Grand Performance από το λαό που επινόησε το θέατρο.

Προχτές το μεσημέρι καθόμουν σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη για χαλάρωση και περισυλλογή, στην τελευταία, ψηλότερη σειρά του Αρχαίου Θεάτρου στην Επίδαυρο. Εκεί που μπορείς να σκεφτείς καθαρότερα, χωρίς εξωτερικές παρεμβολές από τον ενοχλητικό τραχύ ήχο της (κάθε) πόλης… Εκεί, μπορείς να ταξιδέψεις σε απευθείας σύνδεση με το υποσυνείδητο.

Εκεί, από το πιο ψηλό σημείο, παρατηρείς τα πάντα… μέχρι και την παραμικρή κίνηση, το άνοιγμα του φερμουάρ στην τσάντα ενός Γάλλου τουρίστα, το ρυθμικό περπάτημα της λιλιπούτειας τετράχρονης γαλλιδούλας με τα κοτσιδάκια. Ο κάθε ήχος, πεντακάθαρος μηδενίζει την απόσταση και φέρνει μπροστά σου λεπτομέρειες που το μάτι δε μπορεί να διακρίνει.

Στο χώρο του θεάτρου βρισκόταν καμιά πενηνταριά άτομα, ήταν όλοι ξένοι τουρίστες.

Μια καλλίφωνη Γερμανίδα για ένα δεκάλεπτο, ερμήνευε άριες, στημένη στο κέντρο της κυκλικής σκηνής και ο ήχος διαχεόταν με αυτό το μοναδικό φυσικό τρόπο που κάνει το Αρχαίο Θέατρο τόσο εκπληκτικά ιδιαίτερο. Κάμποσοι Γερμανοί και αρκετοί Γάλλοι, περιφέρονταν στο χώρο με καθαρά βλέμματα σεβασμού, για το θαυμαστό χώρο που αγκάλιασε ζεστά την τέχνη της υποκριτικής στα πρώτα βήματα της δραματικής τέχνης.


Όμως το πραγματικό δράμα άρχισε όταν ένα γκρουπ συμπατριωτών μας με folklore accent εισέβαλε στο χώρο του Θεάτρου. Η παιδεία της περήφανης φυλής μας ξεδιπλώθηκε σαρωτικά. Τέσσερις ευτραφείς έφηβοι έκαναν την εμφάνισή τους φωνασκώντας και από την κινησιολογία τους έκαναν απόλυτα σαφές ότι προέρχονται από κάποια πρωτόγονη φυλή που καμία σχέση δεν έχει με τους δημιουργούς του θεάτρου. Ακολούθησαν οι πατεράδες, που προφανώς συνέχιζαν μια συζήτηση για αγοραπωλησίες, γιατί μιλούσαν για x χιλιάδες ευρώ και για y χιλιάδες ευρώ. Μάλλον αντιμετώπιζαν την επίσκεψη στο χώρο του Θεάτρου σαν αναγκαίο κακό γιατί δεν πολυέδωσαν σημασία στο περιβάλλον. Ακολούθησε η επέλαση των τροφαντών μανάδων, που (όπως συνηθίζουν οι ελληνίδες μητέρες) φώναζαν στα βλαστάρια τους «ελ’ δω», «κατσ’ κάτου», «πετ’ κάτου εν’ ιβρώ να κούσου» και λοιπές παρόμοιες σύντομες εκφράσεις υψηλών ντεσιμπέλ.

Οι ξένοι, μάλλον δεν άντεξαν την οχλοβοή και εγκατέλειψαν σταδιακά το χώρο. Ένα μεσήλικο ζευγάρι Γάλλων έμεινε στις πίσω σειρές κοιτάζοντας τριγύρω με σαστισμένο βλέμμα απορίας.


Μετά από ένα δεκάλεπτο, οι φασαριόζοι συμπατριώτες μας, εμφανώς βαριεστημένοι συγκεντρώθηκαν όλοι στις πρώτες σειρές (πρώτο τραπέζι πίστα). Μέσα στην ηχορύπανση της οχλαγωγίας ξεχώρισα τη φράση «παμ’ να φύγουμι απου’ δω καν’ ζέστη κι βαρέθκα».

Αναχώρησαν, υποθέτω, για κάποιο κοντινό ταβερνείο όπου θα αφοσιωθούν στην κατάνυξη της μπριζόλας που σίγουρα τους ταιριάζει περισσότερο.


Το Θέατρο επανήλθε στην αρχική του ηρεμία, σκέφτηκα για τη δικιά μας κουλτούρα. Την κουλτούρα του νεοέλληνα. Εκτός από τις θετικές εντυπώσεις που άφησε και φέτος το φεστιβάλ της Επιδαύρου, άφησε και ένα τσουβάλι τσίχλες (!) που ξεκόλλησαν από τις πρώτες σειρές καθισμάτων των επισήμων οι καθαριστές του Θεάτρου. Τις τσίχλες που κόλλησαν κάποια «σημαίνοντα» πρόσωπα. Κάποιοι από αυτούς είναι οι εκάστοτε οικονομικοί μεγαλοπαράγοντες, κουμπάροι, μπατζανάκηδες και κυβερνώντες που εκλέγουμε.


Αλλά σύμφωνα με μια ρήση του Άγγλου συγγραφέα Gilbert Keith Chesterton, η αριστοκρατία δεν είναι μια μειονότητα σοφών, κάθε αριστοκρατία που έχει υπάρξει, συμπεριφέρεται όπως ένας μικρός όχλος. Τελικά, αυτό που δεν ήθελα να πιστέψω, μάλλον ισχύει, κάθε αριστοκρατία είναι ο καθρέφτης της ευρύτερης κοινωνικής μάζας. Συμπληρώνοντας, μετά από το προχθεσινό περιστατικό με τους συμπατριώτες μας στην Επίδαυρο, θα έλεγα ότι με την σημερινή μας κουλτούρα εμείς οι (νεο)έλληνες έχουμε ακριβώς την «αριστοκρατία» που μας ταιριάζει.