Tweet_Stories, 371 Μικροδιηγήματα από το OPENBOOK

Σκεφτόμουν εδώ και αρκετό καιρό να γράψω αυτό το κείμενο. Χτες το μεσημέρι ήταν στο γραφείο μου μία πολύ καλή φίλη, συνταξιούχος ρεπόρτερ της παλαιάς, καλής δημοσιογραφικής γενιάς που, πολύ πριν την fastfood ευκολία των ηλεκτρονικών μέσων, ήξεραν να χειρίζονται άψογα το γραπτό λόγο, μεστά και με απόλυτη χειρουργική ακρίβεια. Πάνω στη ροή της συζήτησης, με ρώτησε γιατί σταμάτησα να γράφω και δεν μπόρεσα να δώσω κάποια πειστική απάντηση. Ίσως επειδή το γράψιμο χρειάζεται την αναγκαία προσήλωση και αυτοσυγκέντρωση που δυστυχώς αποτελούν είδη πολυτελείας για την αλλοπρόσαλλη καθημερινότητά μου. Άλλωστε ο τρόπος ζωής και ο καταιγισμός ηλεκτρονικής πληροφορίας, πολλες φορές, κακώς, αφοπλίζει κάποια δημιουργικά μας ένστικτα. Μέσα σε αυτό τον συρφετό καθημερινών υποχρεώσεων ήθελα εδώ και καιρό να γράψω δυο λόγια για ένα εξαιρετικό ebook, όπως το αντιλαμβάνομαι μέσα από το προσωπικό μου point of view.

Η πρώτη επαφή που είχα με το ιδιαίτερο λογοτεχνικό genre των Very Short Stories ήταν φυσικά το μνημειώδες "For sale: baby shoes, never worn." του Ernest Hemingway. Ο Hemingway, επινόησε αυτό το νέο λογοτεχνικό είδος όταν μέσα σε ελάχιστες λέξεις δημιούργησε ένα μυθοπλαστικό πλαίσιο που γίνεται αφορμή για πολλές νοητικές λειτουργίες. Σε αντίθεση με το μυθιστόρημα, ή τη νουβέλα, που συνήθως πλάθει πιο αναλυτικά το background της αφηγηματικής δράσης, μία Very Short Story, μέσα σε ελάχιστες λέξεις προσπαθεί να δώσει απλά μία κατεύθυνση για να πλάσει ο αναγνώστης την ιστορία μέσα στο δικό του μυαλό. Γι΄αυτό η κάθε μία λέξη έχει το δικό της ξεχωριστό ειδικό βάρος. Κάθε μοναδική λέξη αποτελεί αναπόσπαστο δομικό στοιχείο της αφήγησης. Και αυτή η ακρίβεια χρήσης του λόγου, παραπέμπει συνειρμικά στους ρεπόρτερς παλαιάς κοπής, σαν την καλή μου φίλη, που όφειλαν να είναι απόλυτα ακριβείς σε πολύ συγκεκριμένη έκταση κειμένου, για να αποδώσουν το βαθύτερο νόημα της είδησης σε μία εποχή που η πληροφόρηση μέσω των εφημερίδων ήταν μονόδρομος, ο πλουραλισμός ήταν ανύπαρκτος και η ευθύνη του δημοσιογράφου απέναντι στον αναγνώστη ήταν πολύ μεγάλη.

Βέβαια, σήμερα στο μικρόκοσμο του twitter, οι λέξεις αποκτούν ξανά το μεγάλο ειδικό βάρος που είχαν χάσει με την φλυαρία των ηλεκτρονικών μέσων. Η ρήση "Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν” έχει γίνει ξανά μέρος της καθημερινότητας μας μέσα από την προσπάθεια καταγραφής της κάθε σκέψης μας, στο ασφυκτικό πλαίσιο των 140 χαρακτήρων του status line. Και εκεί, ανάμεσα στην αναπόφευκτη λεκτική σαβούρα, μπορεί να ανακαλύψει κανείς διαμαντάκια, περιεκτικότατους αφορισμούς, λακωνικά ρεπορτάζ δρόμου και αφοπλιστικά αποστάγματα καθημερινής σοφίας.

