος χρόνος από τον τραυματισμό του Ειδικού Φρουρού Στάθη Λαζαρίδη.
Πέρασαν 9 μήνες από τη δολοφονία του Γιάννη Σελλιανάκη στον Κάμπο της Επισκοπής,
6 μήνες από την άγρια δολοφονία του φοιτητή Μανόλη Χορευτάκη στο ιστορικό κέντρο της πόλης μας,
5 μήνες από τότε που στο χωριό Αλφά του Γεροπόταμου εντοπίστηκε μια φυτεία 1498 δενδρυλλίων κάνναβης και άλλη μια με 531 δενδρύλλια στο Μελιδόνι,
4 μήνες από τότε που εντοπίστηκε το σπίτι-οπλοστάσιο στις Σίσσες του Γεροπόταμου και τον εντοπισμό μιας νέας χασισοφυτείας στο Χρωμοναστήρι του Ρεθύμνου,
3 μήνες από το μακελειό στην περιοχή Γιους Κάμπος, τη φονική συμπλοκή με 1 νεκρό άνδρα και 5 τραυματίες για κτηματικές διαφορές.

Τα θυμόμαστε, δεν τα ξεχνάμε. Και είναι τα γεγονότα ενός μόνο χρόνου, ενός μόνο νομού.

Την Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008 και ώρα 19:00, μαζευόμαστε όλοι στην Πλατεία 4 Μαρτύρων στο Ρέθυμνο για να παραστούμε σιωπηλά σε μια κηδεία… Γιατί οι ελπίδες μας πεθαίνουν μαζί με την αξιοπρέπειά μας, το δικαίωμά μας στην ασφάλεια και τον πολιτισμό μας, μαζί με τις αξίες μας. Μαζί με όσους και όσα μας στέρησε η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, η ασυδοσία, η ατιμωρησία, η πολιτική ανικανότητα, η ξεδιάντροπη και κυνική πολιτική συγκάλυψη, οι «9 Μικροί Δήμαρχοι», το «αντριλίκι» και η «παράδοση» της οπλοχρησίας και οπλοκατοχής στον τόπο μας.

Θα ακολουθήσει περιφορά μνήμης… Η παρουσία όλων μας είναι «ζωτικής σημασίας» γιατί θα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί.

Έπεται και συνέχεια…

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ.... http://www.goodnet.gr/forum/viewtopic.php?f=26&t=2457
-

Παει ο tattooλης, έφυγε, πάει ο tattooλης πάει!

Have your tattoo(λης) removed.

There are a lot of reasons for possibly wanting a tattooλης removed – the positive element of tattooλης removal is that you are no longer burdened with a tattooλης you seriously regret. If a tattooλης is holding you back from getting a job you want or keeps you from attaining goals you have set for yourself, a little pain and scarring may be worth it to you. If you have a gang-related tattooλης and are no longer associating yourself with that gang or any gang (good for you!), it would be in your best interests to have it removed. If you have a tattooλης that symbolizes hate or prejudice, I hope that you will decide that it is time to let it go.
If you have a tattooλης that you wish to have partially or completely removed, you should first consider your options and decide which method might be best for you.

*Οι πληροφορίες είναι από το about.com

Post It!

Muzine

Συνάντησα το Muzine σε μια φάση προσωπικής μουσικής ανυδρίας. Εκείνη την εποχή έψαχνα απεγνωσμένα στα internetικά radios να βρω κάτι καινούριο και ηχητικά ενδιαφέρον αλλά ο λιγοστός ελεύθερος χρόνος ήταν ο μόνιμος ισχυρός ανασταλτικός παράγοντας αυτής της μουσικής αναζήτησης.

Ένα πρωί, χαζεύοντας σε ένα πρακτορείο News Stand έπεσα πάνω στο πρώτο τεύχος του Muzine. Δεν το καλοκοίταξα, το είδα έτσι τετράγωνο, με cool εξώφυλλο (έχω αδυναμία στα τετράγωνα έντυπα) και το αγόρασα. Μου σπάνε τα νεύρα τα περιοδικά με ένθετα CD, DVD και λοιπές χαζομάρες, αλλά ξεφυλλίζοντας το Muzine και ακούγοντας παράλληλα τα δύο (Red & White) δισκάκια κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι εκεί, όχι μόνο είχαν λόγο ύπαρξης, αλλά αποτελούσαν μια πολύ δυνατή ενότητα με το κυρίως περιοδικό. Τα CDs του Muzine δεν είναι διαφημιστικό κολπάκι, είναι αναπόσπαστο μέρος του concept.

Εκείνη τη μουσικά άνυδρη περίοδο, το Muzine ήταν για εμένα μια όαση. Είχε μαζεμένα όλα εκείνα που ήθελα να ακούσω αλλά δεν είχα χρόνο να ψάξω. Οργανωμένα και ταξινομημένα σε κατατοπιστικά άρθρα, συνεντεύξεις καλλιτεχνών αλλά και σε 2 διαφορετικα CDs, το Red mood, με πιο alternative και rock περιεχόμενο και το White Mood, με ambient, electronic, jazz και λοιπές ενδιαφέρουσες αναφορές. Προσωπικά δεν έχω προτίμηση, και τα δύο είναι πάντα super, ενημερωμένα με ό,τι νέο και μουσικά ενδιαφέρον κυκλοφορεί εκεί έξω.

