Ήταν εκεί. Αρκετά μακριά. Μακάρι να μπορούσα να σκεφτώ τι μπορεί να σκέφτεται. Θετικό; Αρνητικό; Παράξενο πράγμα η Θάλασσα... σκέτο νερό με αλάτι όμως... για άλλους αισιοδοξία... για άλλους μελαγχολία. Ένας μεγάλος καθρέφτης. Κοιτώντας την βλέπεις τον εαυτό σου καθαρότερα... ο βασιλιάς είναι γυμνός! Τί μπορεί να σκέφτεται; Τι;
10 comments:
εγώ μουδιάζω όταν βρίσκομαι έτσι πάνω από την επιφάνεια του γαλάζιου σιροπιού και δεν σκέφτομαι,απλά χαζεύω,παρατηρώ το μέσα...
είναι η ίδια αίσθηση που έχει κανείς όταν παρατηρεί τον κόσμο πίσω από ένα τζάμι λεωφορείου.
Η ίδια αίσθηση όταν σου χαϊδεύουν τα μαλλιά,όταν σε πιάνει υπογλυκαιμία και καταφέρνεις να φας γλυκό, όπως όταν βυθίζεις τα πόδια σου σε μια λεκάνη με χλιαρό νερό.
Κάπως έτσι η αίσθηση,
Νομίζω
Candyblue, στην δικιά μου την ψυχολογία το "χάσιμο" στο γαλάζιο λειτουργεί διαφορετικά. Σαν ένας μεγεθυντικός φακός. Όταν είμαι χαρούμενος με κάνει περισσότερο χαρούμενο, όταν είμαι λυπημένος πέφτω σε βαθιά μελαγχολία!
Santiago σύντεκνε μύρισε θάλασσα και μ΄έκανες άτιμε να νοσταλγήσω once more το Ρέθεμνος-ουφ...
Ωφου κοπέλι μου! Και γιάντα μπρε δεν παίρνεις τ' αερόπλανο να' ρθεις ωθ' επαέ;
Αμ θάρθω δεν θάρθω?Αυτό περιμένω και γω τόσο καιρό(ρακές στα βρυσάκια...)
Βρήκα ποια ιστορί αβλέπει να διαδραματίζεται ο κύριος αυτός...έσκυψα κλεφτά και το είδα.Λοιπόν άκου "
Ο Φερντινάν αδυνατεί να προσαρμοστεί στην πλούσια κοινωνική ζωή με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Ένα βράδυ το ζεύγος πρέπει να πάει σε μια δεξίωση και στο σπίτι φτάνει η Μαριάν, μαζί με το «θείο» της Φρανκ, για να φυλάξει τα παιδιά. Κοιτάζονται με τον Φερντινάν. Αργότερα, εκείνος εγκαταλείπει τη δεξίωση, αφού έχει λερώσει πρώτα το φόρεμα της γυναίκας του. Επιστρέφει μόνος στο διαμέρισμά του και συνοδεύει τη Μαριάν στο σπίτι της. Γνωρίζονται από καιρό και ανάμεσά τους έχει αναπτυχθεί έντονη ερωτική έλξη. Η Μαριάν τον φωνάζει συνεχώς Πιερό. Το πρωί του λέει πως ανακάλυψε ένα πτώμα, όπλα και πολλά κλεμμένα δολλάρια. Χτυπάνε τον Φρανκ και φεύγουν μαζί κυνηγημένοι…"
ΣΑΒΒΑΤΟ 05/08/2006 00:00
ΤΑΙΝΙΕΣ / Ποιητική
Ο ΤΡΕΛΟΣ ΠΙΕΡΟ (1965)
PIERROT LE FOU
Evelina, νομίζω πως είναι αρκετά ψυχαναλυτική αυτή η σχέση με τη θάλασσα.
Candyblue, τώρα νομίζω οτι ξέρω που χάθηκε ο Γκοντάρ τα τελευταία χρόνια. Πήρε μερικά κιλάκια παραπάνω και ατενίζει το πέλαγος στην Κρήτη...
Η θάλασσα δεν σκέφτεται. Υπάρχει. Πέφτω στα νερά της και συνυπάρχουμε. Τα όποια αισθήματα και διαθέσεις που έχω σβήνουν, χάνονται, διαλύονται, τα καταπίνει το κύμα..Πλήρης ανανέωση.
Marina, δεν ξέρω αν η "αλληλεπίδραση" με τη θάλασσα όταν κολυμπάς είναι κάτι διαφορετικό από το συναίσθημα που έχεις όταν την κοιτάζεις από κάποια απόσταση, όχι αλληλεπιδρώντας μαζί της αλλά ως απλός παρατηρητής.
...;
Post a Comment