Όταν, κάπου μέσα στο καλοκαίρι διάβασα για την πρωτοβουλία του OpenBook.gr να συλλέξει μικρές ιστορίες 140 χαρακτήρων για να εκδώσει το ηλεκτρονικό βιβλίο "Tweet_Stories", χάρηκα ιδιαίτερα, και σκέφτηκα αυθόρμητα να στείλω τη δικιά μου πολύ μικρή ιστορία (δε θα τη γράψω εδώ, θα τη βρείτε μέσα στο βιβλίο).
Χάρηκα ιδιαίτερα και με την πρόταση που μου έκανε ο Γιάννης Φαρσάρης, από τα πιο ανήσυχα πνεύματα του σύγχρονου λογοτεχνικού γίγνεσθαι, συγγραφέας και εμπνευστής του OpenBook.gr, να σχεδιάσω το εξώφυλλο του Tweet_Stories. Ήταν για εμένα μία πάρα πολύ ευχάριστη πρόκληση.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2012, σε επιμέλεια του Γιάννη Φαρσάρη και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Έξυπνα μικροδιηγήματα, εναλλακτικές αποτυπώσεις της πραγματικότητας, μία γερή δόση προβληματισμού και γόνιμου λογοτεχνικού πειραματισμού. Ετερόκλητες ιστορίες που δημιουργούν ένα συνεκτικό συνολικό αποτέλεσμα.
Το Tweet_Stories περιέχει 371 Μικροδιηγήματα. Το καθένα από αυτά αποτελείται από 140 τυπογραφικούς χαρακτήρες.  
Οι εκδόσεις του OpenBook.gr διατίθενται δωρεάν μέσα από την ιστοσελίδα www.openbook.gr, που αποτελεί μια όαση, ένα εναλλακτικό μέσο διάδοσης βιβλίων πολλών ελλήνων συγγραφέων και παράλληλα μία χρησιμότατη κοινωνική προσφορά αυτές τις δύσκολες οικονομικά εποχές.
Μπορείτε, μαζί με δεκάδες τίτλους σύγχρονων συγγραφέων, να κατεβάσετε και το Tweet_Stories, εντελώς δωρεάν, από την παρακάτω διεύθυνση:
http://www.openbook.gr/2012/03/tweet-stories.html
Καλή ανάγνωση!

Κρητική Εστία, ένας θεσμός σε κίνδυνο

Όλοι όσοι έχουμε καταγωγή από Κρήτη και βρεθήκαμε για σπουδές στην Αθήνα έχουμε αναμνήσεις από την Κρητική Εστία, ένα πνευματικό πυρήνα στην οδό Στράβωνος του Παγκρατίου. Η προσφορά της Κρητικής Εστίας είναι αναμφισβήτητη. Τώρα ο θεσμός απειλείται σοβαρά μέσα στο πλαίσιο της γενικής παρακμής. Πολλοί έχουν επιδοθεί σε φλυαρίες και διακηρύξεις σχετικά με το θέμα, αλλά θεωρώ ότι θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην άποψη των ίδιων των οικότροφων που ζουν στην Εστία και βιώνουν τα προβλήματα από πρώτο χέρι.
Παραθέτω λοιπόν, αυτούσιο το δικό τους κείμενο:

ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ: Πνευματικό Ίδρυμα Ή Επιχείρηση?
 
 
Παραλογισμός.. Απόλυτος και απροκάλυπτος. Όσοι από εσάς γνωρίζατε από προσωπική πείρα την Κρητική Εστία, ξεχάστε όσα ξέρατε. Όσοι την έχετε ακουστά από τρίτους, ανακαλύψτε πόσο έξω πέσατε. Όσοι δε ζείτε ακόμα εκεί, κουνήστε απογοητευμένοι το κεφάλι διαβάζοντας, εσείς ξέρετε καλύτερα από όλους για τι μιλάω.
 
