Boratism

Τελικά ποια είναι τα όρια της σάτιρας; Που τελειώνει το χιούμορ και που αρχίζει ο χαβαλές;

O Borat έχει συζητηθεί πολύ τον τελευταίο καιρό. Είδα την ταινία με μια σχετική καθυστέρηση και ομολογώ ότι γέλασα αρκετά. Είχε πλάκα. Ειδικά όταν κάποιοι hardcore αμερικανίσκοι βγάζουν στην επιφάνεια τον πραγματικό ρατσιστικό και αρτηριοσκληρωτικό πρόσωπο της χώρας τους. Όμως ο ηθοποιός Cohen υποδυόμενος το Borat, δημιουργεί ένα ήρωα καρικατούρα από το μακρινό Καζακστάν, σπιλώνοντας, με γλοιώδες χαβαλέ, την εικόνα μιας χώρας την οποία προφανώς δεν έχει επισκεφθεί ποτέ. Μέσα από την ταινία ανακυκλώνει τα στερεότυπα που έχει κάθε «πολιτισμένος» δυτικός στο μυαλό του για τους «απολίτιστους και άγριους μουσουλμάνους». Ναι, η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτή την τακτική δράσης-αντίδρασης βγαίνουν στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά και υπόγεια ρατσιστικά ένστικτα της Αμερικής. Μέσα από τον στερεοτυπικό, καρτουνίστικο χαρακτήρα του Borat, και το καθαρά fictional περιβάλλον που δημιουργείται από τεχνηέντως extraordinary καταστάσεις, το πιθανό ουσιαστικό πολιτικό μήνυμα που θα μπορούσε να έχει μια ταινία σαν το Borat, εξανεμίζεται πλήρως από σαρωτική επέλαση της ηλίθιας americanized πλάκας. Αυτό που σου μένει στο τέλος της ταινίας δεν είναι η κυνικά αποτρόπαια πραγματικότητα της σύγχρονης Αμερικής, αλλά τα γελοία σκατολογικά gangs.

Τι κι αν γελάσαμε με την ταινία; Έχουμε γελάσει και με πολύ καλύτερες!
Έκανε ο Cohen κάποιου είδους επανάσταση με την ταινία του; Μια χαρά επανάσταση έκανε! Τσέπωσε τα εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, προφανώς πέρασε καλά, και αυτός και τα studios και οι μεγαλοπαραγωγοί που επένδυσαν στο εγχείρημα και έκανε τον τρελό χαβαλέ του εις βάρος του Καζακστάν των εβραίων, των πατριωτών Αμερικαναράδων και των άτυχων που βρέθηκαν στο σαρωτικό του πέρασμα.
Στα &*%^ του άλλωστε! Βρετανός είναι ο άνθρωπος αν και ο χαβαλές του δεν είχε ίχνος από το φλέγμα του βρετανικού χιούμορ.
Πλάκα να γίνεται δηλαδή!