Friday, February 16, 2007

Walking by myself (I hope you'll understand)

O φίλος μου ο Πολυχρόνης (που είναι και ο άνθρωπος στον οποίο χρωστάω τη bloggiκή μου υπόσταση), μου έκανε πάσα το επόμενο post. Είναι μάλλον το μεγαλύτερο σε έκταση post που έχω ανεβάσει ποτέ.

Είναι μια εξομολόγηση – πυραμίδα για να συσφιχθούν οι διαblogικές σχέσεις.

Πέντε κομματάκια από το παρελθόν μου… Δε φημίζομαι καθόλου για την καλή μου μνήμη.

I will do my bestλοιπόοον

* Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα…

Το πρώτο βινίλιο που έπεσε στα χέρια μου υποθέτω πως πρέπει να ήταν το “Toys in the Attic” των Aerosmith. Δε νομίζω να ήταν δικό μου, αλλά επειδή υπήρχε ένα αίσθημα κοινοκτημοσύνης στην παρέα μου, μάλλον το είχα πάρει από το φίλο μου το Μανόλη.

Πιο πριν είχα πάρει σε κασέτα το “Welcome to my Νightmare” του Alice Cooper και φυσικά την πρώτη δουλειά του Γιάννη Μηλιώκα με το συγκρότημα «Σούζες από τη Θεσσαλονίκη», χε χε, μάλλον ήμουν από τότε cult φυσιογνωμία!

Oι πρώτοι δίσκοι που μου άλλαξαν τον τρόπο που σκέφτομαι ήταν το TagoMago των Can και το Works for Prepared Piano του John Cage. Όταν τους άκουσα τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο!

Το τελευταίο cd που αγόρασα γνήσιο ήταν «Η βροχή από κάτω» του Θανάση Παπακωνσταντίνου πριν από τρείς περίπου εβδομάδες από το Metropolis του Ηρακλείου.

Τα πειρατικά δε μετράνε ως αγορές I guess!

* Η πρώτη συναυλία που πήγα.

Ήταν του Λουκιανού Κηλαϊδόνη. Απ΄ότι θυμάμαι πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου. Πήγα με τον παιδικό μου φίλο μου το Γιάννη. Στις πρώτες σειρές καθόταν η Άννα Βαγενά. Μία εβδομάδα μετά τη συναυλία έτυχε να μένουμε στο ίδιο ξενοδοχείο με την Άννα Βαγενά και το Λουκιανό στην Πάτρα. Ήταν μεσημεράκι. Την πλησίασα δειλά, και της είπα, «Ήρθα σε μια συναυλία σας, ήταν καταπληκτική». Με ευχαρίστησε! Ο Λουκιανός κοιμόταν στο ξενοδοχείο και δεν κατάφερα να τον δω...

Εκείνο που δεν άλλαξε ποτέ από τότε είναι η παράδοξη μυστηριακή αγωνία που πάντα νιώθω πριν παρακολουθήσω οποιαδήποτε συναυλία, είτε κλασσικής μουσικής είτε rock, και μια ανεπαίσθητη αίσθηση ζήλιας αφού νιώθω πως θα ήθελα να βρίσκομαι, όχι κάτω αλλά πάνω στη σκηνή.

*To πρώτο τσιγάρο που δοκίμασα.

Μάλλον ήταν μια τζούρα, στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, από το πούρο ενός φίλου. Απεχθανόμουν πάντα την οσμή του τσιγάροκαπνού, αλλά διαπίστωσα ότι το πούρο ήταν περισσότερο αρωματικό. Δεν κάπνισα ποτέ στη ζωή μου ολόκληρο κανονικό τσιγάρο. Αντίθετα, το πουράκι παρέμεινε μια σταθερή συνήθεια, ως διακριτική συνοδεία του μεσημεριανού καφέ ή του ποτού μου.

*Η πρώτη κάρτα αγίου Βαλεντίνου που έδωσα.

