Muzine

Συνάντησα το Muzine σε μια φάση προσωπικής μουσικής ανυδρίας. Εκείνη την εποχή έψαχνα απεγνωσμένα στα internetικά radios να βρω κάτι καινούριο και ηχητικά ενδιαφέρον αλλά ο λιγοστός ελεύθερος χρόνος ήταν ο μόνιμος ισχυρός ανασταλτικός παράγοντας αυτής της μουσικής αναζήτησης.

Ένα πρωί, χαζεύοντας σε ένα πρακτορείο News Stand έπεσα πάνω στο πρώτο τεύχος του Muzine. Δεν το καλοκοίταξα, το είδα έτσι τετράγωνο, με cool εξώφυλλο (έχω αδυναμία στα τετράγωνα έντυπα) και το αγόρασα. Μου σπάνε τα νεύρα τα περιοδικά με ένθετα CD, DVD και λοιπές χαζομάρες, αλλά ξεφυλλίζοντας το Muzine και ακούγοντας παράλληλα τα δύο (Red & White) δισκάκια κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι εκεί, όχι μόνο είχαν λόγο ύπαρξης, αλλά αποτελούσαν μια πολύ δυνατή ενότητα με το κυρίως περιοδικό. Τα CDs του Muzine δεν είναι διαφημιστικό κολπάκι, είναι αναπόσπαστο μέρος του concept.

Εκείνη τη μουσικά άνυδρη περίοδο, το Muzine ήταν για εμένα μια όαση. Είχε μαζεμένα όλα εκείνα που ήθελα να ακούσω αλλά δεν είχα χρόνο να ψάξω. Οργανωμένα και ταξινομημένα σε κατατοπιστικά άρθρα, συνεντεύξεις καλλιτεχνών αλλά και σε 2 διαφορετικα CDs, το Red mood, με πιο alternative και rock περιεχόμενο και το White Mood, με ambient, electronic, jazz και λοιπές ενδιαφέρουσες αναφορές. Προσωπικά δεν έχω προτίμηση, και τα δύο είναι πάντα super, ενημερωμένα με ό,τι νέο και μουσικά ενδιαφέρον κυκλοφορεί εκεί έξω.

Ακολούθησαν άλλα 4 τεύχη, με το ίδιο concept, με το ίδιο ενδιαφέρον, και με την ίδια όρεξη για δημιουργική διαφορετικότητα. Πιο πρόσφατο το εικονιζόμενο #5 του Σεπτεμβρίου (περιττό να πω ότι τα προμηθεύτηκα όλα).

Τους συντάκτες του περιοδικού δεν τους γνωρίζω προσωπικά, αν και είμαι σίγουρος ότι στο παρελθόν σίγουρα έχουμε βρεθεί πλάι πλάι χορεύοντας στα ίδια stages, παίζοντας στα ίδια decks (εγώ, όπως πάντα, οτιδήποτε alternative, οπωσδήποτε σε συνδυασμό με soundtracks των Muppets, των Smurfs του Russ Meyer κ.α. χαριτωμένα) ή ψάχνοντας στα ράφια του Vinyl Microstore.

Το Muzine eίναι από τις περιπτώσεις που δεν έχεις αρνητική παρατήρηση να κάνεις. It's simply perfect.
Ελπίζω να ακολουθήσουν πολλά πολλά εμπνευσμένα τεύχη.

Πνεύμα και ηθική (;)

Πριν να μπω στο ψητό, πρέπει να διευκρινίσω ότι αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ βρίσκομαι στην Κρήτη, κατά πολλούς λεβεντογέννα και κατά τα διεθνή ειδησιογραφικά πρακτορεία, το τελευταίο διήμερο, δεύτερη Κολομβία (που τον τελευταίο καιρό παλεύει για την πρωτιά).

