Να τρέχει...

Εκείνη γελούσε, κοιτάζοντας το άπειρο

σε κάποιον μιλούσε

Ο ξύλινος πάγκος, βαρύς απ’ τα λάφυρα

μιας ξέφρενης νύχτας

Σκόρπια υπολείμματα θαμώνων που άφησαν κομμάτια

δικά τους

Και όπως την κοίταζα, απλά φανταζόμουν τον εαυτό μου

να τρέχει

να τρέχει

-

Προσπάθησα λίγο ν’ αγγίξω την αύρα της

καθώς περπατούσε

Όμως τα χέρια μου, ούτε που μπόρεσαν

να την πλησιάσουν

Η μουσική χαμήλωνε, οι άνθρωποι έφευγαν

η νύχτα περνούσε

Οι ώρες περνούσαν, μα η σκέψη δεν άφηνε το χρόνο

να τρέχει

να τρέχει

-

Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήταν, παρά μόνο μία

οπτασία

Ένα παιχνίδι της σκέψης, μια ψεύτικη όαση,

μια κάλπικη ελπίδα

Ζητώντας διέξοδο, το χέρι μου ακούμπησε μια αιχμή

αφιλόξενη

Και πάνω στο δέρμα της, σταγόνες αισθάνθηκα το αίμα

να τρέχει

να τρέχει

______________________________

Πριν από μερικά χρόνια (δε θυμάμαι ακριβώς κάτω από ποιες συνθήκες) έγραψα τους παραπάνω στίχους και τους έντυσα με μουσική (σαμπλάροντας το βούισμα ενός κουνουπιού) για να γίνει άλλο ένα "καταραμένο" τραγούδι από τους "Νυχτοβάτες".
Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το post, κάπου εδώ κοντά (ένα τετράγωνο πιο πάνω) μοντάρεται το VideoClip του. Σε δύο μέρες θα είναι έτοιμο! Είμαι περίεργος να το δω. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι εξαίσιο.