Πρέπει να πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου. Τα είχα με μια κοπέλα που αρχικά ήταν φίλη μου αλλά αποφασίσαμε να τα φτιάξουμε μάλλον από περιέργεια. Παρότι ήμασταν φίλοι και κάναμε πολύ παρέα, από τη στιγμή που τα φτιάξαμε άρχισα να τη ντρέπομαι υπερβολικά (άλλα ήθη, άλλες εποχές χε χε!). Της έστειλα μέσω μιας κοινής μας κολλητής μια αυτοσχέδια κάρτα, φτιαγμένη από το εξώφυλλο ενός σχολικού τετραδίου. Επειδή ντρεπόμουν να γράψω κάτι το άφησα εντελώς κενό. «Δε θα γράψεις κάτι μέσα;» ρώτησε η κοινή μας φίλη. «Όχι» απάντησα!

Ήταν η πιο μινιμαλιστική κάρτα στην ιστορία.

Η αμέσως επόμενη κάρτα Αγ. Βαλεντίνου δόθηκε μετά από 2 χρόνια σε μία ξανθιά και πολύ γλυκούλα κοπέλα και περιείχε μια φλογερή ερωτική εξομολόγηση. Μετά έμαθα ότι η κοπέλα, που η ίδια μου είχε ζητήσει να της γράψω την κάρτα, έκανε συλλογή καρτών Αγ. Βαλεντίνου. Την ίδια μέρα είχε μαζέψει κάμποσες.

Όσο για το πρώτο δώρο ή κάρτα που έλαβα… δε θυμάμαι καθόλου μα καθόλου.

*Η πιο μεγάλη απογοήτευση.

Όταν γνώρισα από κοντά κάποιους ανθρώπους που θεωρούσα σημαντικούς. Όταν θαυμάζεις κάποιον καλύτερα να μην τον συναντήσεις ποτέ!

Θέλω να κάνω πάσα σε πολλούς να πούνε πέντε best πράγματα από τη ζωή τους αλλά επειδή δε μπορώ να το πω σε πεντακόσιους (μόνο σε πέντε λέει ο κανόνας) μετά από κλήρωση επελέγησαν οι MavriDalia, Tamara, Crucilla, παιδίσκη και Muse. Ο κλήρος έπεσε και στην Candyblue αλλά δεν ξέρω αν ταιριάζει με το concept του blog της, το αφήνω στη διακριτική της ευχέρεια.

17 comments:

MåvяiÐåliå said...

χααα είσαι κάθαρμα!

Tamara de Lempicka said...

Λοιπον...
καταρχας μεγεια! (για τα σχεδιακια στο blog σου μιλαω...)
*μια χαρα τη βλεπω τη μνημη σου ...λαλιστατη!που να δεις τα χειροτερα...
*παρακληση: Ανεβασε κατι απο Can και για μας τους αδαεις...
*Ειναι πραγματι συγκλονιστικο να απομυθοποιεις καποιον που θαυμαζεις, αλλα απο μια αποψη, καλυτερα ετσι γιατι καταλαβαινεις οτι ολοι ολοι οι ανθρωποι απο το ιδιο υλικο ειμαστε φτιαγμενοι, σημασια εχει πως το επεξεργαζομαστε...
*σ'ευχαριστω για την προκληση να παιξω, θα το κανω με την πρωτη ευκαιρια γιατι εχουμε παρεξηγηθει με το blogger και μου κανει μουτρα...(κληρωθηκα ε? μηπως να παιξω και κανενα τυχερο παιχνιδι?) ;-PPP

Agobooks said...

Γειά και χαρά!
Δεν παίζω αλλά, παρακολουθώ!

Sleeper in Metropolis said...

:)
Ωραία! Με μεγάλη μου τιμή! Δε σου κρύβω ότι τρελαίνομαι για chain post. :)
Θα είναι το επόμενο μου post... εντός του σαβ/κου [ελπίζω]. Οι ερωτήσεις πρέπει να είναι οι ίδιες?

Sleeper in Metropolis said...

με γεια και το template!!! τέλειο!
:)

Santiago Nasar said...

mavridalia! Ναι! Είμαι πολυ μέγάλο κάθαρμα, κι εγώ το λέω αλλά κανένας δε με πιστεύει!

