Είναι όμορφα όταν βραδιάζει। Είναι cliché αλλά τι να πω... είναι όμορφα. Όσο πιεσμένα, όσο αγχωτικά κι αν φαίνονται όλα τριγύρω, αυτή η αίσθηση την ώρα που βραδιάζει είναι σα να πατάς το restart. Είναι απλή ομορφιά, ρεαλισμός χωρίς ξόμπλια, δεν είναι προϊόν ποιητικής αδείας, έτσι κι αλλιώς η ποίηση είναι νεκρή. Ίσως όχι εντελώς νεκρή... έχει βουτήξει σε ένα λάκκο με κόπρανα περιμένοντας να ανέβει η στάθμη, περιμένοντας το μοιραίο... το αναπόφευκτο. Χθες, οδηγούσα στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης. Πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου, μέσα στο αφόρητο κρύο, λίγο πριν το σούρουπο, είδα μια μητέρα, πιασμένη χέρι χέρι με το παιδί της (θά 'ταν περίπου επτά-οκτώ χρονών) να τρέχουν χοροπηδώντας και τραγουδώντας στο πεζοδρόμιο. Σα να ήταν σκηνή από μια άλλη ζωή, όχι εδώ, αλλά κάπου αλλού. Από κείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν. Ξέχασα για λίγο τις εκκρεμότητες, τους λογαριασμούς, τα έξοδα, τα αδιέξοδα, τη φασαρία της παγωμένης πόλης.
Αξίζει να προσπαθήσει κανείς. Και δε δίνω ούτε μισό σέντς αν αυτό το απρόσμενο κύμα αισιοδοξίας θυμίζει λίγο τα ηλίθια chain mail που σαπίζουν στον κάδο απορριμάτων ή τις braindead φιλοσοφίες του Coelho. Αξίζει να προσπαθήσει κανείς κόντρα στον καιρό, κόντρα στα αδιέξοδα, κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό. Επαναπροσδιορίσου! Ίσως να μην αισθάνεσαι πια δυνατός ώστε να αλλάξεις τον κόσμο, όμως μπορείς ακόμα να αλλάξεις τον εαυτό σου... και, που ξέρεις...;
-
