Στο θλιμμένο ημίφως του δάσους με τις λεμονόκουπες

Διανύουμε εποχές που η ψευδοποιητικότητα του παρελθόντος μοιάζει τόσο απίστευτα παράταιρη! Πριν από μερικά χρόνια μπορούσες χαλαρά να ψιθυρίσεις με τη συνοδεία κιθάρας σε λα ελάσσονα ένα ψιλοασυνάρτητο ελεύθερο στίχο του στιλ "Το σκονισμένο βλέμμα της, σμίγει στην αιχμή της αβύσσου με ένα σκοτεινό σωρό αποτσίγαρα" και να ακουστεί αίσθαντικά gothic. "Το κενό μας καταπίνει, η πυκνή ομίχλη μας τραβά" bzzz bling bling Game over - insert coin to join...!

Τώρα υποψιάζομαι ότι όλα αυτά είναι μάλλον kitsch για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι παρόμοιοι στίχοι είναι φλύαροι χωρίς να λένε τίποτα (ο ορισμός του kitsch). Ο δεύτερος είναι ότι σήμερα (σχεδόν) κανένας δεν παραμυθιάζεται με τέτοια λεκτικά κολλάζ (ειδικά σε ελάσσονα) γιατί έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει, δάνεια να πληρώσει, σχολές να τελειώσει, παιδιά να σπουδάσει κ.α.
Δηλαδή η ποίηση πέθανε; Όχι, η αληθινή ποίηση είναι highlander, δεν πεθαίνει ποτέ, γιατί κανένας δε μπορεί να της κόψει το κεφάλι. Δεν έχει κεφάλι, έχει ψυχή.

Μάλλον ούτε η ασυναρτησία πεθαίνει εύκολα, αλλά ξεθωριάζει σταδιακά. Η χθεσινή ασυναρτησία φαίνεται θαμπή σήμερα, η σημερινή ασυναρτησία με μαθηματική ακρίβεια θα φαίνεται θαμπή αύριο.
Όχι πολλά χρόνια πριν, υπήρξαν άνθρωποι που έχτισαν καριέρες με τέτοια χαριτωμένα, λεκτικά παζλ εντυπωσιακά μεν, ελαφρώς ρηχά δε. Το αβαθές όμως, για ένα μυστήριο λόγο μυρίζει από χιλιόμετρα.

Στις μέρες μας μάλλον ο ωμός ρεαλισμός πείθει περισσότερο. Το λες όπως είναι και είσαι σίγουρος ότι κανένας δε θα παρακούσει και δε θα καταλάβει άλλο. Αυτή η εμμονή με το ρεαλισμό έχει πλάκα. Ίσως επειδή ακούμε από ένα σωρό ενοχλητικούς τύπους στα ΜΜΕ τόσους περιττούς πλατειασμούς που απαιτούμε από κάθε μορφή τέχνης ή λόγου να είναι περισσότερο ακριβής. Straight to the point.
Ίσως επειδή τον ασυνάρτητο σουρεαλισμό τον έχουν μονοπώλιο οι πολιτικοί μας.

Φώτο: Το πάνω μέρος του μολυβιού μου (κυριολεκτικά, και χωρίς καμία ποιητική διάθεση).