Όταν ακούσαμε πρώτη φορά για την Κρητική μας φάνηκε ένας επίγειος παράδεισος! Τόσες παροχές με τόσο μικρό κόστος! Διαμονή σε υπερλούξ δωμάτιο, πλήρης διατροφή, θυρωροί, ασφάλεια, καθαρίστριες, θέρμανση, βιβλιοθήκες, αναγνωστήρια, κουζίνες, πλυντήρια και εξοπλισμός, internet, τραπεζαρίες, χώροι εκδηλώσεων, παιδιά από κάθε άκρη της Κρήτης, ένα διοικητικό συμβούλιο σαν γονείς. Κοντολογίς, μία μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια…! Οι γονείς μας πανευτυχείς, επιτέλους ένα μέρος να στείλουν το βλαστάρι τους στη μεγάλη κακή πρωτεύουσα, να μη νιώθει μόνο του, αλλά αντιθέτως ασφαλές και ευτυχισμένο..!
 
Και μετά, το χάος..Πέρασαν οι μέρες, καταφθάσαμε στο ειδυλλιακό αυτό μέρος, περιμένοντας επιτέλους αυτή τη φοιτητική ζωή που όλο ακούγαμε μικροί και όλο δε ζούσαμε. Στην αρχή ήταν καλά. Όχι όπως φανταζόμασταν, αλλά ικανοποιητικά. Τα δωμάτια δίκλινα, καθόλου προσωπικός χώρος. Και μετά άρχισαν τις μειώσεις. Πρώτα υποβάθμιση του internet. Μετά κλείνουν οι κουζίνες στους ορόφους. Τα πλυντήρια χαλάνε. Το πρωινό μειώνεται. Οι πρώτες ύλες του μεσημεριανού και του βραδινού υποβαθμίζονται. Οι επισκέπτες απαγορεύονται μετά τις 11. Οι φιλοξενίες σταματάνε, ακόμα και για τους ίδιους μας τους γονείς. Οι ώρες θέρμανσης και κλιματισμού μειώνονται. Οι κατσαρόλες κατάσχονται! Φτάνουμε στην εστία μετά τις διακοπές και αν δεν πληρώσουμε, μένουμε στο δρόμο! Το καλό και ευγενικό διοικητικό γίνεται απότομο και ειρωνικό. Ασυνεννοησία παντού. Τα παιδιά χωρίζονται, διχάζονται. Το κλίμα οικογένειας χάνεται για πάντα. Μόνο η παρέα σώζει κάπως την κατάσταση.
 
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Φοιτητές από άπορες οικογένειες. Έτσι χαρακτηριζόμαστε έξω, αυτό ξέρουν οι πολλοί. Να βοηθήσουμε τα καημένα τα παιδιά. Και να οι Μαραθώνιοι, και οι εκδηλώσεις στήριξης. Δεν ξέρω για σας, αλλά εμείς δεν γνωρίζουμε ΚΑΝΕΝΑΝ άπορο που να καταβάλει μηνιαίως 220 ευρώ, πόσο μάλλον τώρα που μας ζητάνε και 250!  Μέσα σε όλα αυτά, να λέγεται και έξω ότι μένουμε και τσάμπα! Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν δικαιούμαστε και επίδομα ενοικίου, γιατί δεν πληρώνουμε ενοίκιο. Είναι μία απλή «συμμετοχή στα έξοδα της εστίας»…
 
Εκεί πλέον αρχίζει να αχνοφαίνεται ο παραλογισμός. Διότι ποιος δεν είναι παράλογος, όταν πληρώνει 500 ευρώ (2x250=500) το δωμάτιο σε μία εστία και δεν βγαίνει έξω να ενοικιάσει με 300 ευρώ? Σε μία εστία που ενώ μειώνει συνεχώς τις παροχές της, αυξάνει συνεχώς το κόστος διαβίωσης? Σε μία εστία που η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός γίνεται σαρκασμός και απρόσωπες σχέσεις, πελατειακές? Και μετά όταν λέμε ότι καταλήξαμε ξενοδοχείο, μας λένε παράλογους.
 