Tamara! Ευχαριστώ,
Σε μελλοντικό post θα ανεβάσω οπωσδήποτε ως soundtrack κάτι από can! Ελπίζω να αναθερμανθούν οι σχέσεις σου με το blogger σύντομα!
Μεταξύ μας, αυτό που είπα για την κλήρωση είναι ψιλοαπάτη. Στημένο ήταν!

Ν.ago Γεια! κι εγώ τώρα που μου έφυγε το βάρος της εξομολόγησης, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον.

Muse, Περιμένω να το διαβάσω!! Οι ερωτήσεις δεν είναι απαραίτητο να είναι οι ίδιες απλά γράφεις πέντε πράγματα για' σενα και δίνεις πάσα σε πέντε bloggers να κάνουν το ίδιο. Πλάκα έχει!
Ευχαριστώ! χαίρομαι που σου αρέσει το template.

Anonymous said...

Ωραία τα πρώτα πράγματα...ειδικά αν μιλάμε για ετούτα που έδωσες στη δημοσιότητα από το προσωπικό σου αρχείο ;)

hats off για το header σου!

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

Στέλιο γειά χαρά.
επεσα πάνω σου ακολουθώντας την αλυσσίδα παιρνόντας σκυτάλη από τον Κλέαρχο.
Βλέπω ότι δικός μου είσαι και εσύ στα θέματα μουσικής. (πρέπει και λίγο συνομήλικος) τεσπα !! χαίρομαι που σε γνωρίζω. Νασαι καλά και σε ανεβάζω link στην σταυραετοφωλιά μου.

Αλητισσα said...

Ωραια η καρτα που δεν εγραφε τιποτα..

Trilian said...

είχα και εγώ κάποτε μία παρόμοια απογοήτευση και συμφωνώ μαζί σου... καλύτερα να μένεις στην εικόνα που έχεις φτιάξει!!

Trilian said...
This comment has been removed by the author.
candyblue said...

Γλυκέ, γλυκέ Sandiago Nasar τι όμορφο να μαθαίνει κανείς για σένα...

Σε πρόλαβαν άλλοι βλέπε Ταμάρα και vita mi
Και ναι ήτανε δύσκολο να για μένα...για το ύφος του blog αλλά τα κατάφερα

Σε ευχαριστώ για την πρόκληση

Santiago Nasar said...

Dr Uqbar, πλάκα έχει! Κάποια από αυτά τα είχα σχεδόν ξεχάσει και χαίρομαι που τα θυμήθηκα.
Thank you Thank you!

Sakis, καλωσήλθες. Eίμαι κι εγώ μέρος της δικιάς σου αλυσίδας γιατί απ' ότι είδα έδωσες "πάσα" στον Πολυχρόνη. Χαίρομαι κι εγώ πολύ και ευχαριστώ για το Link.

Αλήτισσα, ναι, η κάρτα ήταν απίστευτη. Ήμουν από παλιά πολύ minimal τύπος.

Trilian, Αν ποτέ γινόμουν διάσημος, θα κερμούσα ένα ταμπελάκι στο λαιμό που θα έλεγε "Προσοχή! Πλησιάστε με δικιά σας ευθύνη"

Candy, πριν λίγο διάβασα το post σου!
You are welcome! Ξέρω ότι έτσι κι αλλιώς σου αρέσουν οι προκλήσεις!

Sleeper in Metropolis said...

απήντησα, απήντησα!!! :)
Μηλιώκας, Κηλαηδόνης... τι μου θύμισες τώρα... :΄)

Παιδίσκη ερωμένη said...

Αυτό με τη μεγαλύτερη απογοήτευση με έβαλε σε σκέψεις..

Το ετόλμησα κι εγώ πάντως και ευχαριστώ για τη πρό(σ)κληση...

Santiago Nasar said...

muse, το διάβασα! bravissimo! πολύ ωραίο!

Παιδίσκη, πολύ φρίκτη απογοήτευση! Υοu are welcome!

Tamara de Lempicka said...

τιμη μου τοτε η επιλογη...

αργω λιγο στις ανταποκρισεις, αλλα....

Αναμενουμε τους Can
;-)