Ακολούθησαν άλλα 4 τεύχη, με το ίδιο concept, με το ίδιο ενδιαφέρον, και με την ίδια όρεξη για δημιουργική διαφορετικότητα. Πιο πρόσφατο το εικονιζόμενο #5 του Σεπτεμβρίου (περιττό να πω ότι τα προμηθεύτηκα όλα).

Τους συντάκτες του περιοδικού δεν τους γνωρίζω προσωπικά, αν και είμαι σίγουρος ότι στο παρελθόν σίγουρα έχουμε βρεθεί πλάι πλάι χορεύοντας στα ίδια stages, παίζοντας στα ίδια decks (εγώ, όπως πάντα, οτιδήποτε alternative, οπωσδήποτε σε συνδυασμό με soundtracks των Muppets, των Smurfs του Russ Meyer κ.α. χαριτωμένα) ή ψάχνοντας στα ράφια του Vinyl Microstore.

Το Muzine eίναι από τις περιπτώσεις που δεν έχεις αρνητική παρατήρηση να κάνεις. It's simply perfect.
Ελπίζω να ακολουθήσουν πολλά πολλά εμπνευσμένα τεύχη.

Πνεύμα και ηθική (;)

Πριν να μπω στο ψητό, πρέπει να διευκρινίσω ότι αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ βρίσκομαι στην Κρήτη, κατά πολλούς λεβεντογέννα και κατά τα διεθνή ειδησιογραφικά πρακτορεία, το τελευταίο διήμερο, δεύτερη Κολομβία (που τον τελευταίο καιρό παλεύει για την πρωτιά).

Το γεγονός ότι βρίσκομαι στο Ρέθυμνο, στον πυρήνα των τελευταίων γεγονότων με την υπόθεση Κεφαλογιάννη, με αναγκάζει να ακούω dolby surround από πρώτο χέρι όλες τις πληροφορίες αλλά και την παραφιλολογία σχετικά με το θέμα της καταδίκης του πρώην πρωθυπουργικού συμβούλου. Αναμφισβήτητα υπάρχει θέμα εγκληματικής αναρχίας και χρόνιας πολιτικής συγκάλυψης στο Ρέθυμνο. Αν δεν υπήρχε, δε θα είχε γιγαντωθεί το φαινόμενο στα (μέχρι πρόσφατα απάτητα) χωριά στα highlands του Ψηλορείτη.

Ο κόσμος εδώ είναι ξεκάθαρο ότι ασφυκτιά και θέλει να μπει ένα τέλος σε όλη αυτή την ιστορία, από την άλλη μεριά όμως, οι πολιτικοί κώδικες στην ελληνική επαρχία χρειάζονται επειγόντως update. Οι πελατειακές σχέσεις είναι κομμάτι από τη σάρκα της πολιτικής ζωής στην περιφέρεια. Αυτό το κακό απομεινάρι του παρελθόντος έχει μια θρησκευτική προέκταση. στη σχέση του πολίτη με τον πολιτικό. Ο πολιτικός είναι ο τοπικός "άγιος" διαμεσολαβητής του πολίτη με το "θεό"-αρχηγό του κράτους. Είναι μία σχέση πάρε-δώσε, αν δεν έχει "πάρε" δεν έχει και "δώσε". Για να ξεριζωθεί αυτή η αναχρονιστική τακτική χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη.

Η υπόθεση δεν έχει κλείσει οριστικά, θα επανεξεταστεί δευτεροβάθμια. Όμως, ακόμα κι αν αφαιρέσουμε εντελώς την ποινική διάσταση της υπόθεσης, μένει το εξ' ίσου σημαντικό ηθικό μέρος.
Πολλοί συμπολίτες μου μέσα από αυτή τη διαδικασία διέκριναν δύο ηθικά παραπτώματα.

To πρώτο ήταν ότι ο πρώην βουλευτής δε σεβάστηκε τη δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της αφού εξαπέλυσε δημόσια αρνητικούς χαρακτηρισμούς για τον εισαγγελέα και για τη δικαστική διαδικασία. Αυτή η απαξίωση της δικαιοσύνης δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορεί να δώσει ένας πολιτικός με 50ετή πορεία ο οποίος, παρεμπιπτόντως, τη στιγμή των δηλώσεων ήταν και σύμβουλος του πρωθυπουργού.

Το δεύτερο, ήταν η επιστολή που κοινοποίησαν το Μάιο 9 δήμαρχοι από το Νομό Ρεθύμνου, όπου δήλωναν τη στήριξή τους στον υπόδικο πρώην βουλευτή, μιλώντας για συκοφαντική επίθεση εναντίον του. Η επιστολή αυτή, ουσιαστικά, προκαταβάλλοντας το αποτέλεσμα μιας δίκης ήταν δεοντολογικά άκυρη και χρονικά άκαιρη, και, εκτός από αυτό, εννοείται ότι δεν ήταν καθόλου συμβατή με τις θεσμικές αρμοδιότητες των 9 δημάρχων.