Τώρα που είδατε μέσα από τα μάτια των οικοτρόφων, μήπως καταλαβαίνετε?  Ένα έργο τόσο μοναδικό όπως αυτό το Ίδρυμα, πρέπει να επανέλθει στις παλιές του δόξες. Θέλουμε την εστία μας πίσω. Την Εστία που αγαπήσαμε, που πονέσαμε, που μας βοήθησε να σταθούμε στα πόδια μας, να σπουδάσουμε, να μάθουμε να ζούμε ανεξάρτητοι, που μας έκανε περήφανους να λεγόμαστε Κρητικοί.
Θέλουμε πίσω την Κρητική Εστία που θα χαιρόμασταν να παραδώσουμε στα παιδιά μας!

 
Οι οικότροφοι της Κρητικής Εστίας.

Οικονομικός Ανταρτοπόλεμος;

Εντάξει, είναι αλήθεια ότι με αφορμή την κρίση στην ευρωζώνη έχουν βγει στην επιφάνεια ένα σωρό πιθανές και απίθανες θεωρίες. Πολλές από αυτές προσεγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να συμπεράνει ότι γίνεται συνεχώς εντονότερη η ψυχολογική ένταση μεταξύ χωρών, που υποτίθεται ότι έχουν περισσότερα κοινά στοιχεία παρά διαφορές. Γι' αυτό άλλωστε επέλεξαν να ενοποιηθούν νομισματικά. Μία από αυτές τις θεωρίες, αυτή του αρθρογράφου Cullen Roche, στο διαδικτυακό οικονομικό forum PragmaticCapitalism υποστηρίζει ότι η χώρα που θα πρέπει να εγκαταλείψει το Ευρώ δεν είναι η Ελλάδα αλλά η Γερμανία. Άλλωστε, το καθεστώς ελεγχόμενης κρίσης στην ευρωζώνη, ευνοεί τα εξαγωγικά παιχνίδια της Γερμανίας η οποία έτσι κι αλλιώς δανείζεται με συντριπτικά μικρότερα επιτόκια από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και τις υπόλοιπες μή ευνοημένες χώρες που έχουν χτυπηθεί από την trendy οικονομική κρίση.

Προσθέτω, ότι το λογικό θα ήταν να δημιουργηθούν συμμαχίες κρατών με παρόμοια οικονομικά περιβάλλοντα, παρόμοια προβλήματα και κοινές ανάγκες. Ένα μέτωπο χωρών που θα στεκόταν απέναντι στην ισχυρή (εντός ευρωζώνης) Γερμανία, θα την οδηγούσε στην αβεβαιότητα της οικονομικής αποσταθεροποίησης και θα την έκανε περισσότερο δεκτική σε διαπραγματεύσεις και υποχωρήσεις έναντι των ασθενέστερων.

Αν τραβούσαμε το σενάριο στα άκρα, μια ενδεχόμενη περιθωριοποίηση της Γερμανίας, θα ήταν καταστροφική για τις εξαγωγές, που είναι ο κινητήριος μοχλός της οικονομίας της.

Μπορεί η θεωρία του Roche να ακούγεται υπερβολικά ιδανική για να είναι αληθινή, όμως όσο το ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον φορτίζεται με κραυγαλέες ανισότητες, τόσο πιο πιθανό είναι να λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας, και ο ψυχολογικός πόλεμος μεταξύ (ισότιμων υποτίθεται) χωρών να εξελιχθεί σε πραγματική οικονομική πολεμική διένεξη μεταξύ ισχυρών και ασθενών οικονομιών. Το χειρότερο απ' όλα, που δυστυχώς δεν αποτελεί σενάριο φαντασίας, είναι πως όλα δείχνουν ότι αν δεν υπάρξει εκτόνωση με πιο διαλλακτικές πολιτικές εκ μέρους των ισχυρών, η συντονισμένη έκρηξη των ασθενέστερων θα είναι αναπόφευκτη.