Το γεγονός ότι βρίσκομαι στο Ρέθυμνο, στον πυρήνα των τελευταίων γεγονότων με την υπόθεση Κεφαλογιάννη, με αναγκάζει να ακούω dolby surround από πρώτο χέρι όλες τις πληροφορίες αλλά και την παραφιλολογία σχετικά με το θέμα της καταδίκης του πρώην πρωθυπουργικού συμβούλου. Αναμφισβήτητα υπάρχει θέμα εγκληματικής αναρχίας και χρόνιας πολιτικής συγκάλυψης στο Ρέθυμνο. Αν δεν υπήρχε, δε θα είχε γιγαντωθεί το φαινόμενο στα (μέχρι πρόσφατα απάτητα) χωριά στα highlands του Ψηλορείτη.

Ο κόσμος εδώ είναι ξεκάθαρο ότι ασφυκτιά και θέλει να μπει ένα τέλος σε όλη αυτή την ιστορία, από την άλλη μεριά όμως, οι πολιτικοί κώδικες στην ελληνική επαρχία χρειάζονται επειγόντως update. Οι πελατειακές σχέσεις είναι κομμάτι από τη σάρκα της πολιτικής ζωής στην περιφέρεια. Αυτό το κακό απομεινάρι του παρελθόντος έχει μια θρησκευτική προέκταση. στη σχέση του πολίτη με τον πολιτικό. Ο πολιτικός είναι ο τοπικός "άγιος" διαμεσολαβητής του πολίτη με το "θεό"-αρχηγό του κράτους. Είναι μία σχέση πάρε-δώσε, αν δεν έχει "πάρε" δεν έχει και "δώσε". Για να ξεριζωθεί αυτή η αναχρονιστική τακτική χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη.

Η υπόθεση δεν έχει κλείσει οριστικά, θα επανεξεταστεί δευτεροβάθμια. Όμως, ακόμα κι αν αφαιρέσουμε εντελώς την ποινική διάσταση της υπόθεσης, μένει το εξ' ίσου σημαντικό ηθικό μέρος.
Πολλοί συμπολίτες μου μέσα από αυτή τη διαδικασία διέκριναν δύο ηθικά παραπτώματα.

To πρώτο ήταν ότι ο πρώην βουλευτής δε σεβάστηκε τη δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της αφού εξαπέλυσε δημόσια αρνητικούς χαρακτηρισμούς για τον εισαγγελέα και για τη δικαστική διαδικασία. Αυτή η απαξίωση της δικαιοσύνης δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορεί να δώσει ένας πολιτικός με 50ετή πορεία ο οποίος, παρεμπιπτόντως, τη στιγμή των δηλώσεων ήταν και σύμβουλος του πρωθυπουργού.

Το δεύτερο, ήταν η επιστολή που κοινοποίησαν το Μάιο 9 δήμαρχοι από το Νομό Ρεθύμνου, όπου δήλωναν τη στήριξή τους στον υπόδικο πρώην βουλευτή, μιλώντας για συκοφαντική επίθεση εναντίον του. Η επιστολή αυτή, ουσιαστικά, προκαταβάλλοντας το αποτέλεσμα μιας δίκης ήταν δεοντολογικά άκυρη και χρονικά άκαιρη, και, εκτός από αυτό, εννοείται ότι δεν ήταν καθόλου συμβατή με τις θεσμικές αρμοδιότητες των 9 δημάρχων.

Αν προσθέσουμε σε αυτά και ένα τρίτο ηθικό ζήτημα, αυτό των πελατειακών σχέσεων που έμμεσα παραδέχτηκε ο κατηγορούμενος. Ενδιαφέρθηκε προσωπικά ως βουλευτής για τη νομική υπόθεση του ψηφοφόρου του χωρίς να έχει καμία θεσμική αρμοδιότητα να πράξει κάτι τέτοιο.

