mushroom head: 02/01/2007

Δε συμπαθώ καθόλου τα μεγάλα σε έκταση posts. Προτιμώ να είμαι σύντομος και περιεκτικός.

Σκέφτηκα να δημοσιεύσω το καινούριο μου διήγημα στο blog μου. Επειδή όμως μισώ τα μεγάλα σε έκταση posts θα το γράψω περιληπτικά:

Ο Τζέισον ερωτεύεται τη Νταίζη. Τη Νταίζη την κυνηγάει η αστυνομία αφού κατηγορείται για ένα φόνο που δεν ξέρει ούτε η ίδια αν έχει διαπράξει. Αποφασίζουν να διαφύγουν στην Κουάλα Λουμπούρ. Σε κάποιο σκοτεινό δρόμο, πέφτει ένα πιάνο με ουρά από το μπαλκόνι του εβδόμου ορόφου μιας πολυκατοικίας, τους πλακώνει και τους δύο και σκοτώνονται.

O φίλος μου ο Πολυχρόνης (που είναι και ο άνθρωπος στον οποίο χρωστάω τη bloggiκή μου υπόσταση), μου έκανε πάσα το επόμενο post. Είναι μάλλον το μεγαλύτερο σε έκταση post που έχω ανεβάσει ποτέ.

Είναι μια εξομολόγηση – πυραμίδα για να συσφιχθούν οι διαblogικές σχέσεις.

Πέντε κομματάκια από το παρελθόν μου… Δε φημίζομαι καθόλου για την καλή μου μνήμη.

I will do my best… λοιπόοον

* Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα…

Το πρώτο βινίλιο που έπεσε στα χέρια μου υποθέτω πως πρέπει να ήταν το “Toys in the Attic” των Aerosmith. Δε νομίζω να ήταν δικό μου, αλλά επειδή υπήρχε ένα αίσθημα κοινοκτημοσύνης στην παρέα μου, μάλλον το είχα πάρει από το φίλο μου το Μανόλη.

Πιο πριν είχα πάρει σε κασέτα το “Welcome to my Νightmare” του Alice Cooper και φυσικά την πρώτη δουλειά του Γιάννη Μηλιώκα με το συγκρότημα «Σούζες από τη Θεσσαλονίκη», χε χε, μάλλον ήμουν από τότε cult φυσιογνωμία!

Oι πρώτοι δίσκοι που μου άλλαξαν τον τρόπο που σκέφτομαι ήταν το TagoMago των Can και το Works for Prepared Piano του John Cage. Όταν τους άκουσα τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο!

Το τελευταίο cd που αγόρασα γνήσιο ήταν «Η βροχή από κάτω» του Θανάση Παπακωνσταντίνου πριν από τρείς περίπου εβδομάδες από το Metropolis του Ηρακλείου.

Τα πειρατικά δε μετράνε ως αγορές I guess!

* Η πρώτη συναυλία που πήγα.

Ήταν του Λουκιανού Κηλαϊδόνη. Απ΄ότι θυμάμαι πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου. Πήγα με τον παιδικό μου φίλο μου το Γιάννη. Στις πρώτες σειρές καθόταν η Άννα Βαγενά. Μία εβδομάδα μετά τη συναυλία έτυχε να μένουμε στο ίδιο ξενοδοχείο με την Άννα Βαγενά και το Λουκιανό στην Πάτρα. Ήταν μεσημεράκι. Την πλησίασα δειλά, και της είπα, «Ήρθα σε μια συναυλία σας, ήταν καταπληκτική». Με ευχαρίστησε! Ο Λουκιανός κοιμόταν στο ξενοδοχείο και δεν κατάφερα να τον δω...

Εκείνο που δεν άλλαξε ποτέ από τότε είναι η παράδοξη μυστηριακή αγωνία που πάντα νιώθω πριν παρακολουθήσω οποιαδήποτε συναυλία, είτε κλασσικής μουσικής είτε rock, και μια ανεπαίσθητη αίσθηση ζήλιας αφού νιώθω πως θα ήθελα να βρίσκομαι, όχι κάτω αλλά πάνω στη σκηνή.

*To πρώτο τσιγάρο που δοκίμασα.

Μάλλον ήταν μια τζούρα, στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, από το πούρο ενός φίλου. Απεχθανόμουν πάντα την οσμή του τσιγάροκαπνού, αλλά διαπίστωσα ότι το πούρο ήταν περισσότερο αρωματικό. Δεν κάπνισα ποτέ στη ζωή μου ολόκληρο κανονικό τσιγάρο. Αντίθετα, το πουράκι παρέμεινε μια σταθερή συνήθεια, ως διακριτική συνοδεία του μεσημεριανού καφέ ή του ποτού μου.

*Η πρώτη κάρτα αγίου Βαλεντίνου που έδωσα.

Πρέπει να πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου. Τα είχα με μια κοπέλα που αρχικά ήταν φίλη μου αλλά αποφασίσαμε να τα φτιάξουμε μάλλον από περιέργεια. Παρότι ήμασταν φίλοι και κάναμε πολύ παρέα, από τη στιγμή που τα φτιάξαμε άρχισα να τη ντρέπομαι υπερβολικά (άλλα ήθη, άλλες εποχές χε χε!). Της έστειλα μέσω μιας κοινής μας κολλητής μια αυτοσχέδια κάρτα, φτιαγμένη από το εξώφυλλο ενός σχολικού τετραδίου. Επειδή ντρεπόμουν να γράψω κάτι το άφησα εντελώς κενό. «Δε θα γράψεις κάτι μέσα;» ρώτησε η κοινή μας φίλη. «Όχι» απάντησα!

Ήταν η πιο μινιμαλιστική κάρτα στην ιστορία.

Η αμέσως επόμενη κάρτα Αγ. Βαλεντίνου δόθηκε μετά από 2 χρόνια σε μία ξανθιά και πολύ γλυκούλα κοπέλα και περιείχε μια φλογερή ερωτική εξομολόγηση. Μετά έμαθα ότι η κοπέλα, που η ίδια μου είχε ζητήσει να της γράψω την κάρτα, έκανε συλλογή καρτών Αγ. Βαλεντίνου. Την ίδια μέρα είχε μαζέψει κάμποσες.

Όσο για το πρώτο δώρο ή κάρτα που έλαβα… δε θυμάμαι καθόλου μα καθόλου.

*Η πιο μεγάλη απογοήτευση.

Όταν γνώρισα από κοντά κάποιους ανθρώπους που θεωρούσα σημαντικούς. Όταν θαυμάζεις κάποιον καλύτερα να μην τον συναντήσεις ποτέ!

Θέλω να κάνω πάσα σε πολλούς να πούνε πέντε best πράγματα από τη ζωή τους αλλά επειδή δε μπορώ να το πω σε πεντακόσιους (μόνο σε πέντε λέει ο κανόνας) μετά από κλήρωση επελέγησαν οι MavriDalia, Tamara, Crucilla, παιδίσκη και Muse. Ο κλήρος έπεσε και στην Candyblue αλλά δεν ξέρω αν ταιριάζει με το concept του blog της, το αφήνω στη διακριτική της ευχέρεια.