Και αν το όραμα της θέσπισης ενός κοινού νομίσματος ήταν μία ομογενής, ενοποιημένη Ευρώπη, ίσως το Ευρώ φέρνει ως έμμεσο αποτέλεσμα τη διάσπαση, την ανισότητα και τους ισχυρούς τριγμούς μεταξύ των κρατών-μελών. Ίσως δούμε τα spreads, τα ομόλογα και τις τράπεζες να παίρνουν το ρόλο οπλικών συστημάτων. Και, όπως όλοι γνωρίζουμε, αυτή δε θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που μία παγκόσμια πολεμική σύρραξη, οικονομική αυτή τη φορά, θα ξεκινήσει μέσα στη θερμή αγκαλιά της γηραιάς ηπείρου.

Στέλιος Καλογεράκης
27/05/2012

Η Πύρρειος Νίκη του προεκλογικού μας καρναβαλιού.

Προεκλογικό Ρέθυμνο... διαβάζω τις δημοσκοπήσεις και εκπλήσσομαι που αντιμετωπίζονται με τέτοια βαρύτητα όταν ξέρω ότι οκτώ από τους δέκα γνωστούς μου δεν ξέρουν ακόμα τι θα ψηφίσουν στις εκλογές.

Την περασμένη Κυριακή έπινα τον καφέ μου στη μπάρα ενός από εκείνα τα μαγαζιά που τράφηκαν και γιγαντώθηκαν από το μεδούλι του lifestyle. Πίνοντας τον καφέ μου κοιτάζω γύρω. Βλέπω συνομήλικούς μου με γυαλιά ηλίου παρά το χαμηλό φωτισμό του εσωτερικού χώρου, και επώνυμα ρούχα στα πρότυπα λαϊκοπόπ τραγουδιστών σε μεγάλες πίστες. Δεν είναι μόνο τα ρούχα, αλλά οι κινήσεις, ο τρόπος ομιλίας τους με κάνουν να πιστεύω ότι αρκετοί άνθρωποι γύρω μου έχουν την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται κάπου αλλού, στο Los Angeles, στη Νέα Υόρκη, στο Mailbu, οπουδήποτε αλλού, εκτός από τη χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2012.

Όλα αυτά, την ίδια στιγμή που οι δημοσιογράφοι διαλαλούν το θάνατο του lifestyle που, όπως λένε, πέθανε τη στιγμή της χρεοκοπίας του σελέμπριτι μεγαλοεκδότη, του εκκεντρικού σχεδιαστή μόδας, του μέσου (χαμηλόμισθου πλέον) νεοέλληνα. Όμως τα ψηφοδέλτια των κομμάτων αποτελούν την έμπρακτη απόδειξη ότι η κενότητα του lifestyle είναι εδώ, πανίσχυρη, και ελλείψει ουσιαστικών προτάσεων αποτελεί το άλλοθι του πολιτικού κόσμου για απροκάλυπτα δημαγωγική ψηφοθηρία.

Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι η σύνθεση του κοινοβουλίου που θα προκύψει από αυτές τις εκλογές θα είναι η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών. Αν και θεωρώ θετικό στοιχείο τον πιθανό πολυκομματικό της χαρακτήρα, η ευφάνταστη ανθρωπογεωγραφία της δεν είναι φορέας θετικών υποσχέσεων. Ξεπεσμένοι καλλιτέχνες, γόνοι πολιτικών τζακιών με μηδενική κοινωνική προσφορά, άεργοι συγγραφείς, πρώην μοντέλα, αθλητές και ολυμπιονίκες, αιμοδιψείς νεοναζί, αργόσχολοι πρώην συνδικαλιστές, ανεπάγγελτοι πολιτικοί κλώνοι και επαγγελματίες καιροσκόποι που αποσκοπούν στη βουλευτική σύνταξη... όλοι αυτοί θα κατακτήσουν ένα κομμάτι εξουσίας την επόμενη μέρα των εκλογών.

Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος από ένα τέτοιο πολιτικό τοπίο; Άλλωστε, το κοινοβούλιο δεν υπήρξε ποτέ στη συλλογική συνείδηση ως ένα πεδίο κοινωνικής προσφοράς αλλά ως ένας τρόπος αυτοεπιβεβαίωσης και προσωπικής ανέλιξης. Πολλοί διογκωμένοι εγωισμοί στον ίδιο χώρο καθορίζουν το δικό σου και το δικό μου μέλλον.

Τετάρτη βράδυ, στο lobby του ξενοδοχείου President στην Αθήνα. Μόλις είχε ολοκληρωθεί η ομιλία τριών υποψηφίων βουλευτών μεγάλου κόμματος. Ανάμεσα στις ανατρεπτικές αφίσες μιας έκθεσης του street artist Theopsy, ένας από τους υποψήφιους μιλούσε μεγαλόφωνα στο κέντρο μιας παρέας καλοντυμένων μεσήλικων: “Δεν υπάρχει κενένα πρόβλημα, το θέμα των συντάξεων θα το λύσουμε μέσα σε ένα μήνα!...” καθώς μιλούσε τέντωνε το στήθος με υπεροψία και κουνούσε τα χέρια σα να είχε ξεπηδήσει μέσα από βασιλικό πορτραίτο της αναγέννησης. Οι μεσήλικες γύρω του τον άκουγαν εκστασιασμένοι, περιμένοντας ίσως και αυτοί ένα ξεροκόμματο από την πίτα της χρεοκοπημένης εξουσίας. Δυστυχώς οι χειροκροτητές θα υπάρχουν όσο υπάρχει το δόλωμα του ρουσφετιού, του βολέματος και των άνυδρων υποσχέσεων. Φέρνω στο μυαλό μου το βιβλίο “Η Τέχνη του Να Έχεις Πάντα Δίκιο” του Arthur Schopenhauer. Όταν η πολιτική μιας χώρας σε μία κρίσιμη καμπή της ιστορίας της καταντά να είναι ταυτόσημη με ρηχές πολιτικάντικες σοφιστείες, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Το βράδυ αυτής της Κυριακής περνάμε έξω από το Σπίτι του Πολιτισμού στην Πλατεία Μικρασιατών, Ένα κομματικό αντίσκηνο στην είσοδο της πλατείας θυμίζει άλλες εποχές ενώ οι κολλημένες αφίσες στους τοίχους, υποδηλώνουν ότι ο, υποτίθεται προοδευτικός, Έλληνας συνεχίζει να απαξιώνει και να υποβαθμίζει το δημόσιο χώρο. Πόσο πρωτόγονη είναι όλη αυτή η αντιαισθητική χαρτούρα. Αν δε νοιαζόμαστε για το δημόσιο χώρο και για το περιβάλλον πώς θα νοιαστούμε για τη χώρα μας, για την ανάπτυξη, για τον διπλανό μας; Αναλωνόμαστε στην εύκολη ρητορεία, και όλα μοιάζουν να κινούνται γύρω από τις μεθόδους και τις πράξεις του παρελθόντος, από τον τρόπο αντίληψης που μας έφερε ως εδώ. Αναρωτιέμαι μήπως το ουσιαστικό δίλημμα αυτών των εκλογών κινείται μεταξύ του εύκολου lifestyle και της άκαμπτης, σκληροπυρηνικής διαλεκτικής παλαιού τύπου. Γιατί, αν είναι πράγματι έτσι, τότε έχουν δίκιο οι οκτώ από τους δέκα φίλους μου που δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν.