Αν προσθέσουμε σε αυτά και ένα τρίτο ηθικό ζήτημα, αυτό των πελατειακών σχέσεων που έμμεσα παραδέχτηκε ο κατηγορούμενος. Ενδιαφέρθηκε προσωπικά ως βουλευτής για τη νομική υπόθεση του ψηφοφόρου του χωρίς να έχει καμία θεσμική αρμοδιότητα να πράξει κάτι τέτοιο.

Όπως προανέφερα υπόθεση θα επανεξεταστεί αφού ο κατηγορούμενος πρώην βουλευτής άσκησε έφεση. Ακόμα κι αν αθωωθεί, νομίζω ότι αυτή η ιστορία θα έχει αφήσει ένα συμβολικό αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία του Ρεθύμνου και το θετικό στοιχείο είναι πως αυτή η υπόθεση θα γίνει αφορμή για να επανεξεταστεί η σχέση του πολίτη με τον πολιτικό.
Και θα ήταν ευχής έργο αυτή η σχέση να ανακαθοριστεί πάνω σε πιο σύγχρονα, θα έλεγα ευρωπαϊκά, δεδομένα.

Οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν έχουμε πολυτέλεια για περιττούς αναχρονισμούς.

Vulgarity

Έχουν περάσει αρκετές ημέρες και μπορεί το παρόν post να φαίνεται λίγο μπαγιάτικο αλλά η παρακάτω δήλωση του πρώην υπουργού ακόμα τριγυρνά στο μυαλό μου, επειδή θεωρώ ότι συνοψίζει την αλαζονεία και τον καιροσκοπικό αριβισμό που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των πολιτικών σήμερα.
O Βουλγαράκης δηλώνει (με όλη την ειλικρίνεια που διακρίνει τους πολιτικούς μας) ότι έστησε offshore μαγαζάκι για "να εξασφαλίσει το μέλλον των τεσσάρων παιδιών του". Μάλλον ο φιλαράκος με το κότερο θα έπρεπε πρώτα να δώσει εξηγήσεις στην συμβασιούχο μητέρα τεσσάρων παιδιών που τον εμπιστεύθηκε και τον ψήφισε στις εκλογές, και που προσπαθεί να εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών της με 350-500 ευρώ μηνιάτικο.
Και θα ήθελα να είμαι κάπου εκεί σε μία γωνία για να ακούσω τι θα της έλεγε...

Grand Performance από το λαό που επινόησε το θέατρο.

Προχτές το μεσημέρι καθόμουν σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη για χαλάρωση και περισυλλογή, στην τελευταία, ψηλότερη σειρά του Αρχαίου Θεάτρου στην Επίδαυρο. Εκεί που μπορείς να σκεφτείς καθαρότερα, χωρίς εξωτερικές παρεμβολές από τον ενοχλητικό τραχύ ήχο της (κάθε) πόλης… Εκεί, μπορείς να ταξιδέψεις σε απευθείας σύνδεση με το υποσυνείδητο.

Εκεί, από το πιο ψηλό σημείο, παρατηρείς τα πάντα… μέχρι και την παραμικρή κίνηση, το άνοιγμα του φερμουάρ στην τσάντα ενός Γάλλου τουρίστα, το ρυθμικό περπάτημα της λιλιπούτειας τετράχρονης γαλλιδούλας με τα κοτσιδάκια. Ο κάθε ήχος, πεντακάθαρος μηδενίζει την απόσταση και φέρνει μπροστά σου λεπτομέρειες που το μάτι δε μπορεί να διακρίνει.

Στο χώρο του θεάτρου βρισκόταν καμιά πενηνταριά άτομα, ήταν όλοι ξένοι τουρίστες.

Μια καλλίφωνη Γερμανίδα για ένα δεκάλεπτο, ερμήνευε άριες, στημένη στο κέντρο της κυκλικής σκηνής και ο ήχος διαχεόταν με αυτό το μοναδικό φυσικό τρόπο που κάνει το Αρχαίο Θέατρο τόσο εκπληκτικά ιδιαίτερο. Κάμποσοι Γερμανοί και αρκετοί Γάλλοι, περιφέρονταν στο χώρο με καθαρά βλέμματα σεβασμού, για το θαυμαστό χώρο που αγκάλιασε ζεστά την τέχνη της υποκριτικής στα πρώτα βήματα της δραματικής τέχνης.


Όμως το πραγματικό δράμα άρχισε όταν ένα γκρουπ συμπατριωτών μας με folklore accent εισέβαλε στο χώρο του Θεάτρου. Η παιδεία της περήφανης φυλής μας ξεδιπλώθηκε σαρωτικά. Τέσσερις ευτραφείς έφηβοι έκαναν την εμφάνισή τους φωνασκώντας και από την κινησιολογία τους έκαναν απόλυτα σαφές ότι προέρχονται από κάποια πρωτόγονη φυλή που καμία σχέση δεν έχει με τους δημιουργούς του θεάτρου. Ακολούθησαν οι πατεράδες, που προφανώς συνέχιζαν μια συζήτηση για αγοραπωλησίες, γιατί μιλούσαν για x χιλιάδες ευρώ και για y χιλιάδες ευρώ. Μάλλον αντιμετώπιζαν την επίσκεψη στο χώρο του Θεάτρου σαν αναγκαίο κακό γιατί δεν πολυέδωσαν σημασία στο περιβάλλον. Ακολούθησε η επέλαση των τροφαντών μανάδων, που (όπως συνηθίζουν οι ελληνίδες μητέρες) φώναζαν στα βλαστάρια τους «ελ’ δω», «κατσ’ κάτου», «πετ’ κάτου εν’ ιβρώ να κούσου» και λοιπές παρόμοιες σύντομες εκφράσεις υψηλών ντεσιμπέλ.

