MIZAMIZAMIZAMIZA looks great when it's multiplied

Street Panthers

Ελπίζω, το συντομότερο δυνατόν, η κάθε πόλη να αποκτήσει τους STREET PANTHERS της!
Οι street panthers είναι μια μια παρέα Σαλονικιών που όπως λένε στο site τους άρχισαν να βγαίνουν "στην παρανομία" στα τέλη του 2006, όταν η ζωή των πεζών στην πόλη τους είχε φτάσει στο απροχώρητο. Τύπωσαν αυτοκόλλητα (τα οποία μπορείτε να παραγγείλετε από την ιστοσελίδα τους) και έκαναν πράξη αυτό που όλοι έχουμε στο μυαλό μας όταν βλέπουμε κάποιο θρασύτατο οδηγό να παρκάρει όπου του κατέβει στο κεφάλι.
Για περισσότερες πληροφορίες www.streetpanthers.gr
Διαθέτουν και blog www.streetpanthers.dom.gr/

Ευχαριστώ το φίλο Αλέξανδρο που μου έστειλε το link.

Sometimes you may think you can't see (yes, you can!)

Μια σχισμένη χαρτοπετσέτα

Μισός ανεκπλήρωτος έρωτας

Ο δρόμος προς το σπίτι, υπερφωτισμένος

όπως συνήθως

περιμένει ένα συγκεκριμένο ρυθμό

αδέσποτων βημάτων.

…

συντονισμός

…

Οι αρχαίες επιγραφές του Debussy

σκορπίζουν ιδεογράμματα

αλόγιστα

προς κάθε κατεύθυνση

Κι όμως κάποιος θα τα μαζέψει

και θα τα αναμείξει με ληγμένο

φυστικοβούτυρο

όπως συνήθως

Seven Movies Story!

Μου εδόθησαν δυο πάσες δια chain posts αλλά λόγω κρυολογήματος, εορταστικής περιόδου και άλλων τινών, δεν ήμουν αρκετά συνεπής στις blogικικές μου υποχρεώσεις. Η Marilena μου είπε να φτιάξω μια ιστορία με τις λέξεις «Θησαυρός-δωμάτιο-ταξίδι-σώμα-άρωμα» και η jojo μου ζήτησε να τις 7 πιο αγαπημένες μου ταινίες ever. Επειδή οι αγαπημένες μου ταινίες αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση, θα επιχειρήσω μέσα από την ένωση των δύο chain posts να φτιάξω ένα μίγμα ιστοριοταινιών αμιγώς ποιητικό.

so…

Εκείνο το ηλιόλουστο καλοκαιρινό απόγευμα (το ξέρω... τι κλισέ!), σκάβοντας στον κήπο του τεράστιου σπιτιού μου στα προάστια του Las Vegas βρήκα ένα μικροσκοπικό σεντούκι. «ΘΗΣΑΥΡΟΣ» αναφώνησα με μεγάλη χαρά. Θα ξεπλήρωνα επιτέλους τα χρέη μου στην εφορεία αρχαιοτήτων για τις αρχαιοκαπηλίες στις οποίες είχα αναμειχθεί εν αγνοία μου. Δεν άνοιξα το σεντούκι αλλά αμέσως το κουβάλησα στο κίτρινο ΔΩΜΑΤΙΟ ασφαλείας που έχω διαμορφώσει ειδικά για την φύλαξη πολύτιμων αντικειμένων. Κάθισα στον δερμάτινο καναπέ-αντίκα του Λουδοβίκου των Ανωγείων (μου τον είχε δανείσει για τέσσερις ημέρες) και άνοιξα ένα μπουκάλι Cabernet Sauvignon, 23 ετών με βαθύ πορφυρό χρώμα, ροδίζουσες ανταύγειες σύνθετο αρωματικά με ευχάριστα στοιχεία, καπνού και φρούτων, γεμάτο ΣΩΜΑ και σφριγηλές ταννίνες. Θεσπέσιο ΑΡΩΜΑ. Ήταν υπέροχο, ακριβώς αυτό που χρειαζόταν για να συνοδεύσει το άνοιγμα του μυστηριώδους σεντουκιού. Τηλεφώνησα στον φίλο μου τον Πασπαρτού, που ήταν ειδικός στις διαρρήξεις ειδικού τύπου. Ήρθε σχετικά γρήγορα και με τα μαγικά του χέρια ξεκλείδωσε το σεντούκι. Μέσα, ω τι απογοήτευση! Δε βρισκόταν θησαυρός αλλά επτά DVD.

