Με αφορμή την Ελευθερία

Προχτές, ανάμεσα σε διαδοχικά ποτήρια κόκκινο κρασί (στην υγεία της Ρίτας-Ελευθερίας), σε μια μικρή ταβέρνα στα Περβόλια του Ρεθύμνου κάθισε στο τραπέζι μας ένας ασπρομάλλης ψαράς που κανείς μας δεν τον γνώριζε.

Ήταν τύφλα στο μεθύσι αλλά είχε εκείνη την αλλόκοτη διαύγεια σκέψης όταν η λογική συνδέεται κατευθείαν με το υποσυνείδητο. Απ' ότι κατάλαβα τον τράβηξε στο τραπέζι το όνομα της εορταζόμενης, το οποίο επαναλάμβανε συνεχώς ..."Ελευθερία".
Μας κέρασε ένα καραφάκι ρακή, και, σχεδόν δακρυσμένος συμπύκνωσε σε μια μόνο φράση όλα αυτά που δεν μπόρεσαν να πουν όλοι αυτοί οι μεγάλοι, κατ' ευφημισμόν "πολιτικοί", "λόγιοι" και "δημοσιογράφοι" του τόπου.
Και αυτό που είπε ήταν, μάλλον, ό,τι σημαντικότερο άκουσα τις τελευταίες μέρες.

"Δεν πρέπει να βεβηλώσουμε την αγανάκτηση των παιδιών μας!"
-

Γραμμή πυρός...

Το βράδυ του Σαββάτου οι συγκυρίες με έφεραν σε απόσταση αναπνοής από το τραγικό γεγονός που είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την γενικευμένη εξέγερση των τελευταίων ημερών.

Εκείνο το βράδυ, λίγο μετά το περιστατικό έπεσα σε τέσσερα ή πέντε απανωτά αστυνομικά μπλόκα στην περιοχή των Εξαρχείων μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου κάπου κοντά στον τόπο του εγκληματος. Όμως η απορία μου, σχετικά με το τι συνέβαινε λύθηκε πολύ γρήγορα. Ήδη ένα τρίωρο μετά από τη δολοφονία του μαθητή, είχα μια πλήρη εικόνα για το τι ακριβώς είχε συμβεί από τις περιγραφές ανθρώπων που βρισκόταν πολύ κοντά στο σημείο που έγινε το περιστατικό. Και ήταν περισσότερο από σαφές ότι επρόκειτο μια περίπτωση εν ψυχρώ δολοφονίας. Σε λίγο, κάπου εκεί κοντά άρχισαν τα πρώτα επεισόδια. Εκείνη τη στιγμή συζητούσαμε τις εξελίξεις. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή είπα:

“Λες σε καμιά δεκαριά μήνες να έχουμε εξεγέρσεις ανάλογες με αυτή της Γαλλίας;”

Ένας φίλος είπε με απόλυτη σιγουριά “Όχι σε καμιά δεκαριά μήνες! Από σήμερα!” και μάλλον ήταν η πιο προφητική φράση που έχω ακούσει ποτέ.

Αργότερα, γύρω στις 3:00 τη νύχτα, στην λεωφόρο Αλεξάνδρας επικρατούσε μια απίστευτη αναστάτωση. Η αστυνομία είχε στήσει οδοφράγματα και εκτόνωνε όλη την αμήχανη νευρικότητα της βραδιάς καθοδηγώντας με άγαρμπες φωνές και χειρονομίες ανυποψίαστους οδηγούς δικύκλων που προφανώς δεν κατάλαβαν τι ακριβώς συνέβαινε.

Το πλήθος συμπλοκών που ακολούθησε το... εισέπνευσα το επόμενο πρωί (της Κυριακής) στην λεωφόρο Ακαδημίας, αφού η αποπνικτική ατμόσφαιρα των δακρυγόνων έκαναν την διέλευση ιδιαίτερα δύσκολη, αφήνοντας πολλά ερωτηματικά σχετικά με την αλόγιστη χρήση των βλαβερών χημικών ουσιών. Και είναι κοινό μυστικό ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις οι ουσίες που χρησιμοποιούνται υπερβαίνουν κατά πολύ το ανώτατο επιτρεπτό όριο ασφαλείας.

Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτή δεν ήταν απλά μια εξέγερση αντιεξουσιαστών, όπως παρουσιάστηκε και συνεχίζει να παρουσιάζεται σε κάποια ΜΜΕ. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Αργά η γρήγορα ήταν αναπόφευκτο να συμβεί. Εγώ μάλλον θα το αποκαλούσα γενικευμένη κοινωνική εξέγερση μιας γενιάς που τον τελευταίο καιρό έχει νιώσει στο πετσί της και τις ομαδικές απολύσεις που απορρέουν από την “οικονομική κρίση”, την πλήρη απαξίωση του συνόλου της εντελώς αναξιόπιστης και υδροκέφαλης πολιτικής, την κατάρρευση των θεσμών και των ηθικών αξιών, τον συνεχή εμπαιγμό από όλους εκείνους που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε επιτελικές θέσεις για να μας εκπροσωπούν. Ήταν η εξέγερση μιας γενιάς που, δυστυχώς, έχει κάθε δικαίωμα να βλέπει το κράτος ως εχθρό, αφού δε βρίσκεται δίπλα στον πολίτη αλλά απέναντί του, κλείνοντάς του το δρόμο.