Οι ξένοι, μάλλον δεν άντεξαν την οχλοβοή και εγκατέλειψαν σταδιακά το χώρο. Ένα μεσήλικο ζευγάρι Γάλλων έμεινε στις πίσω σειρές κοιτάζοντας τριγύρω με σαστισμένο βλέμμα απορίας.


Μετά από ένα δεκάλεπτο, οι φασαριόζοι συμπατριώτες μας, εμφανώς βαριεστημένοι συγκεντρώθηκαν όλοι στις πρώτες σειρές (πρώτο τραπέζι πίστα). Μέσα στην ηχορύπανση της οχλαγωγίας ξεχώρισα τη φράση «παμ’ να φύγουμι απου’ δω καν’ ζέστη κι βαρέθκα».

Αναχώρησαν, υποθέτω, για κάποιο κοντινό ταβερνείο όπου θα αφοσιωθούν στην κατάνυξη της μπριζόλας που σίγουρα τους ταιριάζει περισσότερο.


Το Θέατρο επανήλθε στην αρχική του ηρεμία, σκέφτηκα για τη δικιά μας κουλτούρα. Την κουλτούρα του νεοέλληνα. Εκτός από τις θετικές εντυπώσεις που άφησε και φέτος το φεστιβάλ της Επιδαύρου, άφησε και ένα τσουβάλι τσίχλες (!) που ξεκόλλησαν από τις πρώτες σειρές καθισμάτων των επισήμων οι καθαριστές του Θεάτρου. Τις τσίχλες που κόλλησαν κάποια «σημαίνοντα» πρόσωπα. Κάποιοι από αυτούς είναι οι εκάστοτε οικονομικοί μεγαλοπαράγοντες, κουμπάροι, μπατζανάκηδες και κυβερνώντες που εκλέγουμε.


Αλλά σύμφωνα με μια ρήση του Άγγλου συγγραφέα Gilbert Keith Chesterton, η αριστοκρατία δεν είναι μια μειονότητα σοφών, κάθε αριστοκρατία που έχει υπάρξει, συμπεριφέρεται όπως ένας μικρός όχλος. Τελικά, αυτό που δεν ήθελα να πιστέψω, μάλλον ισχύει, κάθε αριστοκρατία είναι ο καθρέφτης της ευρύτερης κοινωνικής μάζας. Συμπληρώνοντας, μετά από το προχθεσινό περιστατικό με τους συμπατριώτες μας στην Επίδαυρο, θα έλεγα ότι με την σημερινή μας κουλτούρα εμείς οι (νεο)έλληνες έχουμε ακριβώς την «αριστοκρατία» που μας ταιριάζει.

Το επίμαχο video-clip

Γυρίστηκε πριν από περίπου δυόμιση μήνες!
Περισσότερες πληροφορίες έγραψα τότε εδώ.

Σήφης & Company

This summary is not available. Please click here to view the post.

BeachParty

Event: Αυτοσχέδιο Beach Party. Tο κάνουμε ανελλιπώς τα τελευταία (τουλάχιστον) 15 χρόνια με εξαίρεση το περσινό καλοκαίρι που μας έφαγαν τα βάσανα και το FotoTherapy Festival.
Χρόνος: Σήμερα Σάββατο 26 Ιουλίου
Τόπος: Ρέθυμνο, Στο τέλος της παραλιακής οδού Σοφ. Βενιζέλου, κάτω από το Pearl.
Διοργανωτές: Όλοι εμείς (οι συνήθεις)

Προσωπικές προσκλήσεις δε θα σταλούν. Αν θέλετε, μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή και στο Facebook.

Αφήστε ότι κάνετε και ελάτε Ρέθυμνο (με αεροπλάνο ή υδροπλάνο προλαβαίνετε!) μάλλον θα έχει πλάκα!

My name is Teodor Siemens

Απαγορεύεται από την ελληνική νομοθεσία να λάβει ένα κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου περισσότερα από 15.οοο ευρώ ως δωρεά-στήριξη από μια ιδιωτική εταιρία. Ο πολιτικός κόσμος όμως μας δουλεύει κανονικά εμάς τους απλούς πολίτες που προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς στις φορολογικές μας δηλώσεις και να καταβάλλουμε κανονικά τα χρέη μας προς το κράτος.

