Πριν από λίγο καιρό, σκεφτόμουν να κάνω ένα εντυπωσιακό επετειακό post για τα πέντε χρόνια ύπαρξης του παρόντος blog. Όμως, επειδή το έχω ψιλοεγκαταλείψει τελευταία θα ήταν σα να οργανώνω επίσημο δείπνο στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας ξεχνώντας να στείλω προσκλήσεις.
Το mushroom head ξεκίνησε στις αρχές Φεβρουαρίου του 2006. Ένας αγαπημένος φίλος, blogger εκ πεποιθήσεως, με έπεισε να ξεκινήσω το blogging παρά τις επιφυλάξεις μου. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι το εγχώριο blogging ήταν ένα πρόσκαιρο trend που θα κατέληγε σαν τους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς των 80s, μέσο ανταλλαγής αφιερώσεων και ανούσιων μηνυμάτων. Αποδείχθηκε πιο ουσιαστικό και ψυχαναλυτικό απ' όσο περίμενα και η παρότρυνση του φίλου μου έπιασε τόπο. Αν και τελικά ούτε κι εγώ ξέφυγα από τη λούμπα της pointless φλυαρίας, αφού αυτή την πενταετία οι ουσιαστικού περιεχομένου δημοσιεύσεις μου ήταν πολύ λιγότερες από εκείνες που ως αυτοαναφορικά snapshots προέβαλλαν προσωπικές ανασφάλειες. Είχε πλάκα πάντως η διαδικασία, έτσι όπως εξελίχθηκε, παράλληλα με την εξέλιξη(;) του μέσου που όντως προχώρησε σταδιακά από τα φρουφρού και τα αρώματα στο μεγάλο στο ξεκατίνιασμα κάθε πικραμένου υπερτροφικού ego, ώσπου να πέσει στα τρυφερά χέρια της πληρωμένης δημοσιογραφίας του κιτρινισμού. Φυσικά υπάρχει και ένα δέκα τοις εκατό υπέροχων εξαιρέσεων που δικαιώνουν το blogging ως μέσο και δείχνουν πόσο μαγευτικό είναι τελικά.
Το blogging για εμένα ξεκίνησε σε μια περίοδο υπεραπασχόλησης. Ένα χειμώνα που έτρεχα και δεν έφτανα. Την ίδια ακριβώς περίοδο οργανώναμε με την COCUN urban art το πρώτο FotoTherapy Festival στο Ρέθυμνο. Μια απίστευτη παρέα με πολύ όρεξη ανέτρεψε τα προγνωστικά. Ξεκινήσαμε με μηδενικό budget γνωρίζοντας ότι ο Φλεβάρης είναι ένας “νεκρός” μήνας για το Ρέθυμνο, την αγαπημένη μας πόλη που τα τελευταία χρόνια, υπερβολικά βολεμένη στον στενόμυαλο επαρχιωτισμό της, κουβαλάει στην πλάτη βαριά παράδοση αλλά ουσιαστικά ήταν και είναι, ιδιαίτερα αδιάφορη και εχθρική σε νέες μορφές τέχνης. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσο πολλοί πρωτοπόροι καλλιτέχνες ξεκίνησαν από το Ρέθυμνο και φεύγοντας έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, αρνούμενοι να επιστρέψουν έστω και προσωρινά. Το FotoTherapy πέτυχε πανηγυρικά ανατρέποντας όλα τα αρνητικά προγνωστικά. Εκείνη τη φορτωμένη περίοδο το blogging λειτούργησε ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Διάβαζα blogs πολύ περισσότερο απ' όσο έγραφα στο δικό μου.
Τώρα, πέντε χρόνια μετά, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι συνθήκες πιο δύσκολες. Η ανασφάλεια που κουβαλάει ο καθένας από μας είναι πολύ πιο βαριά. Ο χρόνος ενδοσκόπησης είναι πιο ουσιαστικός και δε μετουσιώνεται εύκολα σε κείμενα. Άλλωστε υπάρχει και το facebook, που ανάγει τα αυτοαναφορικά posts σε απόλυτη επιστήμη αφήνοντας άπλετο χώρο για τον ανασφαλή ναρκισσισμό όλων εκείνων που δε θα είχαν ποτέ το χρόνο και την υπομονή να φτιάξουν ένα blog.
Υπάρχει και το twitter. Πιο καίριο, πιο άμεσο, πιο to the point, και πιο fastfood, δημιουργεί αποτελεσματικά από pop σαπουνόφουσκες μέχρι επαναστάσεις στη Βόρεια Αφρική.
Πέντε χρόνια blogging. Πέντε χρόνια Mushroom Head και, όχι, δε σκοπεύω να το κλείσω το μαγαζί ακόμα κι αν υπολειτουργεί. Έγινε αφορμή να γνωρίσω καλύτερα δυο τρεις ενδιαφέροντες ανθρώπους, να εκφράσω ελεύθερα απόψεις που καμία εφημερίδα και κανένα περιοδικό δε θα ενδιαφερόταν να δημοσιεύσει και να φτιάξω κάμποσα ελαφρώς συμπαθητικά σκίτσα και φωτομοντάζ. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Το blogging ποτέ δεν ήταν σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου, δεν επένδυσα σε αυτό, αλλά μου αρέσει να υπάρχει εκεί, κάπου σε μια γωνία για να το ξαναβρίσκω που και που.