Όπως προανέφερα υπόθεση θα επανεξεταστεί αφού ο κατηγορούμενος πρώην βουλευτής άσκησε έφεση. Ακόμα κι αν αθωωθεί, νομίζω ότι αυτή η ιστορία θα έχει αφήσει ένα συμβολικό αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία του Ρεθύμνου και το θετικό στοιχείο είναι πως αυτή η υπόθεση θα γίνει αφορμή για να επανεξεταστεί η σχέση του πολίτη με τον πολιτικό.
Και θα ήταν ευχής έργο αυτή η σχέση να ανακαθοριστεί πάνω σε πιο σύγχρονα, θα έλεγα ευρωπαϊκά, δεδομένα.

Οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν έχουμε πολυτέλεια για περιττούς αναχρονισμούς.

Vulgarity

Έχουν περάσει αρκετές ημέρες και μπορεί το παρόν post να φαίνεται λίγο μπαγιάτικο αλλά η παρακάτω δήλωση του πρώην υπουργού ακόμα τριγυρνά στο μυαλό μου, επειδή θεωρώ ότι συνοψίζει την αλαζονεία και τον καιροσκοπικό αριβισμό που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των πολιτικών σήμερα.
O Βουλγαράκης δηλώνει (με όλη την ειλικρίνεια που διακρίνει τους πολιτικούς μας) ότι έστησε offshore μαγαζάκι για "να εξασφαλίσει το μέλλον των τεσσάρων παιδιών του". Μάλλον ο φιλαράκος με το κότερο θα έπρεπε πρώτα να δώσει εξηγήσεις στην συμβασιούχο μητέρα τεσσάρων παιδιών που τον εμπιστεύθηκε και τον ψήφισε στις εκλογές, και που προσπαθεί να εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών της με 350-500 ευρώ μηνιάτικο.
Και θα ήθελα να είμαι κάπου εκεί σε μία γωνία για να ακούσω τι θα της έλεγε...

Grand Performance από το λαό που επινόησε το θέατρο.

Προχτές το μεσημέρι καθόμουν σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη για χαλάρωση και περισυλλογή, στην τελευταία, ψηλότερη σειρά του Αρχαίου Θεάτρου στην Επίδαυρο. Εκεί που μπορείς να σκεφτείς καθαρότερα, χωρίς εξωτερικές παρεμβολές από τον ενοχλητικό τραχύ ήχο της (κάθε) πόλης… Εκεί, μπορείς να ταξιδέψεις σε απευθείας σύνδεση με το υποσυνείδητο.

Εκεί, από το πιο ψηλό σημείο, παρατηρείς τα πάντα… μέχρι και την παραμικρή κίνηση, το άνοιγμα του φερμουάρ στην τσάντα ενός Γάλλου τουρίστα, το ρυθμικό περπάτημα της λιλιπούτειας τετράχρονης γαλλιδούλας με τα κοτσιδάκια. Ο κάθε ήχος, πεντακάθαρος μηδενίζει την απόσταση και φέρνει μπροστά σου λεπτομέρειες που το μάτι δε μπορεί να διακρίνει.

Στο χώρο του θεάτρου βρισκόταν καμιά πενηνταριά άτομα, ήταν όλοι ξένοι τουρίστες.

Μια καλλίφωνη Γερμανίδα για ένα δεκάλεπτο, ερμήνευε άριες, στημένη στο κέντρο της κυκλικής σκηνής και ο ήχος διαχεόταν με αυτό το μοναδικό φυσικό τρόπο που κάνει το Αρχαίο Θέατρο τόσο εκπληκτικά ιδιαίτερο. Κάμποσοι Γερμανοί και αρκετοί Γάλλοι, περιφέρονταν στο χώρο με καθαρά βλέμματα σεβασμού, για το θαυμαστό χώρο που αγκάλιασε ζεστά την τέχνη της υποκριτικής στα πρώτα βήματα της δραματικής τέχνης.


