Παλιά μου έλεγαν ότι το ποδήλατο, ο χορός και το γράψιμο δεν ξεχνιούνται. Για το χορό δεν έχω άποψη γιατί δεν ήμουν ποτέ fan των traditional κυκλωτικών (προτιμούσα τους πιο freestyle). Όμως, ρε γαμώτο, τελικά το γράψιμο δεν είναι ακριβώς σαν το ποδήλατο. Αν το αφήσεις σε αφήνει και αν σε αφήσει είναι τρομερά επίπονη η προσπάθεια να το ξανακατακτήσεις.
Ένας γνωστός μου, αρθρογράφος, μου έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι γράφει και ξαναγράφει τα κείμενά του, ζυγίζει και ξαναζυγίζει την κάθε λέξη χωριστά, συνταιριάζει τις λέξεις μεταξύ τους, με διάφορους τρόπους για να σιγουρευτεί ότι έδεσαν, και αυτό είναι μια χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία. Όταν μου το έλεγε σκεφτόμουν πόσο βαρετή χαζομάρα είναι να παίζεις με το κείμενό σου όπως παίζαμε μικροί με το πιλάφι μας. Εγώ απλά καθόμουν και έγραφα, χαλαρά και αβίαστα. Πληκτρολογούσα ακολουθώντας τη ροή της σκέψης, σα να ήταν μία απόλυτα φυσική διαδικασία, χωρίς κανένα ίχνος ψυχαναγκασμού or something like that. Πραγματικά, το συναίσθημα της πάλης με τις λέξεις στον πεζό λόγο δεν με είχε ταλαιπωρήσει ποτέ ως τότε. Καθόμουν και έγραφα ακριβώς όπως καθόμουν και έτρωγα.
Τώρα όμως αισθάνομαι ότι άφησα το γράψιμο και μάλλον άρχισε να με αφήνει και εκείνο. Έχω βάλει κάτω κάμποσες ντουζίνες λέξεις και τους συμπεριφέρομαι σαδιστικά με αλλεπάλληλα delete και backspace και τις μετατοπίζω πότε δεξιά πότε αριστερά για να τις δω και έτσι και αλλιώς και, αν ήταν στο χέρι μου θα τις αναποδογύριζα μήπως έβρισκα από κάτω εκείνο ακριβώς το γαμημένο το νόημα που ψάχνω... και τραβάω τις προτάσεις και τις περιόδους και συνεχίζω να γράφω και να γράφω και να σβήνω και να ξαναγράφω χωρίς να έχω βάλει ακόμα μια αναθεματισμένη τελεία. Τελεία.
Σκέφτομαι ότι έχει περάσει περισσότερο από ένας ολόκληρος χρόνος από την τυχαία συνάντησή μου τον προηγούμενο Μάη με famous αρχισυντάκτη εκπληκτικού εντύπου με το οποίο είχαμε μια πολύ χαλαρή αλλά super εποικοδομητική συνεργασία στο παρελθόν. Με παρότρυνε να γράψω κάτι (πάντα επί χρήμασι και ουχί τσαμπέ), του είπα ΟΚ μετά χαράς και το εννοούσα. Δεν έχω γράψει ακόμα τίποτα.
Πού θα πάει θα θυμηθώ να γράφω. Τώρα σχεδόν 3:00 τη νύχτα, μετά από μια δύσκολη μέρα, μερικές ρακές και κάμποσα κρασιά κάτι γίνεται...
Να αρχίσω τα ναρκωτικά ή δε λέει;
Υ.Γ. Η παραπάνω φωτογραφία είναι τραβηγμένη τώρα. Εϊναι ο πάγκος που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μου! Χικ!
6 comments:
Και με τις ρακές μια χαρά ..ρέει ο λόγος! Κι οι λέξεις φαίνεται ξεπηδούν όποτε πρέπει! Περιμένουμε παραπομπές στο τελικό κείμενο!
αστα αγαπητέ... έχουμε το ίδιο πρόβλημα... αλλά δυστυχώς εγώ πρέπει να γράψω και μία πτυχιακή την οποία λιβανίζω εδώ και 1 1/2 χρόνο... (παρεμπιτόντως έχασες φέτος το καλοκαίρι και τα βραβεία ποίησης και παιδικής λογοτεχνίας του δήμου Αρκαδίου στα Χάρκια... την μέτρησα την απουσία...;) χιχι)
Δοκίμασε το ουζάκι. Μπορεί να βγουν οι λέξεις αβίαστα
Φίλε μου θα σε στενοχωρήσω λέγοντας σου πως εσύ φταις! Κοιτάζω τον πάγκο δίπλα και τι βλέπω; Κάμποσες οικονομικές εφημερίδες, (κάτι σημαίνει αυτό, μήπως δε είσαι ευχαριστημένος με την οικονομική μας πολιτική; [λέω γω!] ).
Διακρίνω όμως και ένα βιβλίο Βιολογίας και με έχει βάλει σε σκέψεις, (πιο πολλές από τις οικονομικές): τι ψάχνεις σε βιολογικό επίπεδο; Έχει να κάνει με τις ανησυχίες σου προς τα οικονομικά;
Δεν καταλήγω πουθενά συγκεκριμένα αλλά το αποτέλεσμα οδηγεί εκεί, στο διπλανό πάγκο!
Πέτρο, αν υπάρξει τελικό κείμενο ευχαρίστως θα υπάρξουν και παραπομπές.
Trilian, ήσουν στα Χάρκια??? Εγώ δε μπόρεσα να πάω: Κρίμααααααα... δε σε πέτυχα! Όταν θα βρεθείς Ρέθυμνο κερνάω ρακή, έτσι για να κατεβαίνουν οι ιδέες. Με την πτυχιακή καλό κουράγιο και καλή επιτυχία!
Phlou...flis, και με το ουζάκι καλά τα πάω, θυμάμαι όταν έγραφα κάτι εργασίες για τη σχολή, πηγαίναμε και πίναμε ούζα και μετά επιστρέφαμε στη βιβλιοθήκη για διάβασμα. Είχε πλάκα επειδή έβλεπα τα γράμματα διπλά (και συνεπώς τα εμπέδωνα περισσότερο).
Γαβρίλη, δεν είναι βιβλίο βιολογίας, είναι το Novum, περιοδικό για το design (το συγκεκριμένο τεύχος για το οικολογικό design) Οι εφημερίδες δεν είναι οικονομικές γιατί είμαι της θεωρίας ότι η "οικονομική πολιτική" είναι σαν τον Άγιο Βασίλη: είναι φανταστική άρα δεν υπάρχει, την περιστοιχίζουν κουραμπιέδες και τη θυμόμαστε όλοι τα Χριστούγεννα (που ψάχνουμε λεφτά για να αγοράσουμε τα δώρα που δε μας φέρνει ο Κομμουνιστής άγιος).
Γι΄αυτό τελικά στα οικονομικά ελάχιστοι παίζουν μπάλα, οι υπόλοιποι καθόμαστε στον (διπλανό) πάγκο!
δεν ημουν στα Χαρκια... είμαι απ΄τα Χαρκια ;) (εδω μέσα ειμαι ικογκνιτο χιχι)
Post a Comment