Un chien andalou (Luis Bunuel, Dali)
Metropolis (Fritz Lang)
The Ninth Gate (Roman Polanski)
In the Mouth of Madness (John Carpenter)
Πράκτωρ 000 (Βέγγος)
The Holy Grail (Monty Pythons)
The Lemonhead (MyFriends)

Κοιτάζοντάς τα, θυμήθηκα ότι εγώ ο ίδιος τα είχα βάλει στο σεντούκι και τα είχα θάψει στον κήπο ως μια συμβολική πράξη απόγνωσης, τότε που έκανε έφοδο η ομοσπονδιακή αστυνομία ψάχνοντας για προϊόντα αρχαιοκαπηλίας. Είχαν ψάξει ολόκληρο το σπίτι και, οι άσχετοι, δε βρήκαν τίποτα, εκτός από ένα άγαλμα Moai από το νησί de Pasqua που είχα τοποθετήσει στη μέση του σαλονιού στον πρώτο όροφο.
Επειδή κάθε ελπίδα να πληρώσω τα χρέη μου είχε εξανεμιστεί, και δε με έφταναν όλα τα υπόλοιπα, ο Πασπαρτού μου ζητούσε επίμονα μερίδιο από τα ευρεθέντα DVD. Τελικά συμφωνήσαμε να του δώσω το σεντούκι άδειο και να φύγω για ΤΑΞΙΔΙ στην Ακτή του Ελεφαντοστού.
That’s all folks
(Δεν θα κάνω πάσα σε κάποιο συγκεκριμένο συνblogger γιατί αυτά τα chainposts έχουν μπαγιατέψει λίγο. Πετάω ψηλά την πάσα και όποιος θέλει ας την πιάσει και ας βάλει γκολ, ας τη στείλει άουτ ή τέλος πάντων στην καλύτερη περίπτωση ας γράψει ότι θέλει).

Merry Melodies

Μεγάλο μπάχαλο στα εγχώρια μουσικά πράγματα καθώς και στο ταραγμένο μυαλό των δισκογραφικών μαγαζιών. Στέρεψαν, λέει τα μεγάλα ελαφρολαϊκά σουξέ, καινούρια δε βγαίνουν για να αναπληρώσουν το κενό και έτσι, έχει δημιουργηθεί μείζον πρόβλημα στα τοπικά μουσικά πράγματα. Λέτε να γυρίσουμε στο αδικοχαμένο έντεχνο; Στροφή στην χαμένη ποιότητα (;)…Ποσώς με απασχολεί προσωπικά…

Και το παρόν πρόβλημα διαχέεται παντού στο ελαφρολαϊκό σύμπαν. Τα μπουζουκομαγαζάκια δε δουλεύουν πια όσο παλιότερα. Οι δίσκοι δεν πουλάνε και οι lifestyle στυλίστες κομμωτές και λοιποί παρατρεχάμενοι ετοιμάζονται για εποχές ένδειας. Οι φανατικοί των «αναλώσιμων» μπουζουκοpop, προτιμούν πλέον να κατεβάζουν τα CDs από το internet ή να τα αγοράζουν πειρατικά CDs με προϊόντα «ανάλωση κατά προτίμηση πριν από…». Γιατί να δώσεις 20ευρώ για να αγοράσεις κάτι που σε ένα μήνα θα το πετάξεις στα σκουπίδια;

Και ενώ το μπουζουκοpop πνέει τα λοίσθια, βγαίνουν και τα διάφορα εντεχνoids και σαββοπουλοids σε έντυπα και MME για να εκφράσουν τη βαρύνουσα άποψή τους λίγο προτού γράψουν τις καινούριες «έντεχνες» συνθέσεις τους για μουσική τίτλων γνωστών καθημερινών ή εβδομαδιαίων τηλεοπτικών σαπουν-οπερέτων. Το παίζουν λίγο θλιμμένοι, λίγο δικαιωμένοι και λίγο παντογνώστες θεοί υπερασπιστές του γνήσιου ελληνορθόδοξου αριστερού πολιτισμού και κάνουν τα PR τους ως γνήσιοι καιροσκόποι ειδήμονες.