Τρίτη 1-5-2012

Γι' αυτό δε διάβασε το Μνημόνιο

 

Κακοήθεις όλοι! Κοινωνικά ανάλγητοι! Ρατσιστές!
Τον κατηγορείτε τσάμπα τον άνθρωπο!

To Soundtrack του δικού μου '11

Εντάξει, άργησα λίγο να φτιάξω μια λίστα με το δικό μου soundtrack για το 2011 που μας προσπέρασε ασθμαίνοντας (αφού πρώτα μας έβγαλε το λάδι). Αυτή η αναβλητικότητα κάθε φορά αποτρέπει τη συμμετοχή μου στην εκάστοτε ετήσια  blogovision, αφού όταν αποφασίζω να σκεφτώ τα δικά μου καλύτερα albums, το TOP 20 τους έχει ήδη διαμορφωθεί. Έτσι κι αλλιώς το δικό μου soundtrack της χρονιάς αποτελείται από μεμονωμένα τραγούδια και όχι τόσο από ολόκληρα albums. Κομμάτια που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2011 και μου κράτησαν συντροφιά τη χρονιά που πέρασε. Επειδή φέτος έγινε χαμός και στα εγχώρια μουσικά πράγματα βάζω στο top 10 μου 5 ελληνικές και 5 ξένες παραγωγές. 

ΔΕΝ παρατίθενται με σειρά σημαντικότητας. Voila:

Fucked Up "Queen of Hearts". Από το θεματικό album "David Comes to Life". Πραγματικό punk, που αρνείται να μπεί στην κατάψυξη αλλά κλωτσάει πάντα με το σωστό τρόπο. Αριστουργηματικό και το videoclip.

Radiohead "Lotus Flower". Ναι, είμαι θετικά προκατειλημένος. Ότι κι αν έχουν κάνει οι Radiohead μου αρέσει. Όλο το "The King of Limbs" είναι κόλλημα. 

Baby Guru "Marilu". Το πρωτοάκουσα στο Jumping Fish. Ελληνικό group; Wow! Μετά ακολούθησε το απίστευτα εκνευριστικό  hype γύρω από το όνομά τους, που με έκανε να πιστέψω ότι η Ελλάδα ανακαλύπτει τους indie μηχανισμούς μουσικής προώθησης με καθυστέρηση 20ετίας. Μετά άκουσα και το album. Μετά άκουσα και το Solo του King Elephant. Διαπίστωσα για άλλη μια φορά πως ό,τι έχει ειλικρινείς επιρροές από Can μόνο καλό μπορεί να είναι. Kraut Rock rules.

Death in Vegas "Black Hole". Άλλος ένας έρωτας από το παρελθόν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις άκουσα ότι κυκλοφόρησαν νέο album, ήμουν επιφυλακτικός. Μ' έπιασε μια απίστευτη άρνηση να το ακούσω. Μάλλον φοβήθηκα ότι θα απογοητευτώ. Άκουσα το "Trans Love Energies" με καθυστέρηση στα τέλη του 2011 και κόλλησα. Τα γνωστά κυκλικά μουσικά μοτίβα των Death In Vegas σου θυμίζουν ένα φίδι που τρώει την ουρά του και τη βρίσκει ιδιαιτέρως gourmet.

The Βoy "Ξαπλώστρες Φέρετρα" από την "Ηλιοθεραπεία". Η ελληνόφωνη πλευρά του Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι αφοπλιστικά ιδιοφυής. Αν το "Κουστουμάκι" ήταν το δικό μου soundtrack για την αγανάκτηση, η "Ηλιοθεραπεία" είναι το καταλληλότερο crescendo. Τα τελευταία μουσικά κομμάτια του The Boy δεν ακούγονται σαν τραγούδια με τη στενή έννοια του όρου, αλλά αποτελούν πολύπλοκες βιωματικές εμπειρίες. Αρκεί να καταφέρεις να μπείς στο ιδιαίτερο σύμπαν τους.