Όμως το πραγματικό δράμα άρχισε όταν ένα γκρουπ συμπατριωτών μας με folklore accent εισέβαλε στο χώρο του Θεάτρου. Η παιδεία της περήφανης φυλής μας ξεδιπλώθηκε σαρωτικά. Τέσσερις ευτραφείς έφηβοι έκαναν την εμφάνισή τους φωνασκώντας και από την κινησιολογία τους έκαναν απόλυτα σαφές ότι προέρχονται από κάποια πρωτόγονη φυλή που καμία σχέση δεν έχει με τους δημιουργούς του θεάτρου. Ακολούθησαν οι πατεράδες, που προφανώς συνέχιζαν μια συζήτηση για αγοραπωλησίες, γιατί μιλούσαν για x χιλιάδες ευρώ και για y χιλιάδες ευρώ. Μάλλον αντιμετώπιζαν την επίσκεψη στο χώρο του Θεάτρου σαν αναγκαίο κακό γιατί δεν πολυέδωσαν σημασία στο περιβάλλον. Ακολούθησε η επέλαση των τροφαντών μανάδων, που (όπως συνηθίζουν οι ελληνίδες μητέρες) φώναζαν στα βλαστάρια τους «ελ’ δω», «κατσ’ κάτου», «πετ’ κάτου εν’ ιβρώ να κούσου» και λοιπές παρόμοιες σύντομες εκφράσεις υψηλών ντεσιμπέλ.

Οι ξένοι, μάλλον δεν άντεξαν την οχλοβοή και εγκατέλειψαν σταδιακά το χώρο. Ένα μεσήλικο ζευγάρι Γάλλων έμεινε στις πίσω σειρές κοιτάζοντας τριγύρω με σαστισμένο βλέμμα απορίας.


Μετά από ένα δεκάλεπτο, οι φασαριόζοι συμπατριώτες μας, εμφανώς βαριεστημένοι συγκεντρώθηκαν όλοι στις πρώτες σειρές (πρώτο τραπέζι πίστα). Μέσα στην ηχορύπανση της οχλαγωγίας ξεχώρισα τη φράση «παμ’ να φύγουμι απου’ δω καν’ ζέστη κι βαρέθκα».

Αναχώρησαν, υποθέτω, για κάποιο κοντινό ταβερνείο όπου θα αφοσιωθούν στην κατάνυξη της μπριζόλας που σίγουρα τους ταιριάζει περισσότερο.


Το Θέατρο επανήλθε στην αρχική του ηρεμία, σκέφτηκα για τη δικιά μας κουλτούρα. Την κουλτούρα του νεοέλληνα. Εκτός από τις θετικές εντυπώσεις που άφησε και φέτος το φεστιβάλ της Επιδαύρου, άφησε και ένα τσουβάλι τσίχλες (!) που ξεκόλλησαν από τις πρώτες σειρές καθισμάτων των επισήμων οι καθαριστές του Θεάτρου. Τις τσίχλες που κόλλησαν κάποια «σημαίνοντα» πρόσωπα. Κάποιοι από αυτούς είναι οι εκάστοτε οικονομικοί μεγαλοπαράγοντες, κουμπάροι, μπατζανάκηδες και κυβερνώντες που εκλέγουμε.


Αλλά σύμφωνα με μια ρήση του Άγγλου συγγραφέα Gilbert Keith Chesterton, η αριστοκρατία δεν είναι μια μειονότητα σοφών, κάθε αριστοκρατία που έχει υπάρξει, συμπεριφέρεται όπως ένας μικρός όχλος. Τελικά, αυτό που δεν ήθελα να πιστέψω, μάλλον ισχύει, κάθε αριστοκρατία είναι ο καθρέφτης της ευρύτερης κοινωνικής μάζας. Συμπληρώνοντας, μετά από το προχθεσινό περιστατικό με τους συμπατριώτες μας στην Επίδαυρο, θα έλεγα ότι με την σημερινή μας κουλτούρα εμείς οι (νεο)έλληνες έχουμε ακριβώς την «αριστοκρατία» που μας ταιριάζει.