Η ουσία βρίσκεται σε μία-δυο βασικές διαπιστώσεις. Η μουσική στην όμορφη χώρα μας ήταν πάντα σαν το ποδόσφαιρο, βασιζόταν στην παρόρμηση της εκάστοτε περιόδου, στις τάσεις της εποχής, ενώ - κατηγορηματικά - δε βασίστηκε ΠΟΤΕ στην ουσία και στην παιδεία. Από τα sixties και μετά ελάχιστα αυθεντικά πράγματα έχουν κυκλοφορήσει εκεί έξω. Η συντριπτική πλειονότητα πιπιλούσε χωρίς ενδοιασμό την καραμέλα της (εκάστοτε) εποχής. Τα επαναστατικά των 70s και το νέο κύμα ήταν η εκτόνωση της ανερχόμενης μεσαίας τάξης μετά από την καταπίεση της χούντας. Το «έντεχνο των 80s ήταν στην πλειονότητά του μια καλοστημένη φάρσα με στίχους του κιλού, ανάλογους με τους αντίστοιχους πολλών μεταγενέστερων «σκυλάδικων». Η rock επανάσταση των 90s δεν ήταν παρά ένα κατασκεύασμα των εταιριών που είδαν φράγκα στον ορίζοντα και αντιμετώπισαν πολλές μετριότατες μπάντες σαν λεμονόκουπες κατάλληλες για ξεζούμισμα. Θυμάμαι, γύρω στο 1998, ως (πιτσιρικάς) αρθρογράφος σε ένθετο μεγάλης εφημερίδας μίλησα με τέσσερα βασικά μέλη (τρεις τραγουδιστές και ένα μουσικό) ισάριθμων εγχώριων rock groups που μεσουρανούσαν εκείνη την περίοδο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση τότε, που όλοι δήλωσαν απροκάλυπτα την πεποίθησή τους πως η μεγάλη φήμη που είχαν αποκτήσει ήταν φήμη με ημερομηνία λήξης που οφειλόταν στην πρόσκαιρη στρατηγική των δισκογραφικών εταιριών. Είχαν πλήρη συναίσθηση τι ακριβώς συνέβαινε και κανένας δε διατηρούσε αυταπάτες.

Όσο για τα 00s, το pop σκυλάδικο αποτέλεσε την απόλυτη χρηματομηχανή χωρίς κανένα ποιοτικό πρόσχημα πια.

Σε κάθε περίπτωση, οι μουσικοί που ήταν ανέκαθεν συνεπείς με τις πεποιθήσεις τους και καλλιεργούσαν μεθοδικά την μουσική τους υπόσταση και όχι τα PR τους, ποτέ δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα. Πάντα γέμιζαν τους χώρους που εμφανιζόταν και πάντα πουλούσαν σταθερά δίσκους, χωρίς υπερβολές προς τα πάνω ή βουτιές προς τα κάτω.

Όλοι οι υπόλοιποι, οι δήθεν εντεχνάκηδες, τα αναλώσιμα reality τυπάκια και οι μοδάτοι pop σκυλάδες θα υποστούν δικαίως τις συνέπειες. Το ίδιο και οι δισκογραφικές, που πάντα έχουν την αίσθηση ότι προωθούν τα συμφέροντα και την τσέπη τους, αλλά ουσιαστικά, πάντα σκέφτονται το βραχυπρόθεσμο και καθόλου το μακροπρόθεσμο κέρδος. Φυσικά το τελευταίο που έχουν στο μυαλό τους είναι η καλή μουσική. Απευθύνονται σε μια κυρίαρχη μάζα ακροατών-καταναλωτών που δεν έχουν παιδεία. Οι ίδιες οι δισκογραφικές δεν κάνουν τίποτα για να διαμορφώσουν μουσική παιδεία. Αν είχαν κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση τα πράγματα θα ήταν καλύτερα… και για τα οικονομικά τους και για τους ακροατές. Αν μπω όμως στη δικιά τους λογική, το καλύτερο που μπορώ να ευχηθώ είναι να ανακαλύψουν σύντομα την καινούρια pop καραμέλα με ημερομηνία λήξης μήπως φέρουν λίγο ρευστό στα πολύπαθα ταμεία τους. Στο μεταξύ, οι μισοί από τους ακροατές θα εκτοπίζουν σταδιακά τη μουσική από την καθημερινότητά τους και οι υπόλοιποι θα αναζητούν μουσικές οάσεις σε εκτός συνόρων παραγωγές ή σε δοκιμασμένες παλιές συνταγές.

Time to go Discoooo!

Πρίν από λίγο πληροφορήθηκα από τον Εμμανουήλ, ότι ένας καλός μας φίλος, ο Θωμάς κάνει online μουσικές εκπομπες στο discomania.gr. Για τους λάτρεις της disco, αξίζει να πούμε πως το discomania.gr είναι ένα portal με online radio, πληροφορίες για parties και ένα πλήθος στοιχείων για την disco των 80's (τα περισσότερα από τα οποία είναι διαθέσιμα στους εγεγραμμένους χρήστες). Αν είστε fan, τότε σίγουρα θα ενθουσιαστείτε!