Pj Harvey "The Words that Maketh Murder".  Θα μπορούσε η Pj Harvey να κυκλοφορήσει ένα μέτριο album; Όχι. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν ποτέ fanatic αν και εκτιμούσα ιδιαίτερα την πορεία της, όμως θεωρώ ότι το Let England Shake ήταν ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά highlights του '11. Άσε που το autoharp αυτό το περίεργο όργανο που χρησιμοποιεί πλέον, είναι τρομερό φετίχ.

Keep Shelly in Athens "Haunting Me". To φρέσκο ελληνικό συγκρότημα με την διεθνή καριέρα που θα ζήλευαν όλοι οι εγχώριοι Βίσσορουβάδες μαζί. Εμφανίστηκαν το 2011 στην Κυψέλη και τα σάρωσαν όλα. Κάνουν περιοδεία στος Η.Π.Α. και τα  μεγαλύτερα μουσικά περιοδικά γράφουν γι' αυτούς. Το 2012 ενδέχεται να είναι συναρπαστικό για τα παιδιά της γενιάς των zero euro που νίκησαν τη Greek Crisis.

Joan As Police Woman "Magic". Δεν μπορώ να το εξηγήσω επιστημονικά αλλά μου αρέσει πολύ. Είναι pop έτσι όπως πρέπει να είναι η pop (μέσα στο δικό μου μυαλό). Εξαιρετική παραγωγή, το "Deep Field" ήταν το CD που σχεδόν κυριολεκτικά έλιωσα στο αμάξι το καλοκαίρι του 2011. Αγχολυτικό.

Nefeli Walking Undercover "Το Ρε και το Μι από την Ηρεμία". Ένα πολύ νέο κορίτσι με πανάρχαιες μουσικές ρίζες, που αντλεί χυμούς από την παράδοση ζώντας όμως εντελώς στο alternative μουσικό παρόν. Βάζει τα γυαλιά σε όλα τα εντεχνoids και στο ψευδοποιητικό μουσικό μας δήθεν φτιάχνοντας ένα από τα καλύτερα και πιο ειλικρινή albums του 2011, το οποίο μπορείτε να αγοράσετε online από τη σελίδα της στο bandcamp.

Tom The Lion "Rag Doll". Φέτος ήταν η χρονιά των minimal μελαγχολικών τροβαδούρων. Δε με ενθουσίασε η countryκότητα του Josh T. Pearson ούτε το φαλτσέτο του Bon Iver, ούτε και ο unfocused αισθησιασμός του James Blake. Μου άρεσε όμως πολύ ο Tom The Lion, που διανέμει το ευρηματικό album του μόνο online από τη RoughTrade. Ομολογώ ότι με επηρέασε θετικά και το artwork, που είναι εξαίρετο.

Αντώνης Βάμβουκας "Μια Σιωπή". Ναι, ΟΚ, έκανα ζαβολιά και έβαλα και ένα ενδέκατο τραγούδι στη λίστα. Μία που μιλάμε για μελαγχολικούς τροβαδούρους, δε μπορούσα να μη βάλω τον Αντώνη Βάμβουκα και το "Μια Σιωπή"από τους "Νυχτοβάτες" που επανενώθηκαν φέτος με αφετηρία την εμφάνισή τους στο "Αλάβαστρον". Το αναφέρω τιμής ένεκεν επειδή ο Αντώνης είναι φίλος μου, και οι στίχοι είναι δικοί μου, επειδή λόγω των συναυλιών το άκουσα περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι, και επειδή θεωρώ ότι είναι ένα από το ομορφότερα κομμάτια που έχει γράψει ο superταλαντούχος Αντώνης. Αν δεν παινέσεις το σπίτι σου...

Θα έβαζα άλλους 9 (από τους οποίους οι 5 θα ήταν ελληνικές παραγωγές), για να το κάνω Top20 αλλά δεν προλαβαίνω.

Αυτά, καλό μουσικό 2012.

•