Αυτή τη φορά, η κοινή γνώμη πρωτοτύπησε. Το πρωί της Κυριακής στους δρόμους, στα πηγαδάκια, στο μετρό, στα μισοάδεια καφέ και εστιατόρια, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι μιλούσαν για πρώτη φορά με ένα αμυδρό αίσθημα συμπάθειας για κείνους που παρέδωσαν την πόλη στις φλόγες.

Και είναι σίγουρο ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη.

Τη στιγμή που στα περισσότερα πολιτισμένα κράτη, η γενιά των 20-30 ετών αποτελεί την κύρια και πιο αποτελεσματική παραγωγική δύναμη, στην Ελλάδα παραγκωνίζεται με συνοπτικές διαδικασίες ως “ανώριμη”, και της αφαιρείται τεχνηέντως κάθε δυνατότητα δημιουργικής πρωτοβουλίας.
Όταν τοποθετείς σκόπιμα τους νέους στο περιθώριο, δεν έχεις κανένα δικαίωμα την ίδια στιγμή να τους κατηγορείς ότι συμπεριφέρονται ως περιθωριακοί!
Και μη μου πείτε ότι για τα προβλήματα φταίει η “διεθνής οικονομική κρίση” γιατί, δυστυχώς, είναι αυτονόητο πως αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Μέχρι αργά, το βράδυ της Κυριακής, που έφυγα από την Αθήνα, οι συμπλοκές συνεχιζόταν με ολοένα αυξανόμενη ένταση. Συνεχίζονται μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, τα μέτωπα πληθαίνουν. Καθώς απομακρυνόμουν από την Αθήνα, άκουγα στο ραδιόφωνο του ταξί τον Προκόπη Παυλόπουλο να λέει με τη γνώριμη πια πολιτική ψυχρότητα: “θα υπάρξει παραδειγματική τιμωρία και το κυριότερο η λήψη των μέτρων εκείνων ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα. Η αστυνομία έχει ως σκοπό να είναι δίπλα στον πολίτη, οποιοδήποτε τέτοιο περιστατικό το οποίο μάλιστα εχει αυτή την κατάληξη οχι απλώς είναι καταδικαστέο είναι πέρα και έξω από τη λογική της αστυνομίας σύμφωνα με το κράτος δικαίου και σύμφωνα με την αποστολή της.”

Φυσικά είναι εγκληματικό να καις την περιουσία του συμπολίτη σου, να καταστρέφεις πανεπιστήμια με το άλλοθι του ασύλου αλλά, παράλληλα δε μπορεί να μη σχολιάσει κανείς την εγκληματική αμέλεια του ξύλινου Παυλόπουλου (και του κάθε Παυλόπουλου) που μέσα σε αυτό το γενικευμένο κλίμα απαξίωσης των αξιών, ρουσφετολογικού “βολέματος” και εγκληματικής πολιτικής ανωριμότητας τολμά να βγάζει στο δρόμο τους ειδικούς φρουρούς, τίποτα περισσότερο από ανεκπαίδευτους, βαριά οπλισμένους πολίτες που τελικά μπορεί πολύ εύκολα να αποδειχτούν επικίνδυνοι για τους άλλους και για τον εαυτό τους. Πόσο αναγκαίος είναι τελικά ένας στρατός ανεκπαίδευτων μισθοφόρων;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αστυνομία οφείλει να αναθεωρήσει ολόκληρη τη φιλοσοφία, τη στάση και τις επικοινωνιακές της μεθόδους της απέναντι στον πολίτη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σχεδόν το σύνολο των νέων ανθρώπων τη βλέπουν σαν μια άκαμπτα σκληρή και παρωχημένη έκφραση του κρατικού ολοκληρωτισμού.

Αν δεν αλλάξει κάτι είναι απλά θέμα χρόνου να συμβούν και άλλα “μεμονωμένα περιστατικά” βάφοντας με αίμα αθώων τα χέρια του κάθε Παυλόπουλου, του κάθε Καραμανλή.

Οι τηλεοπτικές εκπομπές βγαίνουν στον αέρα με τίτλους “Χάος σε ολόκληρη τη χώρα”. Αυτή τη στιγμή το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο στο Σύνταγμα παραδίδεται στις φλόγες ενώ μαζί του, δυστυχώς καίγεται και η αθωότητα όλων μας, ενώ κάπου βαθιά μέσα μας υπάρχει μια μικροσκοπική ελπίδα ότι κάτι καινούριο θα αναγεννηθεί.