Όχι μόνο παίρνουν τα κόμματα μεγάλα ποσά από ιδιωτικές εταιρίες (όπως το 1 εκ. μάρκα της siemens), αλλά επιπρόσθετα, αποκρύπτουν αυτά τα ποσά, που φυσικά δε φαίνονται γραμμένα σε κανένα λογιστικό βιβλίο.Πως να φαίνονται άλλωστε; θα ήταν σα να παραδεχόταν ότι παρανομούν.
Τα πολιτικά κόμματα λοιπόν, τα λεγόμενα και "προπύργια της δημοκρατίας¨ είναι Σ.Δ.Α.
Σχολές Διδασκαλίας Απάτης, και με την επίσημη επικύρωση του Ελληνικού Δημοσίου. Ακολουθούν λοιπόν τη γνωστή (και στους εγχώριους συνδικαλιστές) μέθοδο της ααφαλούς αλληλοσυγκάλυψης. Δε μιλάω, δε μιλάς, δε μιλάει, δε μιλάμε, δε μιλάτε, δεν καταλαβαίνουν. Αυτά μέχρι να βγει στη φόρα το πρώτο σκάνδαλο. Τότε τρέχουν όλοι μαζί για να προλάβει ο ένας να θάψει πρώτος τον άλλο.

Να λοιπόν γιατί πρέπει ο πολίτης να είναι νομοταγής και συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στο κράτος! Έχει οδηγούς και ακλόνητους φανοστάτες τέτοια λαμπρά υποδείγματα εντιμότητας!

(Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι το γεγονός της ενορχηστρωμένης απόκρυψης τέτοιων "χρηματοδοτήσεων" (παλιά το έλεγαν "μίζα") δεν φαίνεται να εκπλήσσει κανένα.
"Έλα μωρέ τώρα, μας είπανε τίποτα καινούριο;"
Οι πολιτικοί στην Ελλάδα δεν είναι κατασκευασμένοι καθ εικόνα και ομοίωση των πολιτών αλλά αποτελούν εικόνα και ομοίωση των πιο διεστραμμένων σκέψεων του μέσου πολίτη.

Πιο virtual reality κατάσταση δηλαδή.

Το blogging πέθανε, ζήτω το blogging!

Διάβαζα προχτές στο "2" του Βήματος μια συνέντευξη του γνωστού δημοσιογράφου Pierre Assouline, που έχει φτιάξει το La Republique Des Livres, ίσως το πιο επιτυχημένο γαλλόφωνο blog ever. O Assouline, μεταξύ πολλών άλλων, αναφέρει στο ότι "Τα blogs είναι το μέλλον της δημοσιογραφίας" διευκρινίζοντας παράλληλα ότι το ιστολόγιό του είναι ένα "επαγγελματικό" blog, αφού μέσω αυτού ασκεί κανονικότατα το επάγγελμά του. Γενικά επισημαίνει ότι όσο πιο πολλά blogs δημιουργούνται, πληθαίνουν και αυτοί που λένε ότι τους κατέβει.
Υποθέτω ότι δεν είναι υποχρεωτικά κακό να πληθαίνουν αυτοί που λένε ότι τους κατέβει, αλλά αν η συνθήκη "γράφω ότι μου κατέβει χωρίς να διασταυρώνω την πληροφορία μου" γίνει κανόνας, τότε συνεπώς, μέσα σε αυτό τον κυκεώνα υπερπληροφόρησης θα δημιουργηθεί αυτόματα η ανάγκη σταθερών σημείων αναφοράς.

Μάλλον κάτι τέτοιο συνέβη και με το "δικό μας" ελληνόφωνο blogging. Ξεκίνησε ειδυλλιακά, πέρασε όλες τις παιδικές αρρώστιες πολύ νωρίς και τώρα, σέρνοντας τα πόδια του μοιάζει πρόωρα γερασμένο. Και τα γερατειά έχουν ως σύμπτωμα τις εντυπωσιακές μεγαλόφωνες αποχωρήσεις γνωστών bloggers της "παλαιάς φρουράς", τις όχι και τόσο μεγαλόφωνες επιστροφές κάποιων από αυτούς (so fuckin' boring), και γενικότερα μια φάση στασιμότητας. Μάλλον η κατάσταση έχει χάσει το αρχικό ενδιαφέρον της και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί μάλλον κάπου αλλού θα οδηγήσει. Πιθανότατα σε ένα πανblogικό union εναλλακτικής πληροφόρησης που θα αποτελέσει τομή και θα φέρει τα πάνω κάτω στο δύσμοιρο πεδίο της ενημέρωσης εδώ στο Ελλαδιστάν.

Πάντως προσωπικά, από τη μια με στεναχωρεί το γεγονός που βλέπω ταλαντούχους καλούς φίλους, που τους διάβαζα με τρομερό ενδιαφέρον (ακούτε Παναγιώτη, Μιχάλη, Πολυχρόνη κ.α.;) να αποσύρονται διαδοχικά από την ενεργό δράση (για λίγο ή για πολύ), και από την άλλη είναι ευχάριστο που τα καλά concept blogs, (όπως της αγαπητής candy ή του πάντα αφοπλιστικού pitsirikos άσχετα με το αν συμφωνείς μαζί του ή όχι) επιβιώνουν και εξελίσσονται σαν το παλιό κρασί.

Όπως και να' χει το πράγμα, το blogging αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επανάσταση των τελευταίων ετών. Με τις ηλιθιότητες του (ρυθμιστικού) πλαισίου που θέλει να επιβάλλει η (απορυθμισμένη) κυβέρνηση το μόνο που θα καταφέρει είναι να προκαλέσει δικαιολογημένες αντιδράσεις από παντού και, παράλληλα, περισσότερη ροή trash πληροφοριών.
Αυτό που μπορούν να κάνουν οι bloggers και θα είναι μεγάλη μαγκιά αν το κάνουν, είναι ένα πραγματικά πρωτοποριακό δίκτυο εναλλακτικής ενημέρωσης, πριν οι δημοσιογράφοι παλαιάς κοπής και παμπάλαιας νοοτροπίας τύπου zougla.gr οικειοποιηθούν ένα μεγάλο κομμάτι μιας πίτας που όχι μόνο δεν τους ανήκει, αλλά δεν θα προχωρήσει ούτε ένα βήμα μπροστά την εναλλακτική πληροφόρηση. Επιστρέφοντας στα λόγια του Assouline δεν είναι κακό να δουν κάποιοι πιο "επαγγελματικά" τη blogging φάση... δεν είναι θέμα ευρώ, αλλά είναι θέμα ποιότητας, μορφολογίας και περιεχομένου.

Και δε λέω... καλό είναι το κοντό και μακρύ του καθενός αλλά δεν είμαι σίγουρος αν μόνο με το κοντό και το μακρύ μπορείς να πας αρκετά μακριά.

After all, επειδή πρωτίστως είναι θέμα προσωπικής έκφρασης ένα είναι το βασικό:
Keep on blogging...

Αναβάθμιση μονάδων εντατικής θεραπείας

Γίνεται από την Ελληνική Εταιρία Εντατικής Θεραπείας μια προσπάθεια για την αναβάθμιση των Μονάδων εντατικής θεραπείας των νοσοκομείων, που δυστυχώς υπολειτουργούν, όπως και όλα τα υπόλοιπα σε αυτή την Ευρωπαϊκή χώρα* που ζούμε.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας διεξάγουν ένα voting στήριξης της λειτουργίας των μονάδων εντατικής θεραπείας. Αυτό δεν είναι ένα απλό voting στήριξης σαν πολλά άλλα που κυκλοφορούν εκεί έξω, αλλά έχει ένα ιδιαίτερο βάρος γιατί διεξάγεται από τον ίδιο το φορέα και μας αφορά όλους άμεσα.

Το παραθέτω και εύχομαι να έχει την απαιτούμενη συμμετοχή μήπως ξεκινήσει επιτέλους κανένας σκουριασμένος μηχανισμός και αποκτήσουμε τα βασικά που δικαιούμαστε.
Voila, διαβάστε, υπογράψτε και πείτε το κι αλλού:

http://www.icu.gr/support/polls/vote.php

*(Γιατί πρέπει να παλεύουμε καθημερινά ακόμα και για τα βασικά;).

Για την Αμαλία

1η Ιουνίου, ημέρα πένθους για την Αμαλία Καλυβινού.
Πέρασε ήδη ένας χρόνος.
Έχει αλλάξει άραγε κάτι στο σύστημα υγείας μέσα σε αυτό το χρόνο;

Σφύριξε χαρούμενα; Ε όχι!

Μόλις άκουσα την ανεκδιήγητη ελληνική διασκευή!
Ευγενική απαίτηση ακροατή:
Βρε αφήστε ήσυχο το "Always look at the bright side of life"!
Τρίζουν τα κόκαλα του Brian!

Να τρέχει...

Εκείνη γελούσε, κοιτάζοντας το άπειρο

σε κάποιον μιλούσε

Ο ξύλινος πάγκος, βαρύς απ’ τα λάφυρα

μιας ξέφρενης νύχτας

Σκόρπια υπολείμματα θαμώνων που άφησαν κομμάτια

δικά τους

Και όπως την κοίταζα, απλά φανταζόμουν τον εαυτό μου

να τρέχει

να τρέχει

-

Προσπάθησα λίγο ν’ αγγίξω την αύρα της

καθώς περπατούσε

Όμως τα χέρια μου, ούτε που μπόρεσαν

να την πλησιάσουν

Η μουσική χαμήλωνε, οι άνθρωποι έφευγαν

η νύχτα περνούσε

Οι ώρες περνούσαν, μα η σκέψη δεν άφηνε το χρόνο

να τρέχει

να τρέχει

-

Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήταν, παρά μόνο μία

οπτασία

Ένα παιχνίδι της σκέψης, μια ψεύτικη όαση,

μια κάλπικη ελπίδα

Ζητώντας διέξοδο, το χέρι μου ακούμπησε μια αιχμή

αφιλόξενη

Και πάνω στο δέρμα της, σταγόνες αισθάνθηκα το αίμα

να τρέχει

να τρέχει

______________________________

Πριν από μερικά χρόνια (δε θυμάμαι ακριβώς κάτω από ποιες συνθήκες) έγραψα τους παραπάνω στίχους και τους έντυσα με μουσική (σαμπλάροντας το βούισμα ενός κουνουπιού) για να γίνει άλλο ένα "καταραμένο" τραγούδι από τους "Νυχτοβάτες".
Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το post, κάπου εδώ κοντά (ένα τετράγωνο πιο πάνω) μοντάρεται το VideoClip του. Σε δύο μέρες θα είναι έτοιμο! Είμαι περίεργος να το δω. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι εξαίσιο.

ΛοΓο θεραπεία.

Δε μπορώ να μην ομολογήσω ότι "εγώ μεγάλωσα με ΛοΓο".
Τα τραγούδια του Γιάννη Λογοθέτη αποτέλεσαν την ηχητική παιδική χαρά των πρώτων μου χρόνων.
Τα σκίτσα του, ήταν υποσυνείδητα μια από τις αρκετές αιτίες που με ώθησαν από πολύ νωρίς στη σύνθεση δικών μου πολύχρωμων κόσμων. Ο συνδυασμός του σουρεαλιστικού χιούμορ, με εικόνες και ήχους, ήταν το κλειδί που θα με οδηγούσε αργότερα σε πολλές εξερευνήσεις. Δεν είναι τυχαίο που τα πρώτα κομμάτια που έγραψα με το πρώτο εφηβικό συγκρότημα, τους Mad Sounds ήταν εντελώς παλαβά, με ένα ιδιότυπο χιούμορ, που τώρα πλέον μπορώ να καταλάβω από που αντλούσε επιρροές.

Ξανάκουσα το ΛοΓο (πέρσι ή πρόπερσι) μετά από πολλά χρόνια σε μία super βραδιά-αφιέρωμα στο Ζυγό. Hταν πραγματικά εξαίσια.

Χτες μου ήρθε ένα mail που με ενημέρωσε ότι μία αναδρομική έκθεση του ΛοΓο με τίτλο "ΛοΓογραφίες" οργανώνεται από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ζωγράφου. Η έκθεση πραγματοποιείται στο Μουσείο "Μαρίκα Κοτοπούλη", Αλ. Παναγούλη 17. Ξεκινάει την Τετάρτη 7 Μαϊου στις 20:30 και θα περιλαμβάνει πίνακες ζωγραφικής, γελοιογραφίες, σκίτσα, εξώφυλλα δίσκων κ.α. όλα στο γνώριμο cool, υπέροχο και ιδιοφυές πνεύμα του ΛοΓο.

Ήμουν και παραμένω fan!


Υ.Γ. Δυστυχώς θα βρίσκομαι στην Κρήτη και θα το χάσω (και αυτό). Ελπίζω τα ΛοΓογραφήματα να παραμείνουν ενεργά μέχρι τις 17 του Μαϊου που θα διακτινιστώ για λίγο στην πρωτεύουσα).

Σιδηροδομος στην Κρήτη;

Δε νομίζω ότι υπάρχουν ιδέες που μπορούν να αποκαλούνται "ρομαντικές". Ο όρος "ρομαντική ιδέα" χρησιμοποιείται από αυτούς που τους αρέσουν τα λόγια αλλά βαριούνται να στρωθούν για να υλοποιήσουν και προσθέτουν αυθαίρετα την βολική παράμετρο του "ναι μεν, αλλά...". Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν "ρομαντικές ιδέες" αλλά καλές ή άσχημες ιδέες. (Η "άσχημη" ιδέα, για εμένα προκύπτει από την ετυμολογία του "α-σχημος", με "α" στερητικό, εκείνου που δεν έχει σχήμα, άρα είναι ασαφές, δεν έχει καμία δομημένη τεκμηρίωση)

Η ιδέα για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής στην Κρήτη δεν είναι καθόλου καινούρια, αλλά υπάρχει από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Δε μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός ότι η Κρήτη έχει ένα τρισάθλιο οδικό δίκτυο. Οι μέχρι τώρα βουλευτές και τοπικοί παράγοντες στάθηκαν παντελώς ανίκανοι να κατασκευάσουν ένα κύριο οδικό άξονα της προκοπής, με αποτέλεσμα να διαθέτουμε, μακράν τη χειρότερη κεντρική οδική αρτηρία (αυτό που αποκαλούμε "εθνική οδό") της Ευρώπης. Κάθε μήνα το πληρώνουμε με ένα πολύ βαρύ φόρο αίματος. Και επειδή οι καθημερινές μετακινήσεις μεταξύ των πόλεων είναι αναγκαίες για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των κατοίκων του νησιού, μια ομάδα πολιτών, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος, σκέφτηκε ότι η επαναφορά της ιδέας του σιδηροδρόμου στο προσκήνιο αποτελεί μια ρεαλιστική αναγκαιότητα και όχι μια "ρομαντική ιδέα".

Μέχρι τώρα, η ανταπόκριση ήταν θετικότατη. Προσωπικά χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω σε μια τέτοια κίνηση. Τα μέτωπα δημιουργικής συζήτησης γίνονται περισσότερα, και ελπίζουμε, προσπαθώντας να μη μένουμε μόνο με την ελπίδα...

Στο blog cretanrail.wordpress.com υπάρχει ο βασικός σκελετός της ιδέας, έτσι όπως κατατέθηκε στις τοπικές αρχές. Βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη προσπάθειες εκπόνησης συγκεκριμένης μελέτης που ελπίζω να μη μπλοκάρουν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν πρόκειται απλά για μια "ρομαντική ιδέα" αλλά για μία πάρα πολύ καλή ιδέα...

what we hear morning morning...

Είχα πολύ καιρό να ανοίξω τηλεόραση το πρωί. Σήμερα, μέσα σε 15 μόλις λεπτά συνεχούς ζάπινγκ σε πρωινές ενημερωτικές εκπομπές (mega ant1, alpha, star) έμαθα τα εξής χρήσιμα:

Πως το κατάλληλο μασάζ προσώπου είναι πιο αποτελεσματικό για τις ρυτίδες από τις ενέσεις botox.
Πως το τσάμικο και το τάι τσι μπορούν να βοηθήσουν τους διαβητικούς.
Πώς να κάνεις stretching και γυμναστικές ασκήσεις στον πάγκο της κουζίνας την ώρα που βράζεις μακαρόνια.
Πως αν είσαι ορφανό, έχεις περάσει τα 18, δε δουλεύεις και δε σπουδάζεις στο πανεπιστήμιο δεν έχεις κανένα εισόδημα.
Για το νεανικό έρωτα του Ζάχου Χατζηφωτίου με μια λοχαγό.

Τι μαθαίνει ο άνθρωπος σε ένα τεταρτάκι της ώρας...

Σπουδή για τη σύγχρονη τέχνη

Τελικά πόσο εύκολο είναι να σηκώσεις τα βάρη της σύγχρονης τέχνης;

Ένα επίκαιρο haiku

Αφήστε το ρυθμιστικό πλαίσιο των blogs,
ασχοληθείτε με το στενό πλαίσιο του
μυαλού σας.

SuhezoToblogaki

Chain

Οδηγίες:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Όταν ο pikei με προσκάλεσε να ακολουθήσω τις οδηγίες, ακριβώς δίπλα μου βρισκόταν το Πορτρέτο του Καλλιτέχνη του James Joyce του οποίου κάποια κομμάτια ξαναδιαβάζω κατά καιρούς (με ιδιαίτερα χαλαρούς ρυθμούς).
Έχουμε και λέμε λοιπόν:

"Αυτή η στιγμή ήταν και η καταστροφή του. Πρόσβαλε το μεγαλείο του Θεού σε μια στιγμή αμαρτωλής σκέψης και ο Θεός τον έδιωξε από τον ουρανό και τον πέταξε στην κόλαση για πάντα.
Τότε ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα και τους έβαλε στην Εδέμ, στην κοιλάδα της Δαμασκού, σ' αυτόν τον όμορφο κήπο, τον γεμάτο από φως του ήλιου και χρώματα και άφθονη βλάστηση."

Όποιος το διαβάσει εδώ και θέλει να το συνεχίσει ας το συνεχίσει. Προσοχή, μην το συνεχίσετε περισσότεροι από πέντε γιατί δε θα βγει σωστά ο λογαριασμός...
;)

Αντισταθείτε μ' ένα ποίημα

Ο pikei μου έκανε πάσα (thank you!!!).
Επέλεξα ένα γιαπωνέζικο Χάι Κάι του Basso Matsuo, γραμμένο το 17ο αιώνα. Στις ιδιαίτερα φλύαρες εποχές που διανύουμε μάλλον ενδείκνυται.
voila

Κάνω πάσα στον Πολυχρόνη, στην Tamara, στο Νίκο, και ελπίζω να ανταποκριθούν...

Dead line

Μου ΄πεσε στο δρόμο ένα dead line.
Όποιος το βρει παρακαλείται να το κρατήσει (ολόδικό του),
θα υπάρξει αμοιβή.

Να είμαστε καλά, αυτό μόνο!

Οι περισσότερες ευχές είναι τυπικές. Ενίοτε, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα γλυκό παραγέμισμα στο horror vacui που ταλαιπωρεί την άδεια μας πραγματικότητα.
Ευχές... δεν κοστίζουν τίποτα, είναι τσάμπα, και όταν βγαίνουν από το στόμα χωρίς να έχουν βουτήξει στην κολυμπήθρα της ψυχής, απλά ξεπροβάλλουν και αιωρούνται μάταια, αδέσποτες μέχρι να τις μαζέψουμε και να τις ξαναχρησιμοποιήσουμε τις επόμενες γιορτές. Γλυκές, χαριτωμένες και αναλώσιμες.
Το μόνο που έχει σημασία είναι να είσαι καλά. Όλα τα υπόλοιπα είναι χαριτωμένα μεν αλλά συμπληρωματικά.
Ένας αγαπημένος φίλος, εξαιτίας μιας αρνητικής συγκυρίας πέρασε δύσκολα Χριστούγεννα. Ευτυχώς οι κακές στιγμές είναι παρελθόν. Θέλω να είναι καλά, γερός και δυνατός. Οι όμορφες στιγμές έρχονται, είναι μπροστά μας, και αυτό δεν το εκφράζω σαν ευχή αλλά